Ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών

Τον Δεκέμβριο του 2008 κατά τα επεισόδια που συντάραξαν την Αθήνα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου από τον αστυφύλακα Κορκονέα, ο τότε ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογούσε τις λεηλασίες των μπαχαλάκηδων. Και αυτοί με τη σειρά τους είχαν βαλθεί να κάψουν την Αθήνα, ζηλεύοντας τη δόξα του Νέρωνα στην αρχαία Ρώμη.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε διπλή ηγεσία, με τον Αλέξη Τσίπρα στο κόμμα και τον Αλέκο Αλαβάνο στη Βουλή, είχε ανέβει σε διψήφια ποσοστά και πολλοί άρχισαν το καλοκαίρι του 2008 να μιλούν για τη νέα ΕΔΑ. Και ξαφνικά κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε  να δικαιολογεί συμπεριφορές και σε καμία περίπτωση δεν καταδίκασε τα επεισόδια. Μάλιστα, κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν δημοσίως για την επανάσταση της νεολαίας και οι άθλιοι συνέκριναν τις λεηλασίες και το πλιάτσικο στην Αθήνα με τον Μάη του 68 στο Παρίσι.

Τον Δεκέμβριο του 2008 το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση υπό την αρχηγία του Γιώργου Παπανδρέου και επέδειξε μία απίστευτα σοβαρή στάση, που του βγήκε σε καλό. Αφενός μεν καταδίκασε τις λεηλασίες των μπαχαλάκηδων με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο, αφετέρου χτύπησε την κυβέρνηση Καραμανλή στο αδύνατό της σημείο, ασκώντας κριτική για τη διαχείριση της κρίσης, ζητώντας παράλληλα την παραίτησή της. «Φτάνει πια με αυτή την κυβέρνηση, που αρνείται παντού να αναλάβει τις ευθύνες της», έλεγε ο Γ. Παπανδρέου, ενώ ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (αρμόδιος τομεάρχης του ΠΑΣΟΚ) είχε δηλώσει: «Επί τρία 24ωρα η Αθήνα θυμίζει Βαγδάτη, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται ποιο είναι το επιχειρησιακό σχέδιο της κυβέρνησης για την αποκλιμάκωση».

Η αλήθεια ήταν ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος, που είχε τη διαχείριση (τότε το υπουργείο Εσωτερικών ήταν υπερυπουργείο και το Δημόσιας Τάξης άνηκε εκεί), απέτυχε παταγωδώς και ήταν ένας από τους λόγους που πήρε τη δημοσκοπική κατρακύλα η Νέα Δημοκρατία κι έδωσε αέρα νίκης στο ΠΑΣΟΚ, που μέχρι τον Δεκέμβριο φοβόταν ότι θα χάσει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δέκα μήνες αργότερα (4 Οκτωβρίου 2009) έγιναν εκλογές, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με 10 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ που φλέρταρε με τους μπαχαλάκηδες έδωσε μάχη για να μπει στη Βουλή, και από εκεί που άγγιζε το 20% κατέληξε στο 4,60%.

Επανάληψη της ιστορίας

Δεκατρία χρόνια μετά, παρακολουθούμε μία επανάληψη της ιστορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι έχει κυβερνήσει επί 4,5 χρόνια, ασχολείται περισσότερο με το πώς θα «εξυπηρετήσει» τα συμφέροντα του Κουφοντίνα, παρά για να καταθέσει στον ήδη πιεσμένο λαό –λόγω πανδημίας– μία εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Το ΚΙΝΑΛ, υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά, ακολουθεί πιστά όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ το 2008. Καταδικάζει τα επεισόδια που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα και εάν δεν είχε κάνει το φάουλ με το να ζητήσει από την κυβέρνηση να δώσει πολιτική λύση στην απεργία πείνας του Κουφοντίνα (επί της ουσίας παρανομώντας), θα είχε κάνει όλες τις ιδανικές ενέργειες για να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των μετριοπαθών πολιτών και όλων των κεντρογενών.

Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καλεί σε διαδηλώσεις και να τις υποδαυλίζει για να δημιουργηθούν επεισόδια και αναταραχή, είναι πραγματικά η τελευταία ευκαιρία του ΚΙΝΑΛ να ξεφύγει από τη μετριότητα και να διεκδικήσει την επιστροφή των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η χρυσή ευκαιρία για το ΚΙΝΑΛ να αποδείξει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του εκλογικού σώματος ότι αυτή είναι η κανονική κεντροαριστερά. Θεωρητικά, λοιπόν, υπάρχει πεδίο για το ΚΙΝΑΛ. Όχι ότι θα είναι εύκολο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει παιχνίδι στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, με τις επιλογές των προσώπων που στελεχώνουν την κυβερνητική ομάδα, με το ύφος του, την έμφασή του στην πρακτική και όχι στην ιδεολογική αντιμετώπιση των προβλημάτων, με τη μετριοπάθεια που επιδεικνύει, και η προσπάθειά του αποδίδει. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Κι όμως, υπάρχει έδαφος για την επιστροφή του ΚΙΝΑΛ. Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι το ΚΙΝΑΛ θα αναδείξει την ξεχωριστή του ταυτότητα και θα προτείνει τις δικές του καθαρές θέσεις και λύσεις. Αντ’ αυτού, βλέπουμε το ΚΙΝΑΛ να ισορροπεί με την αυτοκτονία. Κάτι που έκανε όπως είπαμε και με την υπόθεση Κουφοντίνα. Με το να ζητήσει από την κυβέρνηση να κάνει πίσω, παρανομώντας. Κι όμως, η σύλληψη της 17Ν ήταν ένα από τα εμβληματικά ζητήματα της κυβερνητικής του θητείας.  Αντί, λοιπόν, για μια καθαρή θέση καταδίκης όσων επένδυσαν στον Κουφοντίνα για να εκβιάσουν το δημοκρατικό κράτος, το ΚΙΝΑΛ κατήγγειλε την… κυβέρνηση, ότι «αυτοπαγιδεύτηκε στους δικούς της άστοχους χειρισμούς». Αντί δηλαδή να καλέσει το ΚΙΝΑΛ τον ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει να επενδύει στην όξυνση και να χαϊδεύει τους οπαδούς τού «Λουκά του φαρμακοχέρη», κατήγγειλε την κυβέρνηση.

Αλλά και στο θέμα για την αστυνομία στα Πανεπιστήμια στάθηκε απέναντι, λησμονώντας ότι πρώτο το ΠΑΣΟΚ επεχείρησε με τον νόμο Διαμαντοπούλου να ελευθερώσει τα πανεπιστήμια από τους μπαχαλάκηδες και να ορίσει με σύγχρονους όρους το περίφημο άσυλο.  Και φυσικά, λησμόνησε το μπούλινγκ που υπέστησαν όλα του τα στελέχη. Τουναντίον, αναγνώρισε το δικαίωμα στις καταλήψεις, εκδίδοντας μία ανακοίνωση, που όμοιά της θα τη ζήλευε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως γίνεται σαφές, όλοι αντιλαμβάνονται πλέον αυτό που είπε προ ημερών σε γνωστούς του ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι η κα Γεννηματά ό,τι ήταν να προσφέρει το έδωσε. Πλέον ο χώρος δεν μπορεί να πορευθεί υπό την ηγεσία της. Και αυτή είναι η πικρή αλήθεια για το Κίνημα Αλλαγής.