Ο… κακός μας ο καιρός

Πολλά χρόνια πίσω, σε μία χαλαρή σύναξη δημοσιογράφων είχε πέσει στο τραπέζι της συζήτησης η υπόθεση εργασίας σχετικά με το αν μία ελληνική εφημερίδα θα αφιέρωνε ποτέ ολόκληρο το πρωτοσέλιδό της στο θέμα του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Η αφορμή της αναρώτησης ήταν η τότε πρώτη σελίδα μιας εμβληματικής βρετανικής πολιτικής εφημερίδας –της «Guardian»– που το είχε τολμήσει, γράφοντας κριτικά και όχι αμιγώς ρεπορταζιακά για το θέμα, παρακάμπτοντας μάλιστα την υπόλοιπη επικαιρότητα της εποχής.

Μέχρι σήμερα, το παραπάνω «αν» εκείνης της δημοσιογραφικής παρέας δεν έχει απαντηθεί καταφατικά και η αναφορά δεν γίνεται μεμψίμοιρα και στη λογική ότι έχουμε τον Τύπο (και τους πολιτικούς και τους θεσμούς και… και…) που μας αξίζουν.

Αντιθέτως επισημαίνεται διότι, από τότε που ο διορατικός «Φρουρός» των βρετανικών περιπτέρων έβλεπε τον… κακό μας τον καιρό να έρχεται, οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής όχι απλώς μας χτυπούν την εξώπορτα, αλλά αποτελούν τον ελέφαντα στο δωμάτιο και παράγουν καταστροφικά –ενίοτε και φονικά, όπως στο Μάτι– αποτελέσματα.

Η τεράστια οικολογική καταστροφή που υπέστη η Εύβοια μπορεί να επιβεβαίωσε ότι ο καλός συντονισμός σώζει ζωές, αλλά άτρωτοι δεν γίναμε. Κι ούτε θα γίνουμε, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η «παραγωγή» καλών πολιτών, χρήσιμων πολιτικών, ευσυνείδητων οδηγών, ισορροπημένων γονιών κ.ο.κ. ξεκινά από τα σχολικά θρανία. Εκεί δηλαδή που ένα σοβαρό κράτος μαθαίνει στα παιδιά του πρωτίστως διαλεκτική, αναλυτική και συνθετική σκέψη και κατόπιν π.χ. βιολογία. Διότι έτσι θα μάθουν αυτά τα παιδιά όταν γίνουν ενήλικες ότι υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει μία πράξη τους με μία φαινομενικά άσχετη συνέπεια.

Αυτό το αόρατο νήμα που συνδέει κρυφίως την κλιματική αλλαγή με περιστατικά που μπορεί η ανθρωπότητα να βρει από το πουθενά(;) μπροστά της περιγράφει πολύ εύστοχα στον πρόλογο του τελευταίου του βιβλίου «21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα» ο διάσημος Ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι.

Λέει ο Χαράρι ότι σε έναν πλανήτη 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων υπάρχουν και 7 δισεκατομμύρια προτεραιότητες που καθιστούν σπάνια πολυτέλεια το να μπορεί κανείς να σκεφτεί το θέμα π.χ. της κλιματικής αλλαγής. Μια ανύπαντρη μητέρα που αγωνίζεται να μεγαλώσει δυο παιδιά σε κάποια φτωχογειτονιά της Βομβάης (σ.σ. της Νέας Υόρκης ή της Αθήνας, δεν έχει σημασία) έχει την προσοχή της στραμμένη στο επόμενο γεύμα της• οι πρόσφυγες που διασχίζουν τη Μεσόγειο πάνω σε μια βάρκα χτενίζουν τον ορίζοντα για οποιαδήποτε ένδειξη στεριάς• κι ο ετοιμοθάνατος σε ένα υπερπλήρες νοσοκομείο του Λονδίνου βάζει όλη του τη δύναμη για να πάρει μια ακόμα ανάσα.

Ομολογουμένως έχουν όλοι τους πολύ πιο επείγοντα προβλήματα –επιχειρηματολογεί ο Ισραηλινός ιστορικός– από την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη. Είναι ωστόσο απολύτως βέβαιο ότι η κλιματική αλλαγή μπορεί να κάνει τελικά ακατοίκητες τις φτωχογειτονιές της Βομβάης, να στείλει τεράστια νέα κύματα προσφύγων στη Μεσόγειο και να οδηγήσει την υγειονομική περίθαλψη σε παγκόσμια κρίση!

Το ότι η φωτιά στην Εύβοια μοιάζει να μπήκε από χέρι εμπρηστών και όχι από έναν ξαφνικό κεραυνό δεν (θα πρέπει να) αλλάζει τη συλλογιστική μας απέναντι στο πρόβλημα. Διότι όσο μένουμε μακριά από την ίσως σημαντικότερη συζήτηση της εποχής μας και δεν οχυρωνόμαστε ως πολίτες και ως κράτος, τότε ο κακός μας ο καιρός μάς επιφυλάσσει ένα ακόμη χειρότερο μέλλον, με επαναλαμβανόμενες Μάνδρες, Μάτια και Εύβοιες…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα