Παππάς – «Δεν μπορώ να το πω αυτό στο παιδί μου, ούτε στο παιδί κανενός»

Ο Νίκος Παππάς αρέσκεται να μιλάει χωρίς φίλτρα. Αυτό έκανε για ακόμα μία φορά μιλώντας στην εκπονπή “Απλές κουβέντες” του OPEN TV, αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες σχετικά με την ψυχολογία του.

Ο γκαρντ της ΑΕΚ αναφέρθηκε στο πρωϊνό που ξύπνησε και απλώς δεν είχε κίνητρο αν και βρισκόταν στο πικ της καριέρας του, το γεγονός ότι το μπάσκετ δεν έχει πλέον κάτι άλλο να του δώσει και πλέον απλώς το απολαμβάνει, τον τρόπο που βρήκε για να βγει από την κατάσταση που βρισκόταν και ότι δεν θεωρεί ότι ταιριάζει στα πρότυπα όπως έχουν τεθεί πλέον.

Συγκεκριμένα, ο Νίκος Παππάς δήλωσε μεταξύ άλλων:

Για το γεγονός ότι το μπάσκετ δεν έχει να του δώσει κάτι άλλο: “Θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αυτή είναι η μαγεία. Τα πρότυπα που προσπαθούν να παρουσιάσουν δεν ταιριάζουν με αυτό που περιγράφω εγώ. Είναι τροχοπέδη να πηγαίνεις κόντρα σε αυτό. Είναι σαν να αντιμιλάς εσύ με τον εργοδότη σου. Αυτό δεν θα σε βοηθήσει στην καριέρα σου γιατί θα στοχοποιηθείς και θα μπεις σε μία μαύρη λίστα. Δεν είναι εύκολο να επιβιώσεις, αλλά δεν παύει να έχεις δίκιο εσύ στην εκάστοτε λογομαχία ή πρόβλημα που υπάρχει.

Ίσως ήμουν τυχερός γιατί οι προϊστάμενοί μου ήταν της ίδιας φιλοσοφίας. Όταν έφτασα σε ένα σημείο να πω στον εαυτό μου ότι πέτυχα, είμαι ΟΚ μέχρι εδώ άρα τώρα απόλαυσέ το, εκεί είναι που πήγαν όλα αφιλτράριστα. Εκεί είπα ότι δεν έχω κάτι να χάσω. Όπως αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι να χάσω. Το μπάσκετ δεν έχει να μου δώσει κάτι παραπάνω από αυτό που ονειρεύτηκα, άρα λέω ας το απολαύσω και ας το πάω όπως γουστάρω”

Για το πότε ένιωσε ότι το μπάσκετ δεν είχε κάτι άλλο να του δώσει: “Είναι βαθιά κουβέντα. Δεν είχα βάλει τόσο ψηλά τον πήχη και αυτό μου δημιούργησε πρόβλημα μέσα μου. Μικρός κοιμόμουν με το όνειρο να παίξω στον Παναθηναϊκό, να βγάλω λεφτά, να πάρω και το αμάξι που δεν είχε ο πατέρας μου και ήθελα να έχω. Να πάρω και ένα ωραίο σπίτι. Τα έπιασα νωρίς αυτά τα όνειρα. Όταν τα πιάνεις σε μία ηλικία που είσαι νεος, ξυπνάς και λες “τι κίνητρο έχω σήμερα;” Έπαιξα στον Παναθηναϊκό και το όνομά μου φώναξαν στο ΟΑΚΑ και τα καλάθια μου έβαλα και στην Ευρωλίγκα έπαιξα. Δεν τα λέω εγωιστικά.

Μετανιώνω πάρα πολύ που δεν έβαλα τον πήχη να γίνω παίκτη ΝΒΑ. Δεν θα γινόμουν ποτέ, αλλά ποτέ δεν θα ξυπνουσα έτσι. Μπορεί να το κυνηγούσα παραπάνω, αλλά τουλάχιστον δεν θα ξυπνούσα ποτέ μια μέρα άδειος και χωρίς κίνητρο επαγγελματικά. Ξύπνησα άδειος και έφτασα σε ένα σημείο να πω “τι κάνω τώρα;”

Το απομυθοποίησα το μπάσκετ στην πορεία και δεν μου έδινε τα κίνητρα που μου έδινε όταν ήμουν μικρός. Δεν μου έλεγε κάτι το να γίνω κάτι περισσότερο από αυτό που έγινα. Δεν μου άρεσε. Θα μπορούσα να επενδύσω στο να βγάλω χρήματα για να βοηθήσω την αδελφή μου ή τον αδελφό μου γιατί αυτό με γεμίζει. Αυτοί είναι πιο χαρούμενοι από εμένα όμως. Δεν μου λένε κάτι τα υλικά αγαθά”.

