Οι «μεγαλοτσιφλικάδες» του Πολυτεχνείου

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι και στη φετινή 48η επέτειο του Πολυτεχνείου είδαμε ό,τι είχαμε δει και πέρσι και πρόπερσι και σχεδόν κάθε χρόνο. Εν ολίγοις, γιούχα σε μη αρεστούς, κοκορομαχίες πολιτικών νεολαιών και face control στην είσοδο. Έτσι έγινε και την Τετάρτη, ημέρα που κορυφώθηκαν οι επετειακές εκδηλώσεις. Αν δεν είσαι με μας, είσαι με τους άλλους, ένα πράγμα.

Αρχικά ομάδα φοιτητών(;) που φώναζε συνθήματα του τύπου «έξω η χούντα από την Ελλάδα» εμπόδισε την είσοδο στο Πολυτεχνείο και την κατάθεση στεφανιού στο μνημείο της εξέγερσης στη διακοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής που εκπροσωπείτο από τους βουλευτές Χαράλαμπο Αθανασίου και Χάρη Θεοχάρη.

Προκειμένου να μην οξυνθούν τα πνεύματα, οι δύο βουλευτές ποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία, υποχώρησαν στην παράλογη (και παράνομη) απαίτηση και αποπειράθηκαν να αφήσουν το στεφάνι στα κάγκελα του ιδρύματος, χωρίς επιτυχία όμως, καθώς ομάδα ατόμων το κατέστρεψε.

Αργότερα στήθηκε άλλο σκηνικό έντασης. Αυτήν τη φορά ήταν τα μέλη της νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ που εμποδίστηκαν από την ίδια ομάδα φοιτητών να εισέλθουν στο ίδρυμα και να αποτίσουν φόρο τιμής στους πεσόντες, υπό τις ιαχές «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θέση εδώ».

Πιθανολογείται ότι οι… Πολυτεχνοφύλακες, εκτός από πιστοποιητικό αυτόκλητων υπερασπιστών της ιδεολογικής καθαρότητας της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 διαθέτουν και κάποιο κληρονομητήριο από τους μπαμπάδες ή τους παππούδες τους που τους κληροδοτεί το… αγροτεμάχιο-φιλέτο που περικλείεται από τις οδούς Πατησίων, Στουρνάρη, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα.

Δεν εξηγείται αλλιώς το φιρμάνι «Απαγορεύεται η είσοδος». Μόνο στο τσιφλίκι του μεγαλοτσιφλικά μπαμπά σου καθορίζεις ΕΣΥ το ποιος θα μπει και ποιος θα βγει. Εκτός αν νιώθουν προεστοί της εποχής της Τουρκοκρατίας, που κάποια νεφελώδης εξουσία τους εξουσιοδότησε να τηρούν την τάξη και να ασκούν διοίκηση στον χώρο και τα πέριξ.

Για να σοβαρευτούμε. Η ιερότητα της ημέρας έκανε τον διωγμένο από το Πολυτεχνείο, Μπάμπη Αθανασίου, να δηλώσει ότι τους εν λόγω «προεστούς» και «μεγαλοτσιφλικάδες» νεαρούς (σ.σ. δικοί μας οι χαρακτηρισμοί) πρέπει να τους συγχωρήσουμε και να τους κατανοήσουμε. Δεν θα διαφωνήσουμε με τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, αλλά η κατανόηση έχει κι ένα όριο. Κι αυτό το όριο είναι η ίδια η Δημοκρατία που δήθεν υπερασπίζονται οι λογής-λογής «σωματοφύλακές» της. Μία Δημοκρατία που παρά τα προβλήματα, τις αστοχίες και τις στρεβλώσεις της δεν τους στερεί ούτε το ψωμί, ούτε την παιδεία, πολλώ δε μάλλον ούτε την Ελευθερία να φέρονται ακόμη και… ανελεύθερα.

Επομένως, λέμε αυτήν τη φορά να μην τους συγχωρήσουμε. Όχι από καπρίτσιο ή υπερσυντηρητισμό. Αλλά γιατί ως νέοι της σύγχρονης γνώσης και σκέψης, της αλληλεγγύης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι ασυγχώρητο να μην έχουν διαβάσει ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε σύμβολο από τον Ρουβίκωνα και τον Κουφοντίνα, αλλά από τους εντός και εκτός Πολυτεχνείου επώνυμους και ανώνυμους, που ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης συμπαραστάθηκαν στους ελεύθερους πολιορκημένους, με μία σακούλα ασπιρίνες ο ένας, με λίγο ιώδιο και βαμβάκι ο άλλος, με μερικές κονσέρβες ο τρίτος.

Τέτοιοι ήταν και ο πρώην πρωθυπουργός Παναγιώτης Κανελλόπουλος, και ο Χαράλαμπος Αθανασίου που ξωπετάχτηκε την Τετάρτη και ο Νίκος Μανιός, που έμαθε την ίδια ημέρα πώς είναι να σε προπηλακίζουν… δημοκρατικά.

Κάτι τελευταίο για τις φοιτητικές νεολαίες. Πολλοί ισχυρίζονται ότι στη μαύρη επταετία της δικτατορίας μόνο οι φοιτητές βρήκαν το θάρρος να αντισταθούν και πως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είχε επιλέξει την ασφάλεια και τη «θαλπωρή» της σιωπής.

Ας μη βαυκαλίζονται οι νεολαίες ότι εκείνη η σιωπή διαφέρει και πολύ από τη δική τους εκκωφαντική αφωνία που επιδεικνύουν μπροστά στην μπαχαλοποίηση και την καπηλεία που αφήνουν να συμβαίνει. Τελεία και παύλα…