Νατάσα Καλιακούδα: «Τα 72 Σονέτα της Μπονώρας» και «Απολογία»

Η Νατάσα Καλιακούδα γεννήθηκε στη Λάρισα και κατοικεί μόνιμα στον Βόλο. Το 2005 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Τμήμα Καλών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης, και στη συνέχεια σπούδασε στο ΙΕΚ Δήμου Βόλου όπου αποφοίτησε το 2007 με ειδικότητα Τεχνικού Διακόσμησης Εσωτερικού Χώρου.

Μοιράστηκε την αγάπη της τέχνης διδάσκοντας βιωματικά σεμινάρια της τέχνης σε ενήλικες και παιδιά ενώ, παράλληλα, συμμετείχε και η ίδια με έργα της σε ομαδικές εκθέσεις χαρακτικής, γλυπτικής, ζωγραφικής και βιωματικού σχεδιασμού.

Άρθρα της σχετικά με την ιστορία της τέχνης καθώς και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και ιστοσελίδες πολιτιστικού περιεχομένου, ενώ έχει συμμετάσχει και σε ομαδικές ποιητικές συλλογές. Ένα τραγούδι της με τίτλο «Το φιλί της Αφροδίτης» μελοποιήθηκε και διαγωνίστηκε στην παιδική Eurovision το 2018.

Έχει βραβευθεί με τιμητική διάκριση (από τον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης της ΕΛΒΕ, Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος) για το ποίημά της «Ο γιαγερμός του ήλιου» και το οποίο συμπεριλαμβάνεται σε ποιητική συλλογή από την ΕΛΒΕ.

Διδάχθηκε επίσης τις τέχνες της ποίησης με σεμινάρια ποίησης από το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Ελληνικού Πολιτισμού «Έλξευσις».

Έχει έως τώρα εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: «Τα 72 Σονέτα της Μπονώρας» & την «Απολογία».

Έχει συνδιοργανώσει και συμμετάσχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις – παραστάσεις με θέμα τον ελληνικό πολιτισμό, σε βιβλιοπαρουσιάσεις, αλλά και σε μουσικοποιητικές παραστάσεις διαλεκτικής ποίησης.

Είναι μέλος του Δ.Σ. του Παγκόσμιου Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού «Έλξευσις».

«Τα 72 Σονέτα της Μπονώρας»

Ένα ποιητικό έργο ολοκληρωμένο από κάθε άποψη. Η ποιήτρια, μέσα από το έργο της, προσδιορίζει το πνευματικό μονοπάτι του ανθρώπου από τη γέννησή του έως και τη δικαίωση πριν από το τέλος.

Άριστη γνώστης της ποιητικής τέχνης, αλλά και της διαλεκτικής γραμματείας και κληρονομιάς της Ελλάδος, τις χρησιμοποιεί με αριστοτεχνικό τρόπο στην υψηλού επιπέδου στιχουργική μορφή σονέτο. Τηρώντας παράλληλα σχεδόν απόλυτα και τους κανόνες του σονέτου που είναι σε ιαμβικό ενδεκασύλλαβο.

Το έργο, με περισσή τέχνη, η ποιήτρια το χωρίζει σε τρία κύρια μέρη προσδιορίζοντας και την πορεία του ανθρώπου και είναι: Η αρχή – Η διαδρομή – & Το τέλος.

Η κάθε ενότητα δε, η οποία χωρίζεται και αυτή σε τρία μέρη ξεκινώντας από την αρχή και τη γένεση, σχηματίζει τις πρώτες στιγμές του ανθρώπου, τις αισθήσεις, την αντίληψη, και τα ερωτηματικά του για τον κόσμο.

Στη δεύτερη ενότητα, που είναι η διαδρομή, βλέπουμε τον άνθρωπο μέσα από την αναζήτηση, το εγώ του και την ιδιότητα ενός μικρού θεού, να πληροί από έπαρση νιώθοντας μοναδικό άξιο ον στην ανθρώπινη διάσταση και υπόσταση.

Στην τρίτη ενότητα, που είναι το τέλος, βλέπουμε τον άνθρωπο πλέον να φιλοσοφεί, να αναζητά τις αληθινές διδαχές, τα μεγάλα ιδεώδη, αξίες και ιδανικά, να αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στη ζωή και στο σύμπαν, να διέπεται πλέον η σκέψη και ο κόσμος του από την ηθική και, στο τέλος, δικαιωματικά να έρχεται και η δικαίωση της ψυχής..

«Απολογία»

Στην «Απολογία», με έναν αριστοτεχνικό ποιητικό τρόπο, η ποιήτρια μας δείχνει τη διαδρομή ενός ανθρώπου από γεννήσεως έως και το τέλος με όλα τα εφόδια που έχει και πρωτίστως τις αισθήσεις, αλλά και τις έννοιες εκείνες που τον καθιστούν λογικό ον στην ανθρώπινη υπόσταση και διάσταση.

Το ποιητικό έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: Την αρχή – Στο φως – και Στο σκοτάδι.

Στην αρχή, με έναν μυσταγωγικό τρόπο, μας μεταφέρει σ’ εκείνες τις πρώτες άχραντες ώρες που τα πάντα γεννιούνται αδιάκοπα, αλλά και που παραμένουν ακόμη αγέννητα, θυμίζοντας πότε τον Παρμενίωνα και πότε τον Ησίοδο στις περιγραφές τους για την κοσμογονία, και τη Θεουργία. Η ποιήτρια μοιάζει μυσταγωγός στις περιγραφές της, σαν να ήταν εκεί τις πρώτες ώρες της γεννήσεως των πάντων. Σαν να είδε τ’ ανείπωτα, τα άχραντα και ιερά, και μας τα μεταφέρει με έναν άριστο ποιητικό και λυρικό τρόπο.

Πηγαίνοντας στο φως, ξεκινάει τη διαδρομή από την πρώτη αίσθηση, το φως, τα όσα βλέπουνε τα μάτια και η πρώτη αίσθηση, είναι πάντοτε αγνή και άγια.

Πηγαίνοντας μετά στα όσα γεύονται τα χείλη, στα όσα ονειρεύεται ο νους, στα όσα μπορεί να αγαπήσει η καρδιά, στα όσα ποθεί ένας άνθρωπος, στα όσα γνωρίζει και, στο τέλος, έρχεται ο απολογισμός για το κέρδος.

Στο σκοτάδι, μας περνάει στην άλλη πλευρά, της απώλειας, σε μια θρηνωδία για τα όσα δεν βλέπουμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν αγαπούμε, δεν ποθούμε αρκετά, δεν γνωρίζουμε και, στο τέλος, έρχεται η πραγματική απώλεια, σαν ένα ρέκβιεμ ολόκληρης της ζωής μας.