«Πανηγύριζα το χρυσό, πανηγυρίζω που βάζω την μπλούζα μου» (video)

Περίπου δύο βδομάδες από τη στιγμή που κατέκτησε το τρίτο χρυσό μετάλλιο αλλά και που βγήκε από το χειρουργείο, ο Λευτέρης Πετρούνιας «εξομολογείται» μπροστά στην κάμερα, όσα βίωσε.

Ο «άρχοντας των κρίκων» μίλησε -από καρδιάς- για το πώς έφτασε ως το Παγκόσμιο στην Ντόχα, τους φοβερούς πόνους, το χειρουργείο, την πορεία της αποκατάστασης. Και διαβεβαίωσε πως «όταν γίνει καλά ο ώμος θα πετάω δεν θα πατάω. Πάω Τόκυο για το χρυσό».

Απολαύστε τον: «Τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Τους τελευταίους δέκα μήνες, ίσως και παραπάνω, αντιμετώπιζα πρόβλημα με τον ώμο μου. Πριν δύο βδομάδες πανηγύριζα το χρυσό στο παγκόσμιο και δύο βδομάδες μετά πανηγυρίζω που βάζω την μπλούζα μου.

Ξεκίνησε η χρονιά με πόνους στον ώμο μου από τον Γενάρη και μετά. Είχαμε μία δύσκολη χρονιά αφού είχαμε πολλούς μήνες μπροστά μας. Το Ευρωπαϊκό φέτος δεν ήταν τον Απρίλη για να “ξεμπερδέψουμε” από αυτό γρήγορα γρήγορα, ήταν τον Αύγουστο.

Το κακό ήταν υπόθεσης ήταν ότι δεν προλαβαίναμε να πάρουμε το κενό διάστημα που χρειαζόμαστε, μετά από μια μεγάλη διοργάνωση, για να ετοιμαστούμε ξανά για το Παγκόσμιο. Έπρεπε να το πάμε σχεδόν σερί, γιατί το Παγκόσμιο ήταν τον Οκτώβριο.

Πήγε συντηρητικά η χρονιά με τον ώμο μου, για να καταφέρουμε να φτάσουμε σε αυτές τις διοργανώσεις. Μεσολάβησαν πάρα πολλές εξετάσεις, πάρα πολλές μαγνητικές και πάρα πολλές θεραπείες.

Μπορώ να σας πω ότι υπήρξε μία περίοδος από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο που έκανα πρωινή προπόνηση, μόλις τελείωνα έφευγα από τον Αγ. Κοσμά και πήγαινα στον φυσιοθεραπευτή μου. Έπειτα γυρνούσα και έκανα προπόνηση από τις τρεις μέχρι τις επτά και στη συνέχεια έκανα νέα φυσιοθεραπεία και γυρνούσα εννιά το βράδυ στο σπίτι μου για να φάω κάτι και να κοιμηθώ. Και την επόμενη μέρα να το επαναλάβω όλο αυτό.

Η αλήθεια είναι πως ήμουνα στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού με όλη αυτή την καθημερινότητα και πόσο πολύ την είχε δυσκολέψει το πρόβλημα με το χέρι. Δεν είχα ελεύθερο χρόνο για μένα, για την οικογένεια μου. Ήταν μία περίεργη περίοδος.

Αυτό που δεν έμαθαν πολλοί, είναι ότι την ημέρα του προκριματικού του ευρωπαϊκού έφτασα σε ένα σημείο να μην μπορώ να αγωνιστώ, να κλαίω από τον πόνο και να συζητάμε το ενδεχόμενο να αποσυρθώ, μισή ώρα πριν αγωνιστώ.

Έσφιξα τα δόντια, το έκανα. Δεν ήταν μία καλή εμφάνιση για τα δικά μου δεδομένα στον προκριματικό. Αλλά τα κατάφερα με συγκέντρωση, στοχοπροσήλωση, με τη βοήθεια όλων των Ελλήνων. Θέλω να σας πω ότι το 70% της προσπάθειας που κάνω, σε όλο αυτό τα ταξίδι, είναι για τους Έλληνες και για όλο αυτό που εισπράττω.

Έγινε όπως έγινε το Ευρωπαϊκό, κάναμε πέντε μέρες διακοπές και ξαναεπιστρέψαμε στις προπονήσεις, τις θεραπείες κλπ. Αλλά ο ώμος δεν πήγαινε καλύτερα, πήγαινε χειρότερα.

Είχαμε πει με τον προπονητή μου και με το ιατρικό τιμ, ότι αν μετά τις δύο βδομάδες των διακοπών με ξαναπονέσει ο ώμος και επιστρέψει στο ίδιο επίπεδο, θα ήταν καλύτερο να αποχωρήσω οικειοθελώς από το Παγκόσμιο. Δεν το έκανα.

Γιατί; Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι. Όταν φτάσαμε στο σημείο να το συζητάμε αυτό, ήταν τέλη Σεπτέμβρη και 19 Οκτωβρίου ήταν η αναχώρηση για το Παγκόσμιο. Το δικό μου μυαλό δεν μπορούσε να χωρέσει ότι μπορούσα να διεκδικήσω έναν παγκόσμιο τίτλο σε 20 μέρες και να αποχωρώ. Το μπορώ να πάω να διεκδικήσω σημαίνει ότι ήμουν έτοιμος στο μυαλό μου αλλά και σωματικά.

