Ναυαγοσώστης Μαρίνος…

Αν υπήρχε βραβείο της σεζόν για τον πιο… άχαρο ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτό θα πήγαινε ασυζητητί στον Μαρίνο Ουζουνίδη, ο οποίος κατάφερε σχεδόν μόνος του να κρατήσει όρθιο το φετινό… ερείπιο του Παναθηναϊκού.

Ο 49χρονος τεχνικός ήταν κάτι παραπάνω από… μάνα του λόχου στα αποδυτήρια των «πράσινων» τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, καθώς χωρίς αυτόν το ποδοσφαιρικό τμήμα θα είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει.

Ο πρώην διεθνής αμυντικός, που το 1996 στη μεγαλύτερη βραδιά της ποδοσφαιρικής του καριέρας πανηγύρισε με το «τριφύλλι» την αλησμόνητη νίκη επί του Άγιαξ στο Άμστερνταμ, ήταν η πιο ανθεκτική κολώνα του φετινού Παναθηναϊκού, ακροβατώντας για μήνες ολόκληρους πάνω σε πολύ λεπτές ισορροπίες. Το τοπίο γύρω του μπορεί να έμοιαζε… βομβαρδισμένο από τις διοικητικές και οικονομικές παλινωδίες, ωστόσο αυτός έβρισκε πάντα τον τρόπο να ξεπερνά τα εμπόδια, κουβαλώντας πάνω από αυτά και τον ίδιο τον σύλλογο.

Όταν τον Δεκέμβριο του 2016 κλήθηκε από τον Γιάννη Αλαφούζο να αναλάβει την τεχνική ηγεσία, αντικαθιστώντας τον Ιταλό Αντρέα Στραματσόνι, ασφαλώς και δεν μπορούσε ούτε καν να φανταστεί αυτά που θα ακολουθούσαν. Το πλάνο εξυγίανσης που του παρουσίασε ο απερχόμενος μεγαλομέτοχος, με στόχο τη σταδιακή περικοπή των μεγάλων συμβολαίων, φαινόταν λογικό, ενώ ο Παναθηναϊκός τον οποίο είχε υπηρετήσει κατά το παρελθόν σαν ποδοσφαιριστής αποτελούσε σπουδαία ευκαιρία να ανέβει επίπεδο σαν προπονητής.

Με το υλικό που είχε στα χέρια του, ο Ουζουνίδης κατάφερε να οδηγήσει τους «πράσινους» στα play offs, όμως τα επεισόδια, ο μηδενισμός και η αφαίρεση 2 βαθμών που ακολούθησαν, στέρησαν στον ίδιο και τον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να τερματίσει στη 2η θέση και να διεκδικήσει την είσοδο στους ομίλους του Champions League της φετινής σεζόν.

Πέρυσι το καλοκαίρι το «τριφύλλι» προσαρμόστηκε, έστω και με δυσκολία, στα νέα οικονομικά δεδομένα που έθεσε η διοίκηση, πουλώντας ακριβά και «ψωνίζοντας» φτηνά στις μεταγραφές. Κι όταν δημιουργήθηκε ένα μικρό… κομπόδεμα από τις παραχωρήσεις του Μπεργκ και του Ζέκα, αποκτήθηκαν με τη μορφή δανεισμού ορισμένοι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, ώστε το ρόστερ να μην πέσει απότομα επίπεδο.

Ο γρήγορος αποκλεισμός, όμως, από την Αθλέτικ Μπιλμπάο στο Europa League στέρησε από τους «πράσινους» τη δυνατότητα να βάλουν στο ταμείο τους χρήματα που είχαν ανάγκη και ουσιαστικά άνοιξε τον… ασκό του Αιόλου. Ο Αλαφούζος πήδηξε από τους πρώτους έξω από το καράβι, αλλά ο Μαρίνος Ουζουνίδης έμεινε στο ανεμοδαρμένο σκαρί να παλεύει για να το βγάλει στο λιμάνι.

Παρά τη νέα μεταγραφική αφαίμαξη του χειμώνα και την αποχώρηση των περισσότερων βασικών, ο Παναθηναϊκός άντεξε. Με τον Έλληνα τεχνικό να δίνει σχεδόν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, κόντρα και στα οικονομικά προβλήματα που γιγαντώνονταν όσο ο καιρός περνούσε. Αυτός έδινε κουράγιο στους ποδοσφαιριστές προκειμένου να κάνουν υπομονή όταν η κατάσταση στο οικονομικό είχε φθάσει στο απροχώρητο, ενώ ταυτόχρονα ήταν εκείνος που ηρεμούσε τους αγριεμένους μετά από κάθε άσχημο αποτέλεσμα οπαδούς, που απαιτούσαν την κεφαλή του… Αλαφούζου επί πίνακι.

Η ιδιαίτερη σχέση του Ουζουνίδη με τον κόσμο που είχε δημιουργηθεί από την εποχή που έπαιζε ποδόσφαιρο στον Παναθηναϊκό ορισμένες φορές δοκιμάστηκε σκληρά, του έδωσε όμως τη δύναμη να υπομείνει ακόμα και το προσωπικό κόστος, διατηρώντας ζωντανό τον σύλλογο μέχρι το φινάλε της σεζόν.

Κι όταν επιτέλους το πρωτάθλημα ολοκληρώθηκε, ο ίδιος λύγισε σαν τους ναυαγούς που παλεύουν μήνες με τα κύματα και πέφτουν εξαντλημένοι στην αμμουδιά αναζητώντας επιτέλους λίγη ξεκούραση. Το άφησε, άλλωστε, ανοιχτό ακόμα και τη στιγμή που ανακοίνωσε την αποχώρησή του, ότι με άλλο καθεστώς που θα μπορεί να εγγυηθεί μία ομαλή κατάσταση θα είναι διαθέσιμος για ένα νέο ξεκίνημα.