Μια κα(ι)λή ευκαιρία για ξετσουβάλιασμα

Αν θέλει κάποιος να προσεγγίσει κατ΄ ευθείαν και χωρίς φιοριτούρες την ουσία της υπόθεσης του Qatar-αμένου σκανδάλου διαφθοράς και χρηματισμού που έσκασε στου κόλπους του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και φέρει ως εμπλεκόμενη μεταξύ άλλων την Εύα Καϊλή, θα πρέπει να ξεκινήσει δίνοντας βάση σε μερικές βασικές παραδοχές. Πρώτη εξ αυτών ότι ακόμη δεν τα έχουμε δει όλα. Ήδη όσο γράφονταν αυτές η γραμμές κάθε μία καινούργια εξέλιξη του σκανδάλου ξεπερνούσε –αν δεν αναιρούσε– την προηγούμενη. Έτσι είχαμε:

>>Τη φερόμενη ομολογία του Φραντσέτσκο Τζιόρτζι, συζύγου της Εύας Καϊλή, ότι ήταν μέλος οργάνωσης που είχε διασυνδέσεις τόσο με το Μαρόκο όσο και με το Κατάρ, προκειμένου να χριστούν καλές σχέσεις των δύο χωρών με την Ευρώπη, αλλά και την φερόμενη παράκλησή του να αφεθεί ελεύθερη η Εύα Καϊλή ώστε να είναι κοντά στην κόρη τους.

>> Το μήνυμα που έστειλε η Εύα Καϊλή μέσω του δικηγόρου της ότι τα χρήματα που βρέθηκαν δεν είναι δικά της και ότι δεν πρόκειται να γίνει Ιφιγένεια.

>> Την έναρξη ποινικής έρευνας για την ευρωβουλευτή και στην Ελλάδα την οποία παρήγγειλε η οικονομική εισαγγελία προκειμένου να διερευνηθεί το ενδεχόμενο να έχουν διαπραχθεί και εντός ελληνικών συνόρων τα αδικήματα της δωροδοκίας και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, πάντα με φόντο το  Qatar Gate.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το κουβάρι αυτής της σκοτεινής υπόθεσης θα το ξετυλίξει η βελγική (ενδεχομένως και η ελληνική) Δικαιοσύνη, σεβόμενη το τεκμήριο της αθωότητας. Σίγουρα, όμως, όχι τα ΜΜΕ ή το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν μικροπολιτικά να χρεώσουν ιδεολογικά και ως δια μαγείας την Εύα Καϊλή στη Νέα Δημοκρατία.

Δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η πρακτική. Το κάνει κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας την αποκλειστικότητα στην εντιμότητα, στην κοινωνική ευαισθησία και στο… αμόλυντο της πολιτικής ηθικής. Τα παραδείγματα πολλά. Η εμπλοκή λ.χ. του πρώην «γαλάζιου» βουλευτή Ανδρέα Πάτση με εταιρεία διαχείρισης «κόκκινων» δανείων ήταν η αφορμή που έψαχναν στην Κουμουνδούρου για να χαρακτηρίσουν ολόκληρη την κυβερνώσα παράταξη ως «κοράκια των πλειστηριασμών» που ρουφούν το αίμα του κοσμάκη, ενώ η σχετική νομοθέτηση έγινε επί κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην περίπτωση, δε, των υποκλοπών όπου εμφανίζεται να παρακολουθείται σχεδόν όλη η Νέα Δημοκρατία και ελάχιστοι πολιτικοί αντίπαλοι, το αντιπολιτευτικό τσουβάλιασμα λέει ότι όλοι οι Δεξιοί είναι ωτακουστές. Ακόμη και στην ζοφερή ιστορία του παιδοβιαστή των Σεπολίων, αρκούσε η σε ανύποπτο χρόνο και τόπο φωτογράφιση του κατηγορούμενου με «γαλάζια»  στελέχη για να κατηγορηθεί αναίσχυντα ολόκληρο κόμμα ως «κόμμα παιδοβιαστών».

Όλοι όσοι μετέρχονται τέτοια σαθρά πολιτικά επιχειρήματα γνωρίζουν ότι στις παραβατικές συμπεριφορές κάθε είδους δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη. Υπάρχει η παρανομία και αυτός που την διαπράττει από τη μία όχθη και ο νόμος από την άλλη. Γνωρίζουν, επίσης, ότι αυτού του είδους οι πρακτικές του τσουβαλιάσματος εφαρμόστηκαν σε σκοτεινά καθεστώτα και εποχές που η καταδίκη του εκάστοτε «κατηγορούμενου» έβγαινε με βάση το χρώμα του δέρματος, την εθνοτική καταγωγή ή την πολιτική τοποθέτηση.

Υπό αυτό το πρίσμα, εκτός από τη διαλεύκανσή του το Qatar Gate (με ολίγη από… Μαρόκο-γκέιτ) μπορεί να αποδειχτεί και μια  κα(ι)λή ευκαιρία για ξετσουβάλιασμα και ξεσκέπασμα του λαϊκισμού.