Πέτρος Αποστολόπουλος: «Γοητευτικό ταξίδι…»
Με αφορμή την παράσταση «Ένας μήνας στην εξοχή» του Ιβάν Τουργκένιεφ, στο Διάχρονο Θέατρο της Μαίρης Βιδάλη
Με αφορμή την παράσταση «Ένας μήνας στην εξοχή» –το αριστούργημα του Ρώσου συγγραφέα Ιβάν Τουργκένιεφ, που παρουσιάζεται φέτος από το Διάχρονο Θέατρο της Μαίρης Βιδάλη– ζητήσαμε από τον πρωταγωνιστή της Πέτρο Αποστολόπουλο να μας μιλήσει για τη συνεργασία του με τη Μαίρη Βιδάλη σε ένα έργο ανατρεπτικό, δύσκολο, απαιτητικό. Όχι πως εκείνος δεν είναι δοκιμασμένος σε τέτοιου είδους ρόλους, αλλά, όπως ο ίδιος μας λέει, «δεν μπορώ να πω ότι βίωσα κάποια δυσκολία, αλλά ένα γοητευτικότατο κι ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο αυτού του ιδιαίτερου ρόλου».
Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου
⇒ Κύριε Αποστολόπουλε, δεν είναι η πρώτη φορά που σας βρίσκουμε σε απαιτητικούς ρόλους. Ωστόσο το έργο του Ιβάν Τουργκένιεφ «Ένας μήνας στην εξοχή» ξεπερνάει κατά πολύ κάθε έννοια δυσκολίας. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας σε αυτήν την παράσταση;
«Για τον ρόλο του Ρακίτιν με σκέφτηκε βεβαίως η Μαίρη Βιδάλη, με την οποία συνεργαστήκαμε και το καλοκαίρι που πέρασε. Ο ρόλος αυτός ήθελε αφοσίωση για να τον καταλάβω. Να αισθανθώ την κάθε στιγμή του. Τις διακυμάνσεις του αλλά και τον τρόπο που σκέφτεται. Κι αυτός ο ρόλος, όπως και όλοι, αν τους αφοσιωθείς, μετά αρχίζουν να ξεκλειδώνουν με έναν μαγικό τρόπο. Συνεπώς δεν μπορώ να πω ότι βίωσα κάποια δυσκολία, αλλά ένα γοητευτικότατο κι ενδιαφέρον ταξίδι στον κόσμο αυτού του ιδιαίτερου ρόλου».
⇒ Ποιο ήταν το στοιχείο του έργου που θα έκανε έναν ηθοποιό να θέλει να εντρυφήσει στην ψυχοσύνθεση του «πιο θλιμμένου ανθρώπου στον κόσμο», κατά τη ρήση της Πολίν Βιαρντό, της ερωμένης του Ρώσου συγγραφέα, μετά τον θάνατό του;
«Ρωτάτε κατά σύμπτωση εμένα, που ο ρόλος μου είναι ο ίδιος ο Τουργκένιεφ. Αυτός, ο πιο θλιμμένος άνθρωπος στον κόσμο, κατά τα λόγια της Βιαρντό, που ήταν όλη του τη ζωή πλατωνικά ερωτευμένος μαζί της. Ξέρετε, αυτοί που με κεντρίζουν θεατρικά, είναι ακριβώς οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι. Διότι προσπαθώ να βρω τις κρυφές τους σκέψεις. Τις αφετηρίες της μελαγχολίας τους. Πάντως, εγώ νομίζω πως ο Τουργκένιεφ ήταν κι ευτυχισμένος. Ζούσε τον έρωτα όπως ακριβώς τον αναζητούσε και τον είχε ανάγκη. Ξέρετε, δεν γεννηθήκαμε κι όλοι για τα πανέμορφα αμφίπλευρα ειδύλλια».
⇒ Θα κατατάσσατε τον Ιβάν Τουργκένιεφ στους ανατρεπτικούς συγγραφείς της εποχής του; Και αν ναι, γιατί;
«Απολύτως ανατρεπτικός. Σε μια εποχή με έντονο διαχωρισμό πλούσιων γαιοκτημόνων και φτωχών εργατών, αυτός τάχτηκε μέσα από το έργο και τη ζωή του υπέρ των εργατών. Και ήταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων. Πήγε κόντρα στην οικογένειά του, στα συμφέροντα της τάξης του, κόντρα στην ύλη και τον πλούτο. Κινήθηκε αγνά, με ανθρωπισμό. Τι πιο ανατρεπτικό…;»
⇒ Σας ιντριγκάρουν κείμενα περίεργα, ανατρεπτικά, ή προτιμάτε ίσιες φόρμες, πιο απλουστευμένες;
«Όσο περισσότερο με ταρακουνάνε, τόσο πιο ενδιαφέροντα τα βρίσκω. Αλλά δεν ξέρω να σας πω ποιο έργο έχει ίσια φόρμα κι απλή… Τα έργα είναι εκεί. Χαρτιά γραμμένα είναι. Το πόσο θα μας κινητοποιήσουν εξαρτάται κι από εμάς, από την αντιμετώπισή μας. Πόσο θέλουμε να χωθούμε μέσα τους και να χαθούμε στον κόσμο τους».
