Μία 10ετία από το «έπος» της Πορτογαλίας

Μία δεκαετία συμπληρώνεται σήμερα από τη μεγαλύτερη ίσως έκπληξη του ευρωπαϊκού, ακόμη και του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ήταν 4 Ιουλίου 2004, όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης σήκωνε στον ουρανό του «Ντα Λουζ» το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Ο τότε αρχηγός δεν ξέχασε την ιστορική εκείνη ημέρα. Με ανάρτηση του στο Facebook, ο νυν Ευρωβουλευτής αναφέρθηκε στις στιγμές που ακολούθησαν το σφύριγμα της λήξης του μεγάλου τελικού με την Πορτογαλία: «Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα, ήταν σα να έσβηναν τα φώτα. Στη θύμηση της στιγμής, έχω ένα σκοτεινό σημείο στη μνήμη μου … και ένα μόνιμο χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Ευχαριστώ το Θεό και την Πατρίδα που με αξίωσε να το ζήσω».

Το 1-0 κόντρα στους διοργανωτές ήταν η κατάληξη ενός «ποδοσφαιρικού θαύματος», σύμφωνα με τον Αντώνη Νικοπολίδη.

«Ο λόγος που θυμούνται οι Ευρωπαίοι εκείνη τη μέρα είναι επειδή πετύχαμε κάτι που δεν μπορούσε να το πιστέψει κανείς. Πιθανό να είναι το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα του αιώνα. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβη. Όχι μόνο στον τελικό απέναντι στην Πορτογαλία, αλλά όλο τον μήνα που βρισκόμασταν εκεί. Είναι από τις στιγμές που εμείς στην Ελλάδα λέμε “ας ονειρευτούμε λίγο ακόμη”. Νιώθαμε ότι ζούσαμε ένα όνειρο, το οποίο δεν θέλαμε να τελειώσει. Ευτυχώς για εμάς, το όνειρο τελείωσε με εμάς να κατακτάμε το τρόπαιο. Κάναμε τους εαυτούς μας περήφανους, όπως και όλο τον ελληνικό λαό. Και νομίζω ότι στο τέλος αυτό έχει την πιο μεγάλη σημασία.

Αυτό που καταφέραμε μέσα απ’ το τουρνουά είναι να δώσουμε να καταλάβουμε στους αντιπάλους μας ότι για να μας κερδίσουν θα πρέπει να ιδρώσουν και να κάνουν πολλά περισσότερα πράγματα. Ήμασταν μια ομάδα που έπαιζε περισσότερο με την καρδιά της. Φυσικά υπήρχαν πολύ καλύτερες ομάδες από την Ελλάδα, εάν μιλήσουμε για ποιότητα. Αλλά ήμασταν η πιο αποφασισμένη ομάδα και μετά από κάθε παιχνίδι νιώθαμε πιο δυνατοί και με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Γι’ αυτό και κάθε παιχνίδι που περνούσε γινόμασταν και καλύτεροι», τόνισε και κατέληξε…

Γενικά, εμείς οι Έλληνες έχουμε πολλά μειονεκτήματα, αλλά και πολλά πλεονεκτήματα. Εάν βρεθεί κάποιος προπονητής που θα έρθει και θα μας ενώσει, μπορούμε να καταφέρουμε πολύ μεγάλα πράγματα. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια, προκειμένου να πιστέψει ο κόσμος σε εμάς. Ο Ότο Ρεχάγκελ έκανε αυτό το πράγμα. Βρήκε ένα γκρουπ με Έλληνες και όπως ξέρετε, οι Έλληνες μπορούν να κάνουν θαύματα όταν είναι ενωμένοι. Κι εμείς κάναμε ένα θαύμα», υπογράμμισε ο τότε «φύλακας άγγελος» του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, μιλώντας στην επίσημη ιστοσελίδα της UEFA.

Όσο για τον Κώστα Κατσουράνη, που αποτελεί ακόμη μέλος της «γαλανόλευκης», χαρακτήρισε την κατάκτηση του Euro ως την κορυφαία στιγμή. «Για μένα σίγουρα είναι η κορυφαία στιγμή, αν και σαν παιδάκι πρώτη φορά βγήκα στους δρόμους το `87 με τον Γκάλη. Αυτές οι δύο είναι οι κορυφαίες στιγμές. Έπαιζα και μπάλα και μπάσκετ. Όλοι παίζαμε μπάσκετ τότε. Ας μην ασχολούμαστε με μικρότητες λοιπόν, υπάρχουν σημαντικότερες αξίες και με αυτές τις αξίες έρχονται οι επιτυχίες στην εθνική ομάδα.

Η στιγμή που σφυρίζει ο διαιτητής κι εγώ με τρεις-τέσσερις συμπαίκτες μου είμαστε ξαπλωμένοι στο χορτάρι αγκαλιασμένοι είναι η καλύτερη εικόνα που έχω στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα με λέξεις. Η χαρά για το κάθε βήμα ήταν τεράστια, αλλά όταν σφύριξε η λήξη, παρότι δεν ξέραμε τι είχαμε καταφέρει, ξέραμε πως θα σηκώναμε το κύπελλο, πρώτα ο Ζαγοράκης και μετά όλοι οι άλλοι. Γιατί όλοι έχουμε το ίδιο μερίδιο και οι 23 παίκτες και οι φροντιστές και οι μασέρ. Να το καταλάβουν όλοι πως αν δεν έχεις καλό κλίμα σε όλη τη μέρα, από την προπόνηση μέχρι το παιχνίδι, είναι δύσκολο να έχεις επιτυχίες.

Είχαμε τρομερή αυτοπεποίθηση ως ομάδα. Εγώ είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες μου. Είναι πολύ σημαντικό. Πίστευα πως θα κάνουν το σωστό την κατάλληλη στιγμή. Το είχαμε και το έχουμε αυτό», σημείωσε αρχικά ο έμπειρος μέσος, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον «Sentra», ενώ στη συνέχεια απάντησε σε ερώτηση σχετικά με τη μη αξιοποίηση εκείνης της ευκαιρίας:

«Δεν έχει αξιοποιηθεί για πολλούς λόγους. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής είναι ο μόνος που κέρδισε. Η πορεία μας αυτό δείχνει. Άνοιξαν τα σύνορα, κερδίσαμε σεβασμό και εκτίμηση, κάναμε καριέρα στο εξωτερικό. Το ζητούμενο ήταν να φτιάξουμε γήπεδα, ακαδημίες, να ασχοληθούμε πιο σοβαρά, να παράγουμε ποδόσφαιρο και ποδοσφαιριστές και να βρούμε μια ταυτότητα στο πρωτάθλημα μάς, όχι μόνο στην εθνική. Και απροθυμία και ανικανότητα φταίνε».