Πήγαμε στο γιατρό που με χειρούργησε και μου είπε πως μπορώ να αγωνιστώ στο Παγκόσμιο και πως δεν υπήρχε κίνδυνος σοβαρότερου τραυματισμού. Έτσι, αποφασίσαμε να μη χειρουργηθώ την επόμενη ημέρα, όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά μετά το Παγκόσμιο.

Σε αυτή τη διαδρομή, τις τελευταίες είκοσι ημέρες, πριν το παγκόσμιο, προσπαθούσα να πιέσω τον ώμο. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Θεωρώ πως έχω ανοχή στον πόνο αλλά ήταν πολύ πολύ άσχημο αυτό το 20ήμερο.

Με αποτέλεσμα, μια βδομάδα πριν φύγουμε, να μην μπορώ να εκτελέσω τα τεστ για τον ώμο μου και τη ρουτίνας που βλέπετε. Εκείνη την ημέρα αποφασίσαμε πως ίσως είναι καλύτερα να αποσυρθώ όπως και δήλωσα. Φοβόμασταν μήπως αγωνιστώ, η εικόνα δεν είναι καλή και δεν μπορέσουμε να φέρουμε πίσω άλλον έναν τίτλο που τόσο πολύ θέλαμε.

Κάνοντας αυτή τη δήλωση -ότι δε θα αγωνιστώ- άδειασα, χαλάρωσα, μου έφυγε η πίεση που έχω στο κεφάλι μου “πρέπει να πας και να κερδίσεις” και πήγα και έκανα τρεις μέρες μόνος μου προπόνηση.

Ο γιατρός μου έδωσε την οδηγία να μην σταματήσω την προπόνηση, μέχρι να έρθει η μέρα του χειρουργείου, γιατί είναι πολύ σημαντικό για την αποκατάσταση σου πόσο δυνατός θα μπεις στο χειρουργείο.

Όντως πήγα μόνος μου για προπόνηση Πέμπτη βράδυ, Παρασκευή βράδυ και Σάββατο νωρίς το πρωί, κατάφερα να βγάλω τη ρουτίνα μου σε δύο σκέλη. Το κυριότερο ήταν ότι κατάφερα να κάνω τα σημεία που πονούσα και άφηνα τους κρίκους.

Ο προπονητής μου έπαθε σοκ και μου είπε: «Είσαι μ@&#%@ς γιατί τώρα το έχεις δηλώσει, αλλά τι να κάνουμε σημασία έχει αυτό που θέλεις εσύ». Πήραμε την απόφαση να προσπαθήσουμε. Τις επόμενες μέρες δοκίμαζα στην προπόνηση.

Δεν το είχαν ανακοινώσει, γιατί αν έλεγα ότι θα αγωνιστώ και μετά ξαναέλεγα ότι δε θα αγωνιστώ θα με περνούσατε για τρελό. Φτάσαμε, μετά βίας, στο Κατάρ και έκανα τελικά δύο φορές αυτή τη ρουτίνα που είδατε στην τηλεόραση.

Στον προκριματικό και στον τελικό. Ένας αθλητής που προετοιμάζεται για συμμετοχή όχι για διεκδίκηση ενός τίτλου σε παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής, εκτελεί τη ρουτίνα του 50 με 100 φορές. Εγώ την έκανα δύο. Αυτό ήταν το ρίσκο. Καταφέραμε να μη λυγίσουμε κάτω από αυτή την πίεση, σηκώσαμε τη σημαία μας ψηλά ακόμα μια φορά.

Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος σκοπός μου , το μεγαλύτερό μου θέλω σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εν συνεχεία να διατηρήσω τον τίτλο μου και να σας κάνω όλους περήφανους. Και εν συνεχεία να ικανοποιήσω και τον προσωπικό μου εγωισμό.

Παρασκευή βράδυ τελειώσαμε με τον τελικό, Σάββατο πρωί πετάξαμε για Αθήνα και Κυριακή πρωί για Γενεύη. Μετά οδικώς στο πανέμορφο Ανεσί, όπου με χειρούργησε ο κορυφαίος γιατρός, Λορέλ Λαφός, για τους ώμους. Έκανε εξαιρετική δουλειά.

Από δω και πέρα όλα είναι στο χέρι το δικό μου, των φυσιοθεραπευτών μου, του προπονητή μου για το πως θα γίνει η αποκατάσταση, πόσο γρήγορα θα μπω κλπ κλπ. Έπεται μια μακρά αποκατάσταση δύο μηνών.

Είμαι πολύ καλύτερα, προχωράω και πιο γρήγορα. Κάνω πράγματα που το πρωτόκολλο λέει ότι τα κάνεις στις έξι βδομάδες και εγώ είμαι στη δεύτερη προς τρίτη βδομάδα.

Έχουμε αυτή την μακρά αποκατάσταση και road to Tokyo. Το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, τον Οκτώβριο, είναι πρόκριση για το Τόκυο που είναι ο μεγάλος μας στόχος.

Πρέπει να γίνω καλά, πιο δυνατός και να καταφέρουμε να πάρουμε την πρόκριση πανηγυρικά, με ένα ακόμη τίτλο, τον 4ο, και να πετάξουμε στο Τόκιο. Όταν γίνει καλά ο ώμος θα πετάω δεν θα πατάω. Θεωρώ πως τα καλύτερα έρχονται. Θα πάμε όλοι μαζί στο Τόκιο για να φέρουμε το χρυσό μετάλλιο».