⇒ Πώς ακριβώς είναι ο ρόλος που υποδύεστε;
«Ο Ρακίτιν είναι εδώ και τέσσερα χρόνια πλατωνικά ερωτευμένος με τη Νατάλια. Η οποία είναι παντρεμένη με έναν πολύ καλό φίλο του Ρακίτιν. Μόνο που δεν ζει μια βαρετή συμβίωση μόνο με τον άντρα της, αλλά πλέον είναι βαρετό και το ανώδυνο φλερτ με τον Ρακίτιν. Οπότε εμφανίζεται ένας άλλος άντρας, ο νεαρός δάσκαλος του γιου της. Και απ’ τη στιγμή που ο Ρακίτιν νιώθει τον έρωτά τους, ζηλεύει, παλεύει με τα αισθήματά του, νιώθει να ακυρώνεται, νιώθει να θέλει να εκδικηθεί, αλλά και να την προστατεύσει. Βρίσκεται ωστόσο πελαγωμένος. Ώσπου παίρνει μια απόφαση, την οποία θα δείτε επί σκηνής…»
⇒ Η Μαίρη Βιδάλη μας έχει συνηθίσει –προς τιμήν της– σε σπουδαίους ρόλους. Πώς βιώνετε τη συνεργασία σας μαζί της;
«Είμαι ευγνώμων. Μου έδωσε τον πρώτο μεγάλο ρόλο μου σε αρχαία τραγωδία, το καλοκαίρι, τον Παιδαγωγό στην “Ηλέκτρα” του Σοφοκλή. Τώρα μου εμπιστεύτηκε έναν τόσο σπουδαίο ρόλο, που οι εναλλαγές του οι συναισθηματικές είναι εμπειρία. Ρόλος γεμάτος από λεπτές διακυμάνσεις και από κορυφώσεις, από έντονες σκέψεις. Πώς να μην είμαι ευγνώμων με δύο τόσο πολύτιμα δώρα…;»
⇒ Ποια είναι τα στοιχεία που ψάχνετε σε ένα έργο που θα σας κλείσουν το μάτι και θα σας πείσουν ότι αξίζει την προσοχή σας;
«Όλα… Από μια κίνηση που απλά υπογραμμίζει μια φράση, έως την ιδέα που κινεί τον ρόλο όλο. Μα για να φτάσεις στα σημαντικά πρέπει να περάσεις και να αγαπήσεις εξίσου και τα κάπως πιο ασήμαντα. Μας το έλεγε η σκηνοθέτις μας, η Κατερίνα η Μαντέλη, αυτό κι έχει δίκιο. Έτσι είναι. Όλα φτιάχνουν ένα άρτιο μηχάνημα. Δεν είναι μόνο ο εγκέφαλος ή η καρδιά στο σώμα. Όλα έχουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο».
⇒ Επιλέγοντας ένα θεατρικό έργο, σας επηρεάζει και ο χαρακτήρας και τα πιστεύω του συγγραφέα του, ή αρκείστε μόνο στο ίδιο το κείμενο;
«Η βάση είναι το κείμενο. Αυτό θα ερμηνεύσεις. Αλλά πώς μπορείς να μη μάθεις γι’ αυτόν που το έγραψε; Και για τα πιστεύω του. Και για την εποχή του γενικότερα. Αυτά όλα δεν είναι άσχετα με το κείμενο. Είναι απόλυτα συνδεδεμένα. Και σχεδόν πάντα βοηθούν καλύτερα στην κατανόηση του κειμένου. Εμείς τις πρώτες μέρες κυρίως μ’ αυτά ασχοληθήκαμε».
⇒ Πόσα χρόνια υπηρετείτε το θέατρο;
«Τελείωσα τη σχολή το ’90 κι από το ’92 που τελείωσα και το Πολεμικό Ναυτικό παίζω συνέχεια στο θέατρο. Πόσα χρόνια είναι…; Είκοσι έξι;»
⇒ Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε κάποιες παραστάσεις ως σταθμούς στην καλλιτεχνική σας διαδρομή;
«Τι να πρωτοπώ…; Τόσες συνεργασίες, κοντά 50 παραστάσεις. Το ότι υπήρξα δίπλα στη μεγάλη Άννα Συνοδινού στο Εθνικό, τη σπουδαία Ασπασία Παπαθανασίου στις “Ικέτιδες”, έπειτα έπαιξα σε σκηνοθεσία των πρωταγωνιστών του Πήτερ Μπρουκ, τον Ζαν Πωλ Ντενιζόν στο “Άμλετ με πικάντικη σάλτσα”, και του Σοντιγκί Κουγιατέ στην “Αίθουσα των διδασκόντων”. Με τον Κιμούλη και την Καραμπέτη στον “Μάκβεθ”. Με την ομάδα του Δημήτρη Κομνηνού που παίζαμε δύο χρόνια τη “Φαλακρή τραγουδίστρια”. Με τη Νένα Μεντή, την Ελένη Γερασιμίδου, τον Μίμη Χρυσομάλλη στο “Δόξα και λόξα”. Με τον Γιάννη Μόρτζο και τον Κώστα Καζάκο στους “Βατράχους”. Με την Τζένη Φωτίου τόσα έργα στο Ελυζέ. Με τον Δημήτρη Λέντζο πρόσφατα στον μονόλογο “Στη σιωπή”.
