Ο «βασιλιάς» είναι γυμνός…

Γράφει η Εύα Διαμαντή

«Επηρεαστές» ή σε ακόμα πιο απλά ελληνικά… ινφλουένσερς. Δεν μπορεί να μην τους ξέρεις ή να μην τους έχεις δει κάπου. Ξεφυτρώνουν παντού σαν τις μαργαρίτες και βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να μιλούν, να κρίνουν, να δίνουν συμβουλές για το τι θα κάνουν οι άλλοι στις ζωές τους, χωρίς όμως να δέχονται τις γνώμες τρίτων για τους εαυτούς τους. Είναι οι «βασιλιάδες» των social media. Μόνο που ο Τάσος Ξιαρχό δεν γνώριζε ότι οι βασιλιάδες κάποια μέρα μπορεί να οδηγηθούν στην γκιλοτίνα…

Δεν θα γράψω άλλο ένα κείμενο που θ’ αναφέρεται στο εν λόγω αγόρι. Άφησα τους υπόλοιπους να το κάνουν. Εγώ θέλω να γράψω για σένα και για μένα. Εμείς οι δύο γιατί δεν γίναμε influencers; Τι μας λείπει, δηλαδή; Ποια είναι τέλος πάντων τα κριτήρια που οδηγούν στην κορυφή του απόλυτου τίποτα, και γιατί εμείς οι δύο δεν τα πληρούμε; Γιατί αν θελήσουμε να κρίνουμε κάποιον… μπορούμε. Αν θελήσουμε να κυκλοφορήσουμε με μαγιό τον χειμώνα… μπορούμε. Αν μας ανοίξει η όρεξη και θελήσουμε να φάμε ένα κατσίκι στην καθισιά μας… θα πάμε σαν άνθρωποι στην ταβέρνα και θα το φάμε το έρμο το κατσικάκι, βρε αδερφέ, ποιος θα μας εμποδίσει;

Α… ξέχασα! Μπορεί να κάθεται κάποιος ινφλουένσερ στο διπλανό τραπέζι, μ’ ένα κινητό στο χέρι και να μας κάνει βούκινο στα 5 εκατ. ανθρώπων που τον θαυμάζουν και παρακολουθούν τη ζωή του λεπτό προς λεπτό. Αδηφάγα βλέμματα που εύχονται από μέσα τους να κερδίσουν αυτό το ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ ζευγάρι κάλτσες που φορούσε προχθές στο σούπερ μάρκετ μπροστά από τα ράφια με τις κινόες και τους λιναρόσπορους (τέτοια τρώνε αυτοί, να ξέρεις) και τώρα το κληρώνει σε 5 τυχερούς που θα του βάλουν τις περισσότερες καρδούλες στις φωτογραφίες του.

Τι θα πουν όλοι αυτοί αν δουν εμένα κι εσένα να τρώμε κοτζάμ ερίφιο χωρίς ίχνος τύψεων; Κάποιοι θα μας κράξουν (είναι αυτοί που ανήκουν στην Αυλή του Βασιλέως), κάποιοι άλλοι θα γελάσουν μεν, όμως δεν θα επεκταθούν επί του θέματος δε, καθ’ ότι μέσα τους θα ήθελαν πολύ να είναι στη θέση μας (είναι αυτοί που δεν δηλώνουν ποτέ θέση σε τίποτα γενικώς), και υπάρχει και η τρίτη κατηγορία…

Εσύ που με διαβάζεις και εγώ που γράφω αυτές τις αράδες, είμαστε η τρίτη κατηγορία. Αυτοί οι «ανένταχτοι» που έχουμε ζωή και χωρίς το κινητό μας τηλέφωνο. Που ξυπνάμε τα πρωινά και πίνουμε τον καφέ μας ακούγοντας ράδιο. Που οδηγούμε κοιτώντας τον δρόμο κανονικά και όχι το αν μας χτυπάει ο ήλιος στην κατάλληλη γωνία για να βγει η σωστή σέλφι. Που μας ενοχλεί η κοινωνική ανισότητα και έχουμε την παρρησία να βγούμε μπροστά, φτύνοντας στα μούτρα του όποιου «Βασιλιά» ένα μεγάλο, χορταστικό: «ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, ΡΕ ΦΙΛΕ;»

Ποια είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνουμε τον πάσα ένα για το τι τρώει, τι φοράει, πόσα κιλά είναι, σε ποιον θεό πιστεύει, ποιον έχει συντροφιά στο κρεβάτι του κ.ο.κ. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από σάρκα και οστά, αλλά το μέσα μας είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς. Η μαγεία υπάρχει μέσα μας και το δυστύχημα είναι ότι η άγρια και αδυσώπητη κοινωνία μας «θάβει» ό,τι καλό έχουμε στον βωμό της ταχύτητας και του χρήματος. Πρόσεξε τι λέξεις χρησιμοποίησα… «ταχύτητα» και «χρήμα». Υπάρχει περίπτωση κάτι που γίνεται βιαστικά να έχει σωστό αποτέλεσμα και διάρκεια; Υπάρχει περίπτωση κάτι που γίνεται με μοναδικό σκοπό το χρήμα να είναι καλώς καμωμένο;

Έχουμε γεμίσει αιθεροβάμονες, σταρλετίτσες των ριάλιτι και εκπομπές που προωθούν (και καλά) ζητήματα κοινωνικής ανισότητας, έχοντας παρουσιαστές που φημίζονται για τον σνομπισμό και το θεαθήναι τους (ονόματα δεν λέω, υπολήψεις δεν θίγω, μεταξύ μας μιλάμε και ξέρεις σε ποιους αναφέρομαι…).

Γι’ αυτό φτάσαμε έως εδώ. Οι πολλοί έδωσαν εξουσία στους λίγους και μάλιστα μέσα από την οθόνη του κινητού τους. Τόσο ομαλά, τόσο γλυκά και τόσο –μα τόσο– απερίσκεπτα. Την εξουσία και το δικαίωμα της κρίσεως κατά παντός διαφορετικού (από εκείνους). Το εξοργιστικό, δε, είναι ότι η πλειονότητα όλων αυτών των σεβάσμιων και πάρα πολύ σημαντικών ανθρώπων που λύνουν και δένουν στα Instagram και στα Tik-Tok, έγιναν διάσημοι προβάλλοντας… τη δική τους (άκουσον, άκουσον) ιδιορρυθμία – ιδιοτροπία – ιδιαιτερότητα!!!

Και μην έρθει κανένας να μου πει ότι δεν έχει σχολιάσει ή γελάσει ή περιπαίξει ποτέ κάποιον συνάνθρωπό του, γιατί θα παραγγείλω φωτοστέφανα. Όλοι μας το έχουμε κάνει, αλλά δεν θέλω να πιστεύω ότι φτάσαμε ποτέ στο σημείο να θίξουμε ή να εξευτελίσαμε δημοσίως κάποιον κατά πρόσωπο για κάτι που σε τελική ανάλυση δεν μας επηρεάζει προσωπικά, ούτε έχουμε να χάσουμε κάτι από αυτόν.

Ας γίνουμε λίγο καλύτεροι.

Ας κλείσουμε τα κινητά για λίγο.

Δεν είναι όλα τόσα μαύρα.

Η κατακραυγή της τρίτης κατηγορίας έπιασε τόπο, άρα υπάρχει ακόμη ελπίδα…