Μοιραίοι Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες

Τον Ιανουάριο του 2015 που ο Αλέξης Τσίπρας εφορμούσε για να καταλάβει τη δική του όπως νόμιζε Βαστίλη, κάποιοι –όχι πιο έξυπνοι, αλλά περισσότερο γνώστες της συνθήκης που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ– επέμεναν εμμονικά στους συνομιλητές τους ότι δεν πρέπει να κρίνουν με τα συνήθη μέτρα και σταθμά ενός κλασικού αστικού κόμματος τη διακυβέρνηση που ερχόταν με φόρα.

Όχι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν όντως ένα ριζοσπαστικό κόμμα που θα μετάλλασε τις πολιτικές ισορροπίες, αλλά επειδή ήταν σχεδόν βέβαιο ότι ο χειρισμός των κρίσιμων θεμάτων που θα «έσκαγαν» αργά ή γρήγορα δεν θα έμοιαζε με όσα ξέραμε. Και όντως έτσι έγινε. Σχεδόν από την πρώτη μεγάλη «στραβή», εκείνη της καταστροφικής διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015, ο Αλέξης Τσίπρας πιπίλησε την παλιά καραμέλα ότι παρέλαβε καμένη γη, πασπαλίζοντάς την το ίδιο καλοκαίρι του δημοψηφίσματος με το επιχείρημα ότι δεν ήταν λαοπλάνος που υποσχόταν στους πάντες τα πάντα, αλλά ένας αυταπατημένος πολιτικός που λύγισε στους εκβιασμούς των δανειστών.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε μείνει σε αυτήν τη μαυρογυαλούρικη εκδοχή του Έλληνα πολιτικού, θα ήταν καλά. Το θέμα είναι ότι μπροστά στη βουλιμική ανάγκη για παραμονή στην εξουσία ο πρωθυπουργός εξάντλησε τον δήθεν ριζοσπαστισμό του στο τρίτο αχρείαστο μνημόνιο που φόρτωσε τη χώρα, στην υπερφορολόγηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων, στα εξουθενωτικά για την οικονομία υπερπλεονάσματα, στην ονομαστική μείωση της ανεργίας διαιωνίζοντας πρακτικές υποαμοιβόμενης εργασιακής γαλέρας, ανοίγοντας τέλος άγαρμπα και ετσιθελικά το Μακεδονικό ζήτημα.

Τώρα που όλα μοιάζουν να έχουν πάρει τον δρόμο τους και τελευταίοι ανυπόταχτοι παραμένουν οι πολίτες που συρρέουν κατά χιλιάδες στην πρωτεύουσα για να συμμετάσχουν στο παλλαϊκό συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα, έχει καταστεί απολύτως ξεκάθαρο ακόμη και στους αόμματους ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σκάλισε το θέμα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων με μόνο σκοπό να προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Όσο κι αν αλληλοβαυκαλίζονται στο Μαξίμου ότι θέλησαν να επιλύσουν την εθνική εκκρεμότητα εμφορούμενοι από αγνό πατριωτικό ενδιαφέρον, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην πραγματικότητα απλώς το κόμμα που εργαλειοποίησε το εθνικό ζήτημα για να «εισπράξει» –όπως νόμιζε– μικροκομματικά οφέλη. Η διαπίστωση αυταπόδεικτη, καθώς ούτε ψήγμα διάθεσης για εθνική συνεννόηση δεν επέδειξε η κυβέρνηση. Μόνο έπαρση ότι αποτελεί δήθεν τη δύναμη των πρωτοβουλιών και όχι της αδράνειας, μόνο μυστικοπάθεια και κρυφτούλι από την εθνική αντιπροσωπεία, λες και η ονοματοδοσία των Σκοπίων αποτελούσε ιδιωτική υπόθεση οικογενειακού δικαίου.

Σαν να μην έφτανε αυτό, όσοι τολμούσαν να ψελλίσουν τη διαφωνία τους για τη λύση και τις πρακτικές που τη συνόδευαν βαφτίζονταν ακροδεξιοί και παραφυάδες της Χρυσής Αυγής. Ας μην προκαλεί λοιπόν απορία γιατί το κλίμα στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό είναι τόσο τεταμένο και πολεμικό. Είναι αποκλειστική ευθύνη μιας κυβέρνησης που αναζήτησε σωσίβιο στην αναζωπύρωση του απόλυτου διχασμού και της πολιτικής βεντέτας. Δυστυχώς όμως οι Μακρυκωσταίοι και οι Κοντογιώργηδες σπέρνουν άφθονο γέλιο μόνο στο σινεμά. Στην πραγματική ζωή θερίζουν ανείπωτες τραγωδίες…