Για το τι έκανε όταν κατάλαβε ότι το μπάσκετ δεν του έδινε κάτι άλλο: “Επιστημονικά το λένε ανηδονία. Τι κάνεις; Προσπαθείς είτε με επαγγελματίες είτε με τους ανθρώπους σου να βγεις από αυτή τη μαυρίλα. Αυτό είναι να δεις ας πούμε “τι σου παρέχει το μπάσκετ;” Αναγνωρισιμότηα, χρήματα, ωραίες στιγμές. Πώς μπορείς να τα αξιοποιήσεις αυτά; Ας πούμε μπορεί να κάνεις μία φιλανθρωπία και ένα χαμόγελο να σου χαρίσει μία όμορφη στιγμή. Αυτό κυνηγάς. Είναι ενέσεις ευτυχίας που ψάχνω και εγώ. Το έχω δηλώσει ότι η φιλανθρωπία είναι για την πάρτη μου. Αυτά τα χαμόγελα τα έχω αγοράσει, αλλά είναι αληθινά.

Ειλικρινά όταν συνέβη αυτό, ήμουν στο πικ μου. Τότε είχα όλο τον κόσμο στα χέρια μου. Μόνο για αυτό μετανιώνω. Αν θα μπορούσα να το χρεώσω κάπου θα το χρέωνα στους γονεις μου που δεν με έκαναν να πιστέψω ότι θα γινόμουν πλανητάρχης. Δεν θα γινόμουν ποτέ, αλλά θα ξυπνούσα με αυτό το όνειρο. Ωραία ήταν και αυτά που έζησα και αν είχα να πατήσω ένα κουμπί θα το έκανα με τον ίδιο τρόπο. Αλλά είναι γεγονός ότι μου συνέβη αυτό“.

Για τον λόγο που είχε πει ότι δεν είναι πρότυπο: “Τα πρότυπα που προβάλλουν ως τα ιδανικότερα είναι πράγματα που δεν μου ταιριάζουν. Με βάση αυτά τα πρότυπα εγώ δεν μπορώ να συμβουλεύσω ένα παιδί.

Ακούω συνεχώς στην δική μου την δουλειά “να ακούς τον προπονητη σου, να δουλεύεις σκληρά, να είσαι ταγμενος σε αυτό”. Αυτό είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Δεν μπορώ να καταδικάσω ένα παιδί σε ένα άθλημα χωρίς να ζήσει έξω την ζωή του, να καταλάβει τι γίνεται. Πόσο μάλλον σε ένα άθλημα που έχει ημερομηνία λήξης στα 30-35 χρόνια και μετά να βγει σε αυτή την βάρβαρη κοινωνία με τον πιο άγαρμπο τρόπο, γνωρίζοντας μόνο το μπάσκετ και τίποτα αλλο.

Δεν μπορώ να το πω αυτό στο παιδί μου, ούτε στο παιδί κανενός. Όλοι προσπαθούν να προβάλουν όμως ένα παιδί που πρέπει να είναι ταγμένο και να δουλεύει σκληρά για να πετύχει σε αυτό το πραγματάκι που λέγεται μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, ο στίβος ή κάποιο άλλο.

Όλα με μέτρο πρέπει να γίνουν. Και ο πρωταθλητισμός. Εγώ κάνω πρωταθλητισμό τόσα χρόνια, έχω πάρει τίτλους, έχω παίξει στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν θυσίασα όμως ποτέ όλο τον χρόνο μου για να ταχτώ σε αυτό. Προφανώς θα μπορούσα να είχα φτάσει ψηλότερα αν ήμουν πιο τυχερός ή ειχα αφοσιωθεί περισσότερο σε αυτό, αλλά θεωρώ ότι όλα πρέπει να τα κάνεις με μέτρο. Δεν θα μπορούσα να είμαι περήφανος εγώ για τον γιο μου αν δεν μπορούσε να σταθεί έξω σε μία κουβέντα και να έχει άποψη”.