Οι κίνδυνοι του τουρκικού mind game
Με την Τουρκική Δημοκρατία να βρίσκεται στον… γύψο μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, η Ελλάδα δεν μπορεί να αγνοήσει τα παραληρήματα του Ταγίπ Ερντογάν (για τη Συνθήκη της Λωζάννης) και των υπουργών του (δηλώσεις Μεβλούτ Τσαβούσογλου για τα Ίμια).
Η «Α» με συνεχή δημοσιεύματά της έχει επισημάνει τους κινδύνους που εγκυμονούν από το μείγμα εθνικισμού – ισλαμισμού, με το οποίο πορεύεται ο «Σουλτάνος» θέλοντας να «σβήσει» από τον χάρτη κάθε τι που θυμίζει τον Κεμάλ και να ξαναγράψει την Ιστορία. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλο αυτό είναι ένα mind game ενόψει του δημοψηφίσματος για την αλλαγή πολιτεύματος στη γειτονική χώρα, αυτή όμως θα ήταν μία τουλάχιστον αφελής προσέγγιση. Βέβαια, άλλο τόσο λάθος είναι να πιστέψει κανείς ότι ο Τούρκος πρόεδρος θέλει να υπάρξει πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Η ιδέα όμως ενός «θερμού» επεισοδίου στο Αιγαίο μοιάζει να τον γοητεύει όλο και περισσότερο.
Οι συνθήκες, άλλωστε, για να στήσει ένα σκηνικό δεν θα μπορούσαν να είναι ιδανικότερες για τον «Σουλτάνο», που παρά τις εξάρσεις του είναι ένας άνθρωπος που «ζυγίζει» κάθε του κίνηση. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά… Η Ελλάδα, μετά από έξι χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας αναζητά μόνο ένα πράγμα: σταθερότητα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αρκετά άπειρο και «λιποβαρές» για να διαχειριστεί μία μείζονα γεωπολιτική κρίση, δείχνει να έχει στραμμένη την προσοχή του αποκλειστικά και μόνο στο πώς θα βγουν τα νούμερα. Μοιραία οι περικοπές των τελευταίων ετών έπληξαν –όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το ομολογήσουν– και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Εξοπλιστικά προγράμματα «πάγωσαν», η ροή ανταλλακτικών και καυσίμων γίνεται με το σταγονόμετρο, το μόνιμο προσωπικό «πονοκεφαλιάζει» με ζητήματα επιβίωσης λόγω των πετσοκομμένων μισθών.
Την ίδια ώρα, παρά την ηχηρή παρέμβαση των Βρυξελλών που καλεί την Τουρκία «να σεβαστεί την κυριαρχία των κρατών – μελών της Ε.Ε. σε χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο», η Άγκυρα γνωρίζει πως η Ευρώπη δεν μπορεί να φτάσει παραπέρα.
Τι εννοούμε; Ότι στην απευκταία περίπτωση που το Αιγαίο γεμίσει πολεμικά σκάφη, η Ελλάδα θα είναι μόνη της! Όσον αφορά τις ΗΠΑ, τον «παγκόσμιο χωροφύλακα» όπως αρέσκονται να λένε ορισμένοι, βρίσκονται σε φάση πολιτικών ανακατατάξεων που επηρεάζουν και την εξωτερική της πολιτική. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πολύ πιο εύκολο να βρει έναν κώδικα επικοινωνίας με τον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν παρά με την όποια ελληνική κυβέρνηση. Η νέα στελέχωση, άλλωστε, του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας με πρόσωπα που βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με τον «Σουλτάνο» δείχνει ότι η Αθήνα δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά.
Όπως αναφέραμε και στην αρχή του κειμένου, η επιδίωξη του Τούρκου προέδρου δεν είναι ο πόλεμος. Είναι, όμως, δημιουργήσει ικανές και αναγκαίες συνθήκες ώστε η Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με ανοιχτή ατζέντα. Να τεθούν επί τάπητος η Συνθήκη της Λωζάννης, τα κυριαρχικά δικαιώματα επί νησίδων και βραχονησίδων, η χάραξη ΑΟΖ και οι δυνατότητες εξόρυξης υδρογονανθράκων, ακόμη και το κατά πόσον αυτή η κουκίδα στον χάρτη που λέγεται Καστελόριζο και ο «Σουλτάνος» θα ήθελε να… εξαφανίσει, έχει ή δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Το πιο ανησυχητικό είναι πως για πρώτη φορά έχει αρκετά «όπλα» για να το επιτύχει. Η εθνική ενότητα, η ομοψυχία, η στιβαρή θέση και οι δυνατές συμμαχίες, είναι πιο απαραίτητες από ποτέ…