Ω γλυκύ μου εαρ(ινη νάρκη)

Στις Δημοκρατίες τα ζιζάνια δεν μπορεί να αφήνονται να θεριεύουν, αμαυρώνοντας την τιμή των υπολοίπων και το ξερίζωμά τους γίνεται με μόνη... τσουγκράνα την κάλπη

Όσο πλησιάζουμε στην ημερομηνία που θα βρεθούμε πίσω από τα εκλογικά παραβάν, τόσο θα πληθαίνουν οι δημοσκοπήσεις που θα προσπαθούν να μαντέψουν το αποτέλεσμα που θα γεννήσουν οι κάλπες.

Όλες τους θα αποτυπώνουν –τι άλλο;– τις… πολαρόιντ της πολιτικής στιγμής, μετρώντας όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο τα ποσοστά των κομμάτων, τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, το πλήθος των αναποφάσιστων, την παράσταση νίκης κ.λπ.

Αυτό που θα είχε τεράστιο… σουρεαλιστικό ενδιαφέρον είναι να μπορούσαν οι δημοσκόποι να μετρήσουν το ποσοστό όσων εξ ημών θα παρακαλούσαμε να πέσουμε σε εαρινή νάρκη και να ξυπνήσουμε σε 5-6 μήνες από σήμερα. Όχι τόσο για να αποφύγουμε τα εκλογικό δίλημμα του ποιον θα ψηφίσουμε. Αυτό λίγο-πολύ το ξέρει ο καθένας. Αλλά για να πάψουμε να γινόμαστε πασχαλιάτικα μάρτυρες ενός τόσο τοξικού πολιτικού κλίματος.

Δεν έχει μείνει κάτι που να μην έχει ειπωθεί, φέρ’ ειπείν για τον Παύλο Πολάκη. Έφτασαν να τον κατακεραυνώσουν ακόμη και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ για την απρέπεια κατά του ΑμεΑ υποψήφιου ευρωβουλευτή της Ν.Δ., Στέλιου Κυμπουρόπουλου, με πρώτο τον Νίκο Φίλη να λέει ότι η πράξη του αναπληρωτή υπουργού Υγείας δεν εκπροσωπεί το δημοκρατικό ήθος και το ήθος του ΣΥΡΙΖΑ, και τελευταίο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να υπενθυμίζει ότι πρέπει να υπάρχουν και όρια.

Όρια που είναι δυσδιάκριτα μόνο για τα μάτια του πρωθυπουργού που έφτασε να παράσχει πλήρη κάλυψη στον Π. Πολάκη, επικαλούμενος τον φτηνό ισχυρισμό ότι έτσι είναι ο αψύς χαρακτήρας του Σφακιανού πολιτικού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εργαλειοποίησε το περιστατικό μετατρέποντας τη δήλωση βούλησης της αντιπολίτευσης για πρόταση μομφής κατά του προσώπου του Π. Πολάκη σε μία ματαιόδοξη ψήφο εμπιστοσύνης υπέρ της κυβέρνησής του.

Δυστυχώς, όμως, η τοξικότητα δεν εξαντλείται στον πολλάκις εκτρεπόμενο Πολάκη. Με την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας είχε προηγηθεί το πινγκ πονγκ ασύλληπτων αλληλοκατηγοριών μεταξύ του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά.

Δεν έχει προηγούμενο ο κλαυσίγελος του τέως υπουργού Άμυνας και συγκυβερνήτη και του πρώην υπουργού Εξωτερικών να ανταλλάσσουν χαρακτηρισμούς όπως «ολετήρας» ή «εθνικός μειοδότης», καταγγέλλοντας ο ένας τον άλλον για σκανδαλώδεις υποθέσεις που θα οδηγηθούν στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Ας μας συγχωρέσει ο κύριος πρωθυπουργός, αλλά η Ελλάδα δεν αξίζει τέτοια κυβερνητικά έδρανα. Ούτε τέτοιο Κοινοβούλιο της αξίζει, που άγιες ημέρες που είναι μοιάζει με την παραβολή των ζιζανίων. Είναι εκείνη η παραβολή όπου ο ένας πιστός πήρε εκλεκτό σπόρο και τον έσπειρε στο χωράφι του, αλλά όταν αυτός αποκοιμήθηκε ο εχθρός του βρήκε την ευκαιρία και έσπειρε στο χωράφι του πιστού τον σπόρο των αγριόχορτων, με αποτέλεσμα, όταν ήλθε ο καιρός, ο καλός σπόρος βλάστησε μαζί με τα ζιζάνια.

Στην κατάληξη της παραβολής, ο πιστός ζητά από τους δούλους του που τον ρωτούν τι να κάνουν να μην ξεριζώσουν τα ζιζάνια, γιατί μαζί με αυτά κινδυνεύει να ξεριζωθεί και η καλή σπορά.

Αλλά στις Δημοκρατίες τα ζιζάνια δεν μπορεί να αφήνονται να θεριεύουν, αμαυρώνοντας την τιμή των υπολοίπων και το ξερίζωμά τους γίνεται με μόνη τσουγκράνα την κάλπη.

Αλλιώς, η Παναγιά θα συνεχίζει το μοιρολόι της, το «ω γλυκύ μου έαρ», μέχρι την (όποια) Ανάσταση, αναρωτώμενη σπαρακτικά πού έδωσε την ομορφιά του («πού έδυ σου το κάλλος;») το γλυκύτατόν της Τέκνον…

Καλή Ανάσταση…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα