Μαξίμου: Κάποιος να τους ξυπνήσει πριν να είναι αργά

Από τα μέσα του περασμένου Μαρτίου που οι Βρυξέλλες δημοσιοποίησαν τη «Λευκή Βίβλο» για το μέλλον της ευρωπαϊκής άμυνας, τα «γιατί» και τα «πώς» της εφαρμογής του προγράμματος ReArm Europe έχουν γίνει η κυρίαρχη συζήτηση σχεδόν σε όλες τις πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου.

Κι αυτό όχι άδικα, αφού η απρόβλεπτη εξωτερική πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ έχει μεγεθύνει την γεωπολιτική αστάθεια και έχει προτεραιοποιήσει την ανάγκη ενίσχυση της άμυνας της Ε.Ε. δίχως να υπολογίζεται η στρατιωτική «εφεδρεία» της αστερόεσσας.

Πίσω από τους φιλόδοξους σχεδιασμούς κρύβεται μια πικρή για την Ελλάδα αλήθεια: αυτή η προτεραιοποίηση δεν έχει ούτε το ίδιο υπόβαθρο ούτε την ίδια στοχοθεσία για όλες τις χώρες της Ένωσης. Ειδικά, για το κομμάτι του προγράμματος ReArm Europe που προβλέπει τη δυνητική και υπό όρους χρηματοδότηση των αμυντικών βιομηχανιών χωρών που δεν ανήκουν στην Ε.Ε., οι πρώτες κόντρες έχουν ξεκινήσει και τα στρατόπεδα είναι μοιρασμένα περίπου ως εξής:

>> Η  Γαλλία ως χώρα με τεράστια αμυντική βιομηχανία που εξάγει όπλα και στρατιωτική τεχνολογία επιδιώκει η «μοιρασιά» των ευρωπαϊκών κονδυλίων να γίνει αποκλειστικά εντός των συνόρων της Ένωσης.

>> Οι Βρυξέλλες επιθυμούν διακαώς τη συμμετοχή της Βρετανίας που ναι μεν είναι εκτός Ε.Ε. αλλά διαθέτει μεγάλη παραγωγική δυνατότητα σε εξοπλισμούς.

>> Η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία υποστηρίζουν, εξάλλου, μία «σύμπραξη» με την αντιευρωπαϊκή Τουρκία επικαλούμενες τους ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας του Τούρκου προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν, αλλά και το μέγεθος του τουρκικού στρατού (σ.σ. είναι ο δεύτερος πολυπληθέστερος στο ΝΑΤΟ).

Σε αυτό το τραπέζι που παίζεται ένα ομολογουμένως σκληρό πόκερ –με κανόνες συμφερόντων και όχι Διεθνούς Δικαίου– η Ελλάδα φαντάζει ως απλός θεατής των όσων τεκταίνονται μπροστά στα μάτια της και εις βάρος των εθνικών της συμφερόντων.

Απόδειξη ότι χθες Παρασκευή ο νέος καγκελάριος της Γερμανίας Φρίντριχ Μερτς –ομοϊδεάτης, για να μην ξεχνιόμαστε, του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα– έκανε λόγο από τις Βρυξέλλες για τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας «ως μιας χώρας που προστατεύει μια περιοχή του ΝΑΤΟ μεγάλης σημασίας», συμπληρώνοντας ότι η κυβέρνησή του θα λάβει απόφαση για την παράδοση των μαχητικών Eurofighter στην Τουρκία.

Του Μερτς είχε προηγηθεί προ δεκαήμερου η πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι που υποδέχθηκε θερμά τον Ταγίπ Ερντογάν στη Ρώμη και εξήρε τη συνεργασία της τουρκικής εταιρείας Baykar με την ιταλική Leonardo στον τομέα της κατασκευής drones.

Στις αρχές Φεβρουαρίου ήταν, τέλος, η Γαλλία που αποκαλύφθηκε ότι συζητάει την πώληση πυραύλων Meteor στην Τουρκία, απολογούμενη εκ τω υστερών ότι δεν είναι δική της πρόθεση αλλά ενός πολυεθνικού κονσόρτσιουμ στο οποίο συμμετέχει το Παρίσι μη έχοντας όμως τον πρώτο λόγο.

Ποιο είναι το (αν)ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Ότι ενώ το Ευρωκοινοβούλιο βάζει πάγο στην επανεκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ΕΕ με την Τουρκία και Αμερικανοί βουλευτές καταγγέλλουν στον Ντόναλντ Τραμπ την Τουρκία για την πειρατική πολιτική της έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, οι σύμμαχοι κάνουν χρυσές μπίζνες με τον θύτη, αγνοώντας επιδεικτικά το θύμα. Ένα θύμα που περιορίζεται είτε να ψελλίζει μισόλογα  για τους κινδύνους από την ένταξη της Τουρκίας στην άμυνα της Ε.Ε. είτε επιμένοντας σε λύσεις τύπου Χάγης όταν οι Τούρκοι είναι ανένδοτοι και επιμένουν στις κόκκινες πειρατικές γραμμές τους.

Δυστυχώς για την Ελλάδα το σημαντικότερο αρνητικό σενάριο είναι ότι ενώ έχουμε ήδη διαθέσει 12 δισ. ευρώ για εξοπλισμούς και σύμφωνα με το πρόγραμμα του ΥΠΕΘΑ θα φτάσουμε μέχρι το 2030 τα 30 δισεκατομμύρια, αν η Τουρκία αναπτύξει νέα εξοπλιστικά προγράμματα από κονδύλια της Ε.Ε. και αυξήσει την ήδη πολύ μεγάλη πολεμική ισχύς –σαφώς πολλαπλάσια από την ελληνική–,  τότε τα 30 δισ. ευρώ που θα διαθέσουν εις βάρος της ευημερίας των Ελλήνων πολιτών θα μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια συγκρινόμενα με τον πολεμικό κολοσσό της Τουρκίας, η οποία ανά πάσα στιγμή με ή χωρίς σοβαρή αφορμή θα μπορεί πολύ εύκολα να μας καταπιεί.

Αντί, λοιπόν, να αντιδράσουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε σε όλα τα φόρα της Ε.Ε., αντί να συγχαρούμε δημόσια τους Αμερικανούς βουλευτές για την επιστολή που έστειλαν στον Τραμπ και αντί να στηρίξουμε την Κύπρο και να στηλιτεύσουμε τις πρόσφατες τουρκικές βεγγέρες στα Κατεχόμενα, μέχρι στιγμής προσπαθούμε να προβάλουμε τη σταθερή φιλία μας με τη Τουρκία, εκτός από το Σύμφωνο Φιλίας που υπογράψαμε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2023 και με ιδιωτικά γεύματα Γεραπετρίτη-Φιντάν.

Μετά από όλα αυτά, για τον πρωθυπουργό  φταίει ο Σαμαράς που χαρακτήρισε ως μειοδοτικές τις κινήσεις  του Γεραπετρίτη.

Επειδή προφανώς όμως ο Γεραπετρίτης εκτελεί εντολές και δεν κινδυνεύει η καριέρα του αφού δεν είναι εκλεγμένος, ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί μειοδότης όπως είναι φυσικό θα περιλαμβάνει και τον εντολέα του…