»Θα σταθώ όμως σε δύο μακροχρόνιες συνεργασίες. Με την Ελένη Σκότη και τον Γιώργο Παλούμπη στο Επί Κολωνώ, μεγάλο σχολείο, τέσσερις ρόλοι, με πιο αγαπημένο μου τον Γκας στο “Dump waiter” του Πίντερ. Επίσης με τον Γιάννη Μόρτζο και τη Γιούλη Ζήκου, που μου έδωσαν τόσους σπουδαίους ρόλους που με απελευθέρωσαν, με κορυφαίο τον Σ. Φρόιντ και βέβαια τον Γιαννούλη Χαλεπά, που έπαιζα επί τέσσερα χρόνια και μου δόθηκε από τα Κορφιάτικα βραβεία το βραβείο “Μάνος Κατράκης” το 2014».
⇒ Η Ελλάδα είναι χώρα όπου οι καλές τέχνες ευδοκιμούν;
«Εννοείται. Απλά ευδοκιμούν και οι εσωστρέφειες και οι φαγωμάρες. Οπότε κάνουμε λίγα χρόνια για να αντιληφθούμε τις αξίες. Όμως υπάρχουν. Κι ας μας φοβίζουν στην αρχή κι ας προσπαθούμε να τις γκρεμίσουμε από ανασφάλεια κάτω. Σε νύχτες με αέρα. Για να μοιραστούμε τις ενοχές μας μαζί του».
⇒ Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που ονειρεύονται τον εαυτό τους στο σανίδι, να μεγαλουργούν ως ηθοποιοί;
«Τίποτα! Εγώ να συμβουλεύσω…; Σιγά τον σοφό… που θα δώσω και συμβουλές. Τις καλύτερες συμβουλές μάς τις δίνουν οι επιθυμίες μας. Ας τραβήξουμε προς τα ’κεί».
⇒ Σε παλαιότερη συνέντευξή μας, είχατε δηλώσει ότι θα θέλατε να παίξετε σε ένα δικό σας έργο. Εξακολουθεί να ισχύει εκείνο το μεγάλο «θέλω» σας και, αν ναι, γιατί;
«Πώς! Βέβαια και το θέλω. Μα γι’ αυτό τα γράφω, για να ανέβουν. Ναι, ήθελα να παρουσιάσω ένα δικό μου έργο με δύο ρόλους. Πάντα το σχεδιάζω, το οργανώνω, ώσπου μου κάνουν μια όμορφη άλλη πρόταση και παύω να το σκέφτομαι. Κι αυτό συνέχεια επαναλαμβάνεται. Όμως δεν θέλω απαραιτήτως να παίξω εγώ τα έργα μου. Απλά συμβαίνει το εξής: δεν αρέσουν σε κανέναν σκηνοθέτη! Οπότε μοιραία πρέπει να τα ανεβάσω εγώ… Ε, σιγά-σιγά κάπως θα γίνουν όλα».
«Ένας μήνας στην εξοχή»
Διάχρονο Θέατρο-Μαίρη Βιδάλη (Πυθέου 50-52, Νέος Κόσμος [Στάση Μετρό Άγιος Ιωάννης – έξοδος Κασομούλη])
Συγγραφέας: Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ
Διασκευή: Ιβάν Ντοντακόφ
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Τραγούδι: Αλμπίνα Ζαχαριάδου
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Δανεσής
Σκηνογραφία: Ιωάννα Κατσιαβού
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αδαμαντία Μαντελένη
Παίζουν: Μαίρη Βιδάλη (Ναταλία Πετρόβνα Ισλάγιεφ), Πέτρος Αποστολόπουλος (Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Ρακίτιν), Δημήτρης Δρακόπουλος (Αλεξέι Νικολάγιεβιτς Μπελάγιεφ), Βέρα Μακρομαρίδου (Βέρα), Κωνσταντίνος Νιάρχος (Ιγκάντι Ίλιτς Σπιγκέλσκι), Τάσος Μπλάτζιος (Αρκάντι Σεργκέγιεβιτς Ισλάγιεφ), Λαμπρινή Λίβα (Άννα Σιμιόνοβνα Ισλάγεφ), Ρούλα Αντωνοπούλου (Λιζαβέττα Μπογκτάνοβνα), Τάκης Δεληγιάννης (Αφανάσυ Ιβάνοβιτς Μπολσιντσώφ)