Ομάδες από χρυσάφι

Οι ομάδες κάποτε συντηρούνταν βασικά από τις εισπράξεις των εισιτηρίων. Σήμερα, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τίτλους, πουλάνε οτιδήποτε μπορεί να φέρει κέρδη. Φανέλες, κασκόλ, σήματα, μπρελόκ, διαφήμιση, τηλεοπτικά δικαιώματα, ποδοσφαιριστές… Εν ολίγοις το ποδόσφαιρο είναι μπίζνες.

Την τέχνη του «δούναι και λαβείν» ελάχιστες ομάδες την κατέχουν.

Μεταξύ αυτών η Πόρτο, η Μπενφίκ και ο Άγιαξ…

Στον αντίποδα η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα και η Τσέλσι, οι οποίες πληρώνουν όσο-όσο για την απόκτηση ποιοτικών και έμπειρων ποδοσφαιριστών.

Η Πορτογαλία είναι ένα ποδοσφαιρικό «χρυσωρυχείο».

Μια χώρα με ανάλογο πληθυσμό σαν τον δικό μας έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σύστημα ποδοσφαιρικών υποδομών που το ζηλεύουν ακόμη και πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρας, όπως η Βρετανία, η Γερμανία, αλλά και η γειτονική της Ισπανία.

Οι πιο πολλές πορτογαλικές ομάδες έχουν πιάσει το νόημα.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη Μπενφίκα και στην Πόρτο που αποτελούν δύο ομάδες με το καλύτερο ισοζύγιο εξόδων-εσόδων σε μεταγραφές στον κόσμο τον 21ο αιώνα.

Μία τρίτη ομάδα από την χώρα της Ιβηρικής, η Σπόρτινγκ είναι 11η σε αυτή τη λίστα.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Πορτογαλία είναι μια χώρα με μερικά από τα καλύτερα συστήματα ακαδημιών στον κόσμο καθώς εκτός των άλλων πολλοί Βραζιλιάνοι νεαροί ποδοσφαιριστές ψάχνουν να βρουν το εισιτήριο τους για την Ευρώπη από την Λατινική Αμερική….

Οι λόγοι είναι απλοί…

Η  προσαρμογή στην Ευρώπη είναι πολύ πιο εύκολη για τους νέους σε αυτήν τη χώρα, λόγω της γλώσσας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Μπενφίκα έχει τις τρεις πιο ακριβές πωλήσεις στην ιστορία της πορτογαλικής Λίγκας με τους Ζοάο Φέλιξ, Ντάρβιν Νούνιες και Ρούμπεν Ντίας. Ο πρώτος κόστισε 127 εκατ. ευρώ στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ο δεύτερος «έκλεισε» με 75 εκατ. ευρώ στη Λίβερπουλ και το τρίτος με 68 εκατ. ευρώ στη Μάντσεστερ Σίτι.

Οι περίφημες ακαδημίες του Άγιαξ ουσιαστικά ξεκίνησαν να λειτουργούν τη δεκαετία του 1960, υπό την εποπτεία του Μίχελς, πίσω από το παλιό όσο και εμβληματικό στάδιο της ομάδας, το Ντε Μέερ.

Από το 1996, η ακαδημία μεταφέρθηκε στο αρκετά πιο σύγχρονο Ντε Τόκομστ, οι υποδομές του οποίου βρίσκονται δίπλα σε έναν αυτοκινητόδρομο, σε ένα προάστιο 15 χιλιόμετρα νότια του κέντρου του Άμστερνταμ. Διαθέτουν 8 γήπεδα, υπερσύγχρονα αποδυτήρια, γραφεία και εστιατόρια, αίθουσες διδασκαλίας και γενικότερα άψογες εγκαταστάσεις.

Οι άνθρωποι που τρέχουν τον Άγιαξ έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν ένα τεράστιο δίκτυο συνεργαζόμενων clubs και ακαδημιών σε πολλά μέρη του πλανήτη. Από το 2016, υπάρχει και το ACA (Ajax Coaching Academy), με απώτερο σκοπό να μεταδώσει την τεχνογνωσία πέρα από παίκτες και σε προπονητές.

Η μεθοδολογία του Άγιαξ βασίζεται σε επιστημονικά μελετημένες μεθόδους προπόνησης, στην προσοχή στη λεπτομέρεια, στο χρόνο που χρειάζεται κάθε παίκτης με την μπάλα αλλά κυρίως χωρίς αυτήν και στην τελειοποίηση των βασικών του αθλήματος.

Κάθε νεαρός υποψήφιος παρακολουθείτε για μήνες πριν ενταχθεί στα τμήματα υποδομής και κατά τις πρώτες εβδομάδες του σε αυτά, καλείται να ξεπεράσει μία σειρά προκλήσεων, όχι μόνο στο αγωνιστικό σκέλος.

Απώτερος στόχος είναι η δημιουργία σωστών αθλητών και ανθρώπων, που θα εμποτιστούν πλήρως με την κουλτούρα και τις αρχές του συλλόγου. Μέχρι σήμερα, το project μοιάζει να λειτουργεί στην εντέλεια.

Πάνω σε αυτό άλλωστε έχουν “πατήσει” δεκάδες άλλες ομάδες στο εξωτερικό. Μεταξύ αυτών και η Μπαρτσελόνα.