Ο επικίνδυνα επιτήδειος ουδέτερος

Αναμφίβολα η είδηση της εβδομάδας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για τον πλανήτη ολόκληρο είναι η απόφαση της Ρωσίας να αναγνωρίσει ως ανεξάρτητους κρατικούς «οργανισμούς» τις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας, το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ. Όχι τόσο γιατί η… πουτινιά του «τσάρου» Βλαδίμιρου, που θα έλεγε και ο καλτ τηλεπωλητής Δημοσθένης Λιακόπουλος, ήταν κάτι το τόσο απρόβλεπτο. Το αντίθετο μάλιστα. Η εισβολή διά της αναγνώρισης (και μετά της προσάρτησης;) είναι χιλιοϊδωμένη πρακτική στη σύγχρονη ιστορία. Αυτό που δυστυχώς κάνει τον τωρινό τσαμπουκά της Μόσχας να ξεχωρίζει είναι το πόσους μιμητές μπορεί να βρει εκτός των ρωσικών συνόρων.

Όσοι διάβασαν το πρωτοσέλιδο και το βασικό θέμα της «Α» την προηγούμενη εβδομάδα για το ξαναγράψιμο των διεθνών συνθηκών που επιδιώκει η Άγκυρα, έχοντας στην πίσω πλευρά του μυαλού της το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, δεν μπορεί να μην το ανακάλεσε το βράδυ της Δευτέρας όταν ο Ρώσος Πρόεδρος βούτηξε στα βαθιά της ρωσικής ιστορίας και τα «έσουρε» μέχρι και στον… Λένιν.

Να θυμίσουμε ότι στο επίμαχο διάγγελμά του ο Πούτιν υποστήριξε ότι η σύγχρονη Ουκρανία είναι κατασκεύασμα των Μπολσεβίκων και των Κομμουνιστών, μετά την επανάσταση του 1917, και πως οι αρχές του συνονόματού του Βλαδίμηρου για την ίδρυση του κράτους ήταν ένα ολέθριο λάθος που κατά τον νυν Ρώσο Πρόεδρο φάνηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991.

Είπε δηλαδή όσα περίπου λέει και ο «σύντροφος» Ερντογάν, που ονειρεύεται την παλινόρθωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που θέλει κι αυτός να πάρει τη θέση τού Κεμάλ Ατατούρκ ως «ο μεγάλος πατερούλης» των συμπατριωτών του και που αναζητά τον ζωτικό χώρο που δήθεν του ανήκει, πότε στο Αιγαίο πότε στην Κύπρο και πότε στη Συρία.

Το ξαναγράψιμο, λοιπόν, της ιστορίας είναι επικίνδυνο «άθλημα». Και ας μην αρκούνται μερικοί εντός των ελληνικών συνόρων στις επιφανειακές αναλύσεις ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο απομονωμένος ηγέτης που προκαλεί την Ελλάδα για να «χαϊδέψει» τα εθνικιστικά ένστικτα των υπηκόων του και να τους κάνει να ξεχάσουν τα οικονομικά βάσανά τους. Μας αρέσει – δεν μας αρέσει, ο Ερντογάν είναι μέγας τακτικιστής που ξέρει καλά το παιχνίδι τού «όπου φυσάει ο άνεμος». Όταν ο… Αίολος έδειξε προς Μόσχα μεριά, ο Ερντογάν αγόρασε S-400 αψηφώντας τα «εγκεφαλικά» της Ουάσιγκτον. Τώρα που ο θεός των ανέμων δείχνει Κίεβο, ο «Σουλτανός» άφησε τη θαλπωρή των ίσων αποστάσεων, δέχτηκε τα συχαρίκια του Ουκρανού προέδρου Ζελίνσκι για τη διαμεσολάβησή του  και απέρριψε ως απαράδεκτη τη ρωσική αναγνώριση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, με την… ευμεγέθη όμως υποσημείωση να μην επιβάλει η Δύση κυρώσεις στη Ρωσία…

Εν ολίγοις, η Τουρκία ξαναφόρεσε το κοστούμι του επιτήδειου ουδέτερου που της ταιριάζει γάντι από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η διπλωματία της ισορρόπησε μεταξύ των Συμμάχων και των Δυνάμεων του Άξονα, κράτησε την ημισέληνο στο ναζιστικό απυρόβλητο και κατάφερε το ακατόρθωτο: να κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία ουσιαστικά μετά τη λήξη του!!!

Με τέτοιους γείτονες και με το ουκρανικό καζάνι να βράζει, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από το να είναι διπλά προσεκτική. Άλλωστε, η επάρατη για τους Τούρκους Συνθήκη της Λωζάννης δεν περιλαμβάνει μόνο τις πρόνοιες για τα νησιά του Αιγαίου, αλλά και τη ρητή αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη ως θρησκευτικής και όχι ως εθνικής που μηχανεύονται τα πολιτικο-στρατιωτικά γεράκια της Άγκυρας.

Το δυστύχημα είναι ότι στον μετά το 1990 σύγχρονο κόσμο που επικαλείται και ο Πούτιν, δεν φαίνεται να αρκεί όχι ο σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου αλλά ούτε καν η επίκλησή του. Ενίοτε αρκεί μόλις ένα «επαναστατικό» δημοψήφισμα (βλ. Κόσοβο – Σεπτέμβρης 1991, Ντόνετσκ/Λουγκάνσκ – Μάιος 2014) για να ανάψει η φωτιά.

Προς γνώση και συμμόρφωση αυτά, ώστε να μη χρειαστεί να απαντήσουμε με εθνικά επώδυνο τρόπο στη διάσημη «άγνοια» του Ζαν Πολ Σαρτρ: «Μια αγάπη, μια καριέρα, μια επανάσταση! Τόσα πράγματα που αρχίζει κανείς  αγνοώντας την έξοδο».