O Ντόκος συμβουλεύει (για δήθεν ταραγμένα νερά), ο Κυριάκος ακούει (και ακολουθεί τα «ήρεμα νερά») χωρίς να κατονομάζει τον εχθρό…

Τα εθνικά θέματα για μια χώρα σαν την Ελλάδα που περιτριγυρίζεται από επίβουλους των κυριαρχικών της δικαιωμάτων (βλ. Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία) καθιστά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής διαρκώς επίκαιρα.

Εξαιτίας, μάλιστα, αυτής της ιδιαίτερης συνθήκης είναι αρκετοί οι εγχώριοι αναλυτές και «σπεσιαλίστες» των διεθνών σχέσεων που βγάζουν το… παντεσπάνι τους κάνοντας καριέρα είτε σε διάφορα συμβουλευτικά forum και οργανισμούς είτε ως εθνικοί συμβουλάτορες σε θέσεις κλειδιά της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας.

Μία τέτοια περίπτωση είναι και ο Θάνος Ντόκος, ο νυν σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος μετά από το τέλος των ακαδημαϊκών σπουδών του και αφού έκανε το «αγροτικό» του ως ερευνητής σε διάφορα πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, βρήκε επαγγελματική στέγη πότε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πότε στο υπουργείο Εξωτερικών και πότε στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) που ως γνωστόν απηχεί τις απόψεις του λόμπι του κατευνασμού.

Όπως προαναφέρθηκε, τον κύριο Ντόκο τον βρίσκουμε σήμερα στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη και με αυτή του την ιδιότητα αρθρογράφησε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Το άρθρο του τιτλοφορείται «Αρμενίζοντας σε ταραγμένες θάλασσες» και σε αυτό ο Θ. Ντόκος περιγράφει τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να κινηθεί η ελληνική πολιτική εθνικής ασφάλειας –την χαρακτηρίζει πολιτική «έξυπνης ισχύος»– προκειμένου, όπως λέει, η χώρα μας να προστατευτεί και να κατοχυρώσει τα εθνικά της συμφέροντα.

Στο επίμαχο άρθρο του ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού καταπιάνεται, συγκεκριμένα, με τα θέματα του ελληνικού 12ετούς εξοπλιστικού προγράμματος των €25 δισ., με το πρόγραμμα ανάπτυξης της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας (ReArm EU), καθώς και με την οικοδόμηση-ενίσχυση νέων και παλαιών συμμαχιών. Σε τι δεν μας έκανε σοφότερους ο κύριος σύμβουλος;

Καταρχάς ποιο είναι τελικά το ακριβές κόστος του στρατιωτικού εξοπλισμού της χώρας. Διότι ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης το κοστολογεί –όπως και ο Θ. Ντόκος– στα 25 δισεκατομμύρια, ο υπουργός Άμυνας, Νίκος Δένδιας, ανεβάζει τη… λυπητερή στα €28 δισ. (σ.σ. διευκρινίζοντας στη Βουλή ότι από τα 28 δισ. ευρώ πάνω από 11 δισεκατομμύρια έχουν ήδη διατεθεί σε προηγούμενα εξοπλιστικά προγράμματα που είχαν υπογραφεί στο παρελθόν και ακόμα εξελίσσονται), αλλά αξιόπιστοι συνάδελφοι του Θ. Ντόκου επιμένουν ότι αν από τον «λογαριασμό» αφαιρεθούν τα κονδύλια που καταβάλλονται για την αποπληρωμή υπηρεσιών υποστήριξης και ανταλλακτικών, το ποσό που θα δαπανήσει η Ελλάδα αποκλειστικά για νέους εξοπλισμούς πέφτει στα 7 δισ. ευρώ.

Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο είναι η παράληψη του κ. Ντόκου να αναφερθεί στον υπαρκτό κίνδυνο από τη γειτονική μας Τουρκία, παρά τις συνεχείς –σχεδόν καθημερινές– προκλήσεις της Άγκυρας εις βάρος μας.

Θα πει κάποιος ότι «κατευναστής είναι, τι περιμένεις;». Όμως ο κατευνασμός έχει και όρια. Όταν είσαι σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Έλληνα πρωθυπουργού και δεν γράφεις έστω μία… αράδα για τον κίνδυνο να συμπεριληφθεί η Τουρκία στο ReArm, όπου με ευρωπαϊκές δανειοδοτήσεις θα γίνει ακόμη πιο ισχυρή, ώστε όταν κρίνει ότι την δεν την συμφέρει η «φιλίας» μας και μας κάνει μία… μπουκιά, τότε δεν είσαι ο σύμβουλος που επιβάλλεται να έχει ο πρωθυπουργός για την ασφάλεια της χώρας, αλλά ένας αξιωματούχος εφάμιλλος εκείνου που όταν το βράδυ των Ιμίων αποσύρθηκε η ελληνική σημαία από τη βραχονησίδα, φέρεται να είπε στον τότε αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ναύαρχο Χρήστο Λυμπέρη, ότι ο ελληνικός  ισχυρισμός θα είναι «ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας!».

Κατά δεύτερον, πώς η πολιτική «έξυπνης ισχύος» θα μας βγάλει από τα εθνικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η χώρα μας λόγω της «διπλωματίας του κατευνασμού» που κατά κόρον ασκείται κυρίως στα ελληνοτουρκικά (και) καθ’ «υπόδειξη» φορέων όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ.

Για τους μη γνωρίζοντες έχει σημασία να πούμε ότι ο Θ. Ντόκος έχει… διακονήσει το γνωστό ίδρυμα επί 13 συναπτά έτη (2006-2019) από τη θέση του γενικού διευθυντή, θέση στην οποία υπηρετεί από το 2023 μέχρι και σήμερα η κυρία Μαρία Γαβουνέλη. Πρόκειται για την καθηγήτρια Νομικής στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών η οποία πριν από μερικούς μήνες από την τηλεοπτική συχνότητα της κρατικής ΕΡΤ και με φόντο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις των ήρεμων νερών παρέδωσε μαθήματα υποχωρητικής εξωτερικής πολιτικής εξηγώντας ότι:

α) Στο πλαίσιο μιας  διαπραγμάτευσης, κάνουν υποχωρήσεις και οι δύο πλευρές

β)  Ένα παράδειγμα δυνητικής διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία θα ήταν να μην προχωρήσει η χώρα μας στην επέκταση των χωρικών υδάτων της  στα 12 μίλια, ούτε να παραμείνει στα 6, αλλά να τα φτάσει «στα 8, στα 9 μίλια»

Κάτι τέτοια ακούμε συχνά-πυκνά στον δημόσιο διάλογο από τους διαφημιστές του κατευνασμού που «δασκαλεύουν» εν είδει συμβούλων τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όπως φαίνεται δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε γιατί μας εμποδίζουν οι Τούρκοι να ποντίσουμε ηλεκτρικό καλώδιο κάτω από την Κάσο, αλλά γιατί δεν έχουν κάνει ακόμη διάβημα διαμαρτυρίας για τα παιδάκια που πλατσουρίζουν στην πλαζ του Αλίμου…