ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Έτσι θα έρθει (…αν έρθει) η κατάπαυση του πυρός

Μεγάλη Εβδομάδα ίσον μεγάλος Γολγοθάς για την Ουκρανία. Η χώρα μετρά 8 εβδομάδες αμυνόμενη στους Ρώσους εισβολείς και όπως φαίνεται η ελπίδα για Ανάσταση εξαρτάται από το πόσο ΔΕΝ θα αντέξουν οι πολιορκημένοι Ουκρανοί στρατιώτες που έχουν οχυρωθεί στο εργοστάσιο χάλυβα Azovstal της Μαριούπολης.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Οι πληροφορίες που έρχονται από το πεδίο μέσω Ουκρανών στρατιωτικών και πολιτικών αξιωματούχων σκιαγραφούν ως αποκαρδιωτική την εικόνα γύρω από το Άζοφσταλ. Ο λόγος; Εκτός από τους μαχητές που έχουν οχυρωθεί στην αχανή βιομηχανική εγκατάσταση και υπόκεινται στο σφυροκόπημα της ρωσικής πολεμικής μηχανής, στα υπόγειά του έχει βρει καταφύγιο πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών (σ.σ. κάποιοι λένε ότι ξεπερνούν τους 1.000) για όσο φυσικά μπορέσουν κι αυτοί να αντέξουν, δεδομένου ότι οι προμήθειες εξαντλούνται.

Ήρθαν όμως έτσι οι καιροί και το «μαγαζί» που μέχρι πριν από μερικούς μήνες έδινε ψωμί σε χιλιάδες Ουκρανούς που δούλευαν εκεί  –στις δόξες του, το Άζοφσταλ ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια επεξεργασίας μετάλλου στην Ευρώπη– τώρα δίνει μια τελευταία ελπίδα επιβίωσης από το καυτό ατσάλι που πέφτει από τον ουρανό.

Το «κάστρο» των 4 χιλιομέτρων  

Λες και οι κατασκευαστές του Άζοφσταλ είχαν δει τα μελλούμενα, η αρχιτεκτονική του βιομηχανικού μεγαθηρίου είναι