ΠΑΟ, «Γουέμπλεϊ», 1971: Γιάννη Αλαφούζο, «θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση» (Οδυσσέας Ελύτης)

Του Γιάννη Αλαφούζου πρέπει να του αρέσει ο Οδυσσέας Ελύτης. Μέγας. Μόνο με τον Σεφέρη μπορεί να συγκριθεί. Αν είναι παπαριά να συγκρίνεις όλους αυτούς τους θεούς του πνεύματος. Σαν να συγκρίνεις τον Παλαμά με τον Παπαδιαμάντη. Αμαρτία, μάστορα. Πας φυλακή. Και τους ασπάζεσαι και τους φυλάς το χέρι. Και τους τέσσερις. Για τον Παναθηναϊκό θα σου μιλήσω.

Τι έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Αλεπουδέλης που ήτανε το πραγματικό του επίθετο; «Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση και θα σπείρουν γενεές στους τους αιώνες των αιώνων». Σπέσιαλ για το Γιάννη Αλαφούζο είναι αυτό. Μορφωμένος άνθρωπος είναι ο Γιαννάκης, αποκλείεται να μην έχει διαβάσει το «Άξιον Εστί», (Προφητικόν») κλπ. Άνθρωπος με κουλτούρα είναι ο Αλαφούζος. Και της υποκουλτούρας των σαχλοsurvivor. Απ όλα είναι ο Γιαννάκης.

Σαν σήμερα το 1971, ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του «Γουέμπλεϊ», έχασε 2-0 από τον Άγιαξ. Φυσιολογικά. Ο Άγιαξ έκανε την επανάσταση στο ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή, δεν είχε τύχη ο Παναθηναϊκός, με τους παικταράδες, το Δομάζο, Αντωνιάδη, Οικονομόπουλο, Ελευθεράκη, Καμάρα, Γραμμό κλπ. Τρομερή ομάδα.

Σήμερα, 50 χρόνια μετά, έμειναν μόνο οι αναμνήσεις με τον Αλαφούζο εδώ και μια δεκαετία στο τιμόνι. Κι ο Ελύτης λέει, ότι τα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Θα λάβουνε; Ερώτηση κάνω εγώ. Που προκύπτει ότι τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση και θα σπείρουν γενεές στους αιώνες των αιώνων; Μεγάλη ελπίδα εκφράζει το τεράστιο ποίημα του Ελύτη. Βλέπεις κανένας καμία ελπίδα; Ούτε καν όνειρο δεν υπάρχει στον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου, όχι ελπίδα. Εφιάλτες στο δρόμο με τους λεύκες.

Μπορεί αυτός ο Παναθηναϊκός να σπείρει γενεές στους αιώνες των αιώνων, που γράφει ο θεόσταλτος Οδυσσέας Ελύτης; Ούτε καν σπόρο δεν έχει ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου. Κι αφού δεν έχει, πώς να σπείρει;

Και μην πει κανένας, ρε, μεγάλε, τι δουλειά έχει ο Ελύτης με τον Παναθηναϊκό, άσε τον άνθρωπο εκεί πέρα που είναι. Όποιος το λέει αυτό το πράγμα, δεν έχει ιδέα τι σημαίνει ποίηση και τι σημαίνει Ελύτης. Ο ποιητής γράφει στο όριο του φανταστικού κι ο καθένας κάτι βρίσκει όταν το διαβάζει. Ταυτίζεται με κάτι, με μια λέξη, με μία φράση. Και πάντα τα ποιήματα έχουν διφορούμενη σημασία. Δεν είναι μήλα ή αχλάδια.

Πάμε παρακάτω. Χωρίς ερωτηματικό, αυτή την φορά, αν τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση. Μπορούν τα όνειρα να λάβουνε εκδίκηση, αρκεί κάποιος να ονειρεύεται. Ο Αλαφούζος, δεν μπορεί να ονειρεύεται. Δεν κάνει όνειρα. Τα όνειρά του περιορίζονται στις μεγάλες τηλεθεάσεις του ΣΚΑΙ και στα πόσα λεφτά θα μπουν στο ταμείο του. Δεν ξέρει τι είναι όνειρο. Δεν ξέρει τι είναι «ιδέα» που γιγαντώνεται και γίνεται «ιδεολογία», όπως ο Παναθηναϊκός.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, μπορεί να ονειρεύεται ότι τα όνειρα θα λάβουνε εκδίκηση. Τα όνειρα παρακινούν, γι αυτό λαμβάνουν εκδίκηση. Επειδή υπάρχουν στο υποσυνείδητο. Την αφορμή περιμένουν για να γίνουν συνειδητό για να σπείρουν γενεές Παναθηναϊκών στους αιώνες των αιώνων…