Όλο «όχι» κι από προτάσεις τίποτα…

Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την κρίσιμη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Πέμπτη στο cine ΚΕΡΑΜΙΚΟΣ ήταν σαν να έβλεπαν δύο έργα γουέστερν στην τιμή του ενός! Ή για να είμαστε περισσότερο… politically correct είδαν να εξελίσσεται μία μάχη χαρακωμάτων ωσάν να γινόταν ένα ντιμπέιτ αντίπαλων πολιτικών αρχηγών και όχι εσωκομματική συζήτηση μεταξύ «συντρόφων».

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Είναι προφανές –και δεν χρειάζονταν οι πρωθυπουργικές διαπιστώσεις επ’ αυτού– ότι ο σουρεαλιστικός δυισμός του «στηρίζω αλλά δεν ψηφίσω» που έχουν επιλέξει ως στρατηγική τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας δεν μπορεί να πάει μακριά το κυβερνητικό καράβι. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας έφτασε να πετάξει ξεκάθαρα πια το γάντι στους συντρόφους του διαφωνούντες, λέγοντας ότι «η πρώτη κυβέρνηση αριστεράς στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε στηρίζεται σε αριστερούς βουλευτές, είτε πέφτει από αριστερούς βουλευτές επειδή κατά τη γνώμη τους έπαψε να είναι αριστερή!».

Και δεν σταμάτησε εκεί ο πρόεδρος του κόμματος. Συνέχισε με σαφείς αιχμές προς στους «αντιρρησίες» συντρόφους του, προκαλώντας τους εν πολλοίς να πουν δημόσια και ανοιχτά:
-Αν κάποιος πιστεύει ότι θα μπορούσε μια άλλη κυβέρνηση να φέρει μια καλύτερη συμφωνία.
-Αν υπάρχει η άποψη ότι μια άλλη κυβέρνηση με έναν άλλο πρωθυπουργό θα πετύχαινε καλύτερη συμφωνία.
-Αν κάποιος νομίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε μια καλύτερη προοπτική για τον λαό.

Ποια απάντηση έλαβε στα παραπάνω ο Αλέξης Τσίπρας; Αυτήν του φουσκωμένου… παγωνιού, με κάποιους εκ των υποστηρικτών της Αριστερής Πλατφόρμας να «επιδεικνύουν» τη μαχητική και επαναστατική υπερηφάνεια τους, λέγοντας ότι αρνούνται να συνηγορήσουν στη μεγάλη ανατροπή των προεκλογικών και μετεκλογικών δεσμεύσεων και της λαϊκής εντολής του που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για εναλλακτικές λύσεις ή για plan b που δήθεν δεν ακολουθήθηκε, ούτε (σοβαρός) λόγος φυσικά. Και το λέμε ούτε λόγος γιατί κατά την ταπεινή εκτίμηση πολλών η επιχειρηματολογία που ψέλλισε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν θα μπορούσε να πείσει ούτε τον πιο καλοπροαίρετο συνομιλητή. «Πάρτε πίσω τη φράση ότι το Plan B είναι πραξικόπημα» είπε οργισμένος σε κάποιο σημείο τη ομιλίας του ο Π. Λαφαζάνης και αφού συνέχισε με την εκτίμηση ότι στη χώρα δεν υπάρχει(;) δημοκρατία και πως «έχουμε τη δικτατορία του ευρώ», ανέλυσε το σχέδιό του: «Ποιος είπε ότι είναι καταστροφή η έξοδος από το ευρώ; Μην ακούτε τα κανάλια. Ποιος είπε ότι δεν θα έχουμε φάρμακα; Τι σημαίνει δεν έχουμε συναλλαγματικά αποθεματικά; Έχουμε ήδη 35 δισ. ευρώ σε χαρτονόμισμα αν μεταβούμε σε άλλο νόμισμα πέραν αυτών που υπάρχουν σε θυρίδες».

Τώρα το πού ακριβώς βρίσκονται αυτά τα 35 δισεκατομμύρια ευρώ και πώς θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν –ως ευρώ– με τη χώρα να έχει τεθεί εκτός της ενιαίας νομισματικής ένωσης μένει να ειπωθεί με σαφήνεια και όχι αίολα επιχειρήματα που απλώς κάνουν εφέ όπως τα πυροτεχνήματα. Όπως επίσης μένει να απαντηθεί με ποιον τρόπο θα εισάγαμε φάρμακα και καύσιμα όταν αυτά που έχουμε τελειώσουν ή τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας όταν αναφερόταν στην ρευστότητα που υπάρχει στις θυρίδες!

Μόνο την για πρώτη φορά παραδοχή της άποψης ότι κάποιοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ θέτουν τόσο ξεκάθαρα ως εναλλακτική επιλογή την επιστροφή στη δραχμή (σ.σ. μέχρι σήμερα μόνο ο Κώστας Λαπαβίτσας το έλεγε ανοιχτά), θα μπορούσε κάποιος να τη δει ως Plan B, που όπως απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί τεκμηριωμένη εναλλακτική.

Επί του πρακτέου, τώρα, η πλήρης αλήθεια είναι μάλλον αυτή που είπε επίσης σε υψηλούς τόνους ο μπαρουτοκαπνισμένος Γιάννης Δραγασάκης πως «ό,τι σπείραμε θα θερίσουμε». Και τη… μετάφραση αυτής της δήλωσης την έκανε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης όταν τόνισε ότι όλο το προηγούμενο διάστημα επετράπη στον ΣΥΡΙΖΑ η λειτουργία «κομμάτων μέσα στο κόμμα».

Πολλοί είναι εκείνοι που συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι ο ιδεολογικός κατακερματισμός στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ είναι και ο –θεσμοθετημένος καταστατικά– πλούτος του. Αλλά από την άλλη ουδείς πλέον μπορεί να αρνηθεί ότι από οι τάσεις και η παραγωγική ιδεολογική τους αντιπαράθεση (σ.σ. που ήταν πολλαπλά χρήσιμη για ένα κόμμα της αντιπολίτευσης), έχουν μετεξελιχθεί σε καπετανάτα όπου κυριαρχούν οι διαγκωνισμοί, τα κουκιά για τα κομματικά όργανα, οι αριθμητικοί συσχετισμοί δυνάμεων και οι προσωπικές ατζέντες.