Ο Τζολάκης θέλει τον… Ισπανό του

Του Νίκου Συνοδινού

Όταν ο Ίκερ Κασίγιας έπαιζε τα πρώτα του παιχνίδια στη Ρεάλ Μαδρίτης, είχε φάει γκολ που δεν… τρώγονται. Όμως αυτοί που είχαν δει το ταλέντο και τις ικανότητές του επέμειναν. Και γρήγορα δικαιώθηκαν. Ο Ισπανός τερματοφύλακας έγραψε ιστορία.

Ένας άλλος Ισπανός, ο προπονητής του Ολυμπιακού Μίτσελ, έχει εντοπίσει στον Κωνσταντίνο Τζολάκη, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μπορεί να τον οδηγήσουν σε μια πολύ μεγάλη καριέρα. Ο έμπειρος προπονητής, έχει δείξει εμπιστοσύνη στον 20χρονο προρτιέρε και του δίνει πολλές και σημαντικές ευκαιρίες. Όπως αυτή κόντρα στον Άρη στον προημιτελικό του κυπέλλου. Ο Τζολάκης εξελίχθηκε σε ήρωα της αναμέτρησης, ο άνθρωπος που σφράγισε την πρόκριση του Ολυμπιακού στα ημιτελικά της διοργάνωσης, καθώς «κατέβασε ρολά» και δεν νικήθηκε ούτε απ’ το σημείο του πέναλτι απ’ τον Γκρέι στο 84΄ της αναμέτρησης.

Τριτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ο Τζολάκης, «ξεχειλίζει» από ταλέντο και ωριμότητα. Ειδικά όμως ο τερματοφύλακας για να βελτιωθεί, πρέπει να πάρει παιχνίδια. Να ξεδιπλώσει τις αρετές του στον αγωνιστικό χώρο. Βρέθηκε ο νέος Κελεσίδης, ο νέος Σαργκάνης, ο νέος Νικοπολίδης, ο νέος Ελευθερόπουλος; Τα μεγάλα λόγια είναι φτώχεια και το να παραλληλίζεται ο «μικρός» με τόσο σπουδαίους τερματοφύλακες, είναι υπερβολή. Πάντως κακό δεν του κάνει, γιατί ο Τζολάκης έχει το μυαλό στο κεφάλι του. Είναι υπερβολικά προσγειωμένος και σοβαρός.

Η διαδρομή του τερματοφύλακα ωστόσο χρειάζεται και τύχη προκειμένου ν’ απογειωθεί. Τύχη όχι μόνο για τις φάσεις που θα του βγουν και τις ικανότητες των αμυντικών με τους οποίους καλείται να συνεργαστεί, αλλά κυρίως για να μην πέσει πάνω σε τόσο σπουδαίους ανταγωνιστές που να μην πάρει ευκαιρίες.

Πάντα οι συγκυρίες παίζουν το ρόλο τους. Πάνε 27 χρόνια από τότε που ο Ντούσαν Μπάγεβιτς επιστρατεύθηκε απ’ τον Σωκράτη Κόκκαλη να πάρει ξανά έναν τίτλο.

Τα τρία πρώτα χρόνια της προεδρίας του Σ. Κόκκαλη, οι προπονητές που είχε επιλέξει είχαν αποτύχει να φέρουν τον Ολυμπιακό στην 1η θέση της βαθμολογίας. Είχαν αποτύχει να γκρεμίσουν τα «πέτρινα χρόνια» της ομάδας.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης ανέλαβε τα ηνία της ποδοσφαιρικής ομάδας στις 15 Απριλίου 1993, όταν μετά μια αιφνιδιαστική γενική συνέλευση των μετόχων της ΠΑΕ Ολυμπιακός διαδέχθηκε τον Σταύρο Νταϊφά με σκοπό να βγάλει τους «ερυθρολεύκους» απ’ το τέλμα και το οικονομικό αδιέξοδο και να τους οδηγήσει ξανά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Ένας σκοπός που επιτεύχθηκε στην πορεία με τον καλύτερο τρόπο. Πρώτα, όμως, ο πρόεδρος των «ερυθρολεύκων» δέχθηκε χαστούκια, απ’ τα οποία έμαθε πολλά. Απ’ τον Απρίλιο του ’93 έως και το καλοκαίρι του ’96, εμπιστεύθηκε την τύχη της ομάδας στους Λιούμπομιρ Πέτροβιτς, Κώστα Πολυχρονίου, Νίκο Αλέφαντο, Νίκο Γιούτσο, Τάις Λίμπρεχτς, Σταύρο Διαμαντόπουλο και Τάκη Περσία. Άπαντες απέτυχαν, για να ακολουθήσει η γνωστή  συνταγή του Μπάγεβιτς. 

Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έγινε ο μακροβιότερος προπονητής επί των ημερών του Σωκράτη Κόκκαλη, καθώς ανέλαβε στις 26/6/1996 και παρέδωσε τη σκυτάλη στις 10/11/1999. Επί των ημερών του ο Ολυμπιακός πέτυχε τα πάντα: πρωταθλήματα, κύπελλα και μία πορεία – όνειρο στο Champions League της περιόδου 1998-99.

Το φθινόπωρο του 1996 ο Μπάγεβιτς άρχισε την ερυθρόλευκη περιπέτεια. Ο Ολυμπιακός ξεκινά με όνειρα και φιλοδοξίες την προσπάθειά του να αφήσει πίσω εννέα χρόνια που τον κράτησαν μακριά από τον τίτλο του πρωταθλητή.

Το ξεκίνημα του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο, ωστόσο, μόνο ιδανικό δεν μοιάζει. Οι «ερυθρόλευκοι» γνωρίζουν αποκλεισμό-σοκ από τη Φερεντσβάρος στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFΑ, ενώ στην τέταρτη αγωνιστική του πρωταθλήματος παραχωρούν απρόσμενη ισοπαλία στην Καλαμάτα στο Καραϊσκάκη με 2-2.

Ο Μπάγεβιτς, είχε ξεκινήσει τη χρονιά εμπιστευόμενος τον πολύπειρο Φώτη Στρακόσια τα δοκάρια του, καθώς στο πινακάκι του ο διεθνής Αλβανός προοριζόταν για βασικός, ωστόσο οι εμφανίσεις του ιδιαίτερα αξιόπιστου στην καριέρα του πορτιέρο, ήταν κάτι περισσότερο από απογοητευτικές!

Tελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου του 1996, ο Ολυμπιακός ανηφόριζε στο Καυτανζόγλειο της Θεσσαλονίκης για να αντιμετωπίσει τον Ηρακλή και ο Ντούσκο έπρεπε να λάβει μια απόφαση που θα αποδεικνυόταν κομβική για την εξέλιξη της σεζόν.

Να διατηρούσε στην εστία τον πολύπειρο Στρακόσια με την ελπίδα ότι θα αναγεννηθεί αγωνιστικά, ή να έδινε ευκαιρία (απόντος του τραυματία Αλέκου Ράντου) στον άπειρο 20χρονο Δημήτρη Ελευθερόπουλο να πάρει φανέλα βασικού;

Ο «Ελέ» υπερασπίστηκε για πρώτη φορά τα δοκάρια του Ολυμπιακού στις 29 Σεπτεμβρίου 1996 στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή, οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν 1-0 με τον «μικρό» πρωταγωνιστή και από την έβδομη αγωνιστική (στο εντός έδρας 0-0 με την Παναχαϊκή) ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος καθιερώθηκε βασικός στην ενδεκάδα και δεν βγήκε ποτέ ξανά μέχρι την ιστορική φιέστα με την Καβάλα στις 25 Μαΐου 1997.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Ο Μίτσελ βλέπει πως ο έμπειρος Τσέχος Βατλίκ δεν… κάνει. Είναι σε κάθετη πτώση αγωνιστικά και ψυχολογικά. Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης έχει τεράστια εμπειρία και παίρνει φανέλα βασικού. Ωστόσο ο Κωνσταντίνος Τζολάκης δεν παραγκωνίζεται. Παίρνει τις ευκαιρίες του και δηλώνει παρών. Ο Τζολάκης έκλεισε τα 20 χρόνια του στις 8 Νοεμβρίου. Κι αν τότε ο Ράντος είχε τραυματιστεί για να προκύψει Ελευθερόπουλος, τώρα με τον Πασχαλάκη παρόντα, ο Μίτσελ δεν έχει δίλημμα.

Γιατί ο Τζολάκης έχει υπερασπιστεί την «ερυθρόλευκη» εστία όχι μόνο στο πρωτάθλημα, ακόμη και σε ντέρμπι, αλλά και σε ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η θεωρία του… μικρού έχει καταρριφθεί από τις αγωνιστικές παραστάσεις που μπορεί να έχει.

Συνεπώς ο Τζολάκης έχει μπροστά του πεδίο δόξης λαμπρό. Και με τον Μίτσελ στο τιμόνι του Ολυμπιακού θα πάρει και θ’ αρπάξει τις ευκαιρίες. Οι Ισπανοί προπονητές συνηθίζουν να χωρίζουν τους τερματοφύλακες στις διοργανώσεις. Συνήθως παίζει άλλος στο πρωτάθλημα και την Ευρώπη (για όσες ομάδες έχουν) και άλλος στο Κύπελλο. Κανείς λοιπόν δεν μπαίνει στον πάγο. Και ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία.