Ο επόμενος Τραμπ δεν είναι μακριά

Όταν στο τελευταίο σημείωμα της στήλης προϋπαντήσαμε το 2021 γράφοντας ότι η νέα χρονιά δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε, δεν είχαμε κατά νου ότι θα επιβεβαιωθούμε τόσο γρήγορα.

Ξέραμε λ.χ. ότι ο ανασχηματισμός ήταν επί θύραις, αλλά δεν θα ορκιζόμασταν ότι θα ξυπνούσαμε με νέο κυβερνητικό σχήμα την πρώτη ουσιαστικά εργάσιμη ημέρα του καινούργιου έτους. Ξέραμε, επίσης, ότι κυβερνητική προτεραιότητα ήταν το άνοιγμα των σχολείων, αλλά από το «ανοίγουν όλα στις 11 Ιανουαρίου» του Στέλιου Πέτσα, περάσαμε στο «ξεκλείδωμα» μόνο των δημοτικών και των νηπιαγωγείων. Ούτε λόγος, φυσικά, για πρόβλεψη ότι Εκκλησία και κυβέρνηση θα βρίσκονταν στα… μαχαίρια για τον εορτασμό των Θεοφανείων.

Τίποτα, όμως, δεν αποτελεί μεγαλύτερη έκπληξη από αυτό που έζησαν οι ΗΠΑ στις 6 Ιανουαρίου ως πραγματική βερσιόν της κινηματογραφικής ταινίας «Ο Όλυμπος έπεσε».

Σύμφωνα με τη σεναριακή έμπνευση του γνωστού μπλοκμπάστερ του 2013, ο Λευκός Οίκος δέχεται επίθεση από τρομοκράτες που εισβάλλουν στο προεδρικό «φρούριο».

Και μπορεί οι οπαδοί του Ντόναλντ Τραμπ που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο να μην ήταν τρομοκράτες με την κλασική έννοια του όρου, ωστόσο κατάφεραν να σπείρουν τον τρόμο δημιουργώντας ένα εξαιρετικά επικίνδυνο «δεδικασμένο»: αφιονισμένοι οπαδοί ενός προέδρου να σπάνε τα οδοφράγματα και οπλισμένοι –μερικοί από αυτούς– να εισβάλλουν διά της βίας στο παγκόσμιο σύμβολο της Δημοκρατίας, προκειμένου να εμποδίσουν την επικύρωση της εκλογικής νίκης του αντιπάλου τους σαν να βρίσκονται σε μπανανία.

Μήπως, όμως, είχε ζήσει η χώρα του Αβραάμ Λίνκολν αντίστοιχο προηγούμενο ενός προέδρου που στα μέρη μας τα λεξικά θα είχαν τη φωτογραφία του στη λέξη «ψεκασμένος»; Τελικά, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε στη δύση της θητείας του αυτό που έκανε καθ’ όλη τη διάρκειά της:

>>Πολιτεύτηκε σαν παντομίμα του Φρανκ Άντεργουντ, του μακιαβελικού ήρωα του «House of Cards», στο οποίο ο Κέβιν Σπέισι υποδύεται τον «πλανητάρχη».

>>Κήρυξε τον εμπορικό «πόλεμο των άστρων» με την Κίνα, που υπονομεύει όχι μόνο την αμερικανική αλλά και την παγκόσμια οικονομία.

>>Άφησε τη χώρα του απροστάτευτη στη φονική πανδημία του κορωνοϊού και την ώρα που οι συμπατριώτες του μετρούσαν φέρετρα, αυτός έλεγε ότι δεν υπάρχει ιός.

>>Χώρισε την αστερόεσσα στα δύο, σε πατρίκιους και πληβείους, σε λευκούς και μαύρους, αναβιώνοντας εμφυλιοπολεμικές μνήμες που οδήγησαν σε νεκρούς από τη ρατσιστική αστυνομική βία.

Με αυτό το «ιστορικό» στην πλάτη του, έμοιαζε νομοτελειακό πως, όταν ο μεγιστάνας θα έχανε το παιχνίδι της επανεκλογής του, θα έκανε το…. ματσάκι ροντέο. Όπερ και εγένετο. Τάισε σανό του οπαδούς του ότι νοθεύτηκε η ψήφος τους δίχως να έχει το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο για τους ισχυρισμούς του, και μετά πέταξε το σπίρτο στο βαρέλι με την κηροζίνη.

Ας μην ισχυριστεί, όμως, κανείς ότι όμοια περιστατικά δεν έχουν ξαναζήσει οι Αμερικανοί γιατί θα θυμίσουμε ότι τον περασμένο Μάιο ένα άλλο Καπιτώλιο, αυτό της πολιτείας Μίσιγκαν, «έζησε» τη βίαιη εισβολή οπλισμένων διαδηλωτών που παρά τους 3.500 νεκρούς στην πολιτείας τους από κορωνοϊό εκείνοι απαιτούσαν χαλάρωση των υγειονομικών μέτρων περιορισμού των μετακινήσεων.

Αυτή την πολιτική παρακαταθήκη αφήνει, δυστυχώς, στους διαδόχους του στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα ο Τραμπ. Τους κληροδοτεί την κουλτούρα του άκρατου λαϊκισμού και ενίοτε του τραμπουκισμού και της μπαχαλοποίησης που μάλιστα επιβραβεύτηκε στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου με 10.000.000 ψήφους παραπάνω από όσες είχε πάρει τον Νοέμβριο του 2016 όταν αντιμετώπισε τη Χίλαρι Κλίντον.

Υπό αυτό το πρίσμα –και με το μυαλό στη… γλύκα που έχει μία δεξαμενή 75.000.000 ψηφοφόρων– ας το ξανασκεφτεί διπλά όποιος νομίζει ότι ο επόμενος Τραμπ είναι μακριά…