Μακριά από μας κι όπου θέλουν ας είναι…

Πριν καν μπει το φθινόπωρο και αφού πέρασαν οι πρώτες «εύκολες» ημέρες της καινούργιας διακυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται αντιμέτωπη με το πρώτο της μεγάλο crash test.

Τo ηφαιστειακού μεγέθους και υφής πρόβλημα του μεταναστευτικού πέρασε από το στάδιο των βρυχηθμών σε αυτό των εκρήξεων, τα πρώτα κομμάτια της λάβας του έκαψαν –κυριολεκτικά– μία γυναίκα στη Μόρια και τώρα στο Μέγαρο Μαξίμου τρέχουν και δεν φτάνουν.

Το δυστύχημα είναι ότι το τεραστίων διαστάσεων ζήτημα καλείται η κυβέρνηση να το διαχειριστεί μη έχοντας συμπαραστάτες ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Ξεκινώντας αντίστροφα, είναι περίπου αυταπόδεικτο ότι η περιλάλητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στο προσφυγικό παραμένει κενή περιεχομένου.

Αρκούν μερικά κονδύλια και πολλή… συμπάθεια για να θεωρούν οι εταίροι στην Εσπερία ότι κάνουν το καθήκον τους και μετακυλύουν στην Ελλάδα την απάνθρωπη «υποχρέωση» να στοιβάζει τους φτωχοδιαβόλους των μεταναστευτικών ροών στην πίσω αυλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κανείς δεν θέλει να βλέπει.

Το περιέγραψε εύγλωττα πριν από μερικές ημέρες ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Πάπας Φραγκίσκος, λέγοντας ότι «οι πόλεμοι πλήττουν μόνο κάποιες χώρες του κόσμου, όμως τα όπλα με τα οποία γίνονται παράγονται και πωλούνται από άλλες χώρες, που εμφανίζονται κατόπιν απρόθυμες να υποδεχθούν τους πρόσφυγες που δημιουργούν οι συρράξεις».

Όσο καιρό, βέβαια, οι Ευρωπαίοι επιβεβαιώνουν αυτή τους την απροθυμία για εξεύρεση ουσιαστικών λύσεων, το προσφυγικό στην Ελλάδα έχει αναχθεί σε αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης.

O ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ρατσιστικό τον διαχωρισμό σε πρόσφυγες και μετανάστες που επιχειρεί η κυβέρνηση προκειμένου να διευκολυνθούν οι επαναπροωθήσεις, και εκτοξεύει πυροτεχνήματα περί δήθεν χρυσαυγίτικων πρακτικών.

Η Νέα Δημοκρατία ανταπαντά στους προκατόχους της ότι ο διεθνιστικός αχταρμάς της Αριστεράς σε συνδυασμό με το πρόσχημα της πολυπολιτισμικότητας λειτούργησε ως σήμα στους διακινητές να ρίχνουν περισσότερες βάρκες με απελπισμένους στο Αιγαίο.

Κάπου ανάμεσα βρίσκεται το ΚΙΝ.ΑΛ., που προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες: αυτήν του καλού Χρυσοχοΐδη που έστησε τα κλειστά κέντρα τύπου Αμυγδαλέζας προ ετών, αλλά τώρα είναι κακός όχι επειδή τα επαναφέρει αλλά μάλλον επειδή είναι πλέον υπουργός του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Με τα ψέματα όμως δεν γίνεται δουλειά. Η μεγάλη φαβέλα των 12.000-13.000 ανθρώπων που φτιάξαμε στη Μόρια (σ.σ. μιλάμε για μόνιμο πληθυσμό που έχουν ελληνικές πόλεις όπως η Καστοριά ή το Ναύπλιο) «έσκασε» και δεν σηκώνει μερεμέτια.

Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αποφάσισε προχθές την άμεση εμπλοκή στο μεταναστευτικό ενός δικού του ανθρώπου, του Τάκη Θεοδωρικάκου. Ο υπουργός Εσωτερικών κλήθηκε στα όπλα για έναν λόγο: να κάμψει τις αντιρρήσεις των «γαλάζιων» στη συντριπτική πλειοψηφία τους περιφερειαρχών που δεν θέλουν τη μετεγκατάσταση σχετικών δομών στην ενδοχώρα, καθώς όπως ανακοινώθηκε από την ΕΝΠΕ «σε βάθος τριετίας τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων αποδεικνύονται τοξικά για την κοινωνία στη λειτουργία της».

Έξοχα… Είναι η επίσημη επιβεβαίωση του «μακριά από μας κι όπου θέλουν ας είναι», αφού το ίδιο θα απαντούσαν οι τοπικοί άρχοντες αν η (εκάστοτε) κυβέρνηση αποφάσιζε να δημιουργήσει κάπου στην ενδοχώρα έναν καινούργιο ΧΥΤΑ, ένα νέο σωφρονιστικό κατάστημα ή ένα πρότυπο κέντρο απεξάρτησης.

Κατά τα άλλα, είμαστε ευαίσθητοι στον ανθρώπινο πόνο και στο περιβάλλον. Α-λά καρτ, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή… Μην κουραστούμε κιόλας…