Ο Κλάους και ο… Σάντα Κλάους (Αλέξης)  

Το φρένο θα το πατήσει ο λαός και την ευκαιρία του θα την έχει και τις δύο επόμενες Κυριακές

Ένας Ισπανός πολυβραβευμένος συγγραφέας, ο Carlos Ruiz Zafón, έχει πει ότι η ποίηση γράφεται με δάκρυα, η πεζογραφία με αίμα και η ιστορία με αόρατη μελάνη.

Πεζογράφοι δεν είμαστε, ποιητές δεν μας λες, αλλά σε ό,τι αφορά την ελληνική ιστορία των τελευταίων 5 χρόνων είναι απολύτως ακριβές ότι αυτή γράφτηκε με τις αόρατες υποσχέσεις, τα κλεψίτυπα «θα» και τα προεκλογικά γραμμάτια (με αντίκρισμα για λίγους και εκλεκτούς) που μοίρασε αφειδώς ο Αλέξης Τσίπρας από το 2014 με μετά, προκειμένου να κάτσει εκείνος στον πρωθυπουργικό «θρόνο».

Διαρρηγνύουμε ορθάνοιχτες πόρτες, επαναλαμβάνοντας σε ποιον κάλαθο κατέληξαν τα «go back madam Μέρκελ» και η «κατάργηση, με έναν νόμο και σε ένα άρθρο, όλων των μνημονιακών μέτρων λιτότητας». Ακόμη, όμως, κι εκείνοι που στοιχημάτιζαν για τις κυβιστήσεις που θα γίνουν, δεν μπορούν να μην εκπλήσσονται με το μέγεθος του χαμαιλεοντισμού και την ευκολία της αλλαγής κοστουμιού του πρωθυπουργού, ώστε να «κουμπώνει» σε κάθε πολιτική συνθήκη και να θέλγει κάθε πολιτικό ακροατήριο.

Αρκεί να δει κάποιος τα σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ στα οποία οι… καλλιτέχνες του κόμματος κατάφεραν να συνδυάσουν τον δικτάτορα Μεταξά (άσχετα αν τον ξεμόνταραν άρον-άρον) με τους ΕΑΜίτες, τον Μπελογιάννη με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τον Ανδρέα και τον Κύρκο, την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τον Ομπάμα, ακόμη και το σκοπευτήριο της Καισαριανής με φόντο τον… Μανόλο (Πετσίτη)!

Φυσικά και δεν πρόκειται για επικοινωνιακό λάθος. Αυτό το συνονθύλευμα εικόνων που «τα έχει όλα και συμφέρει», που «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει», στοχεύει στον προσεταιρισμό όποιας κοινωνικής ομάδας, η οποία με την ψήφο της μπορεί να ανακόψει την κυβερνητική ήττα. Τρανή απόδειξη το σφιχταγκάλιασμα του Αλέξη Τσίπρα στον «φύλαρχο» των ταξιτζήδων Θύμιο Λυμπερόπουλο, με τον δεύτερο να ομολογεί, μάλιστα, ότι «τώρα πρέπει να στηρίξουμε αυτούς που μας στήριξαν».

Ποια στήριξη εννοούσε ο Θύμιος; Μα το πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Μεταφορών που ουσιαστικά «ξανακλείνει» το επάγγελμα του αυτοκινητιστή ταξί, που όμως είχε δρομολογήσει να «ανοίξει» το καλοκαίρι του 2011 ένας πρώην –πλέον– εχθρός και του Αλέξη Τσίπρα και του Θύμιου Λυμπερόπουλου, αλλά νυν ιδεολογικός συνοδοιπόρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Ραγκούσης.

Από όλα έχει, λοιπόν, ο προεκλογικός μπαξές του ΣΥΡΙΖΑ. Και Θύμιο και Ραγκούση και Σπίρτζη με τον Βελουχιώτη στο γραφείο του (σ.σ. μέχρι και τον Άρη θυμήθηκε ο Τσίπρας μιλώντας στη Λαμία). Και κακέκτυπη προσομοίωση 13ης σύνταξης. Και επαναφορά του ΦΠΑ στους συντελεστές που τον άφησε ο Αντώνης Σαμαράς το 2014. Αλλά και καθεστωτικές συμπεριφορές χειραγώγησης των ανεξάρτητων Αρχών, των μη αρεστών ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης.

Για όλα αυτά και άλλα τόσα χρειάζεται ένα φρένο. Διότι μπορεί η χώρα να μην κινδυνεύει από το ακίνητο βαγόνι που έτρεξαν να εγκαινιάσουν στη Θεσσαλονίκη ο Σπίρτζης με τη Νοτοπούλου, αλλά κάτι οι αντιπαροχές στον αναβαπτισμένο συνδικαλισμό, κάτι το παροχολογικό πακέτο Τσίπρα, αναβιώνουν το φλερτ με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Το καμπανάκι το χτύπησε ήδη ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλινγκ, λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι τα δωράκια του… Σάντα Κλάους Τσίπρα απειλούν την επίτευξη του στόχου για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Επειδή, όμως, τα ευήκοα κυβερνητικά ώτα αγνοούνται, ας ελπίσουμε ότι το φρένο θα το πατήσει ο λαός. Αυτός είναι ο μηχανοδηγός στις δημοκρατίες και την ευκαιρία του θα την έχει και τις δύο επόμενες Κυριακές και στις εθνικές κάλπες που δεν θα αργήσουν να στηθούν. Ας κάνει αυτό που πρέπει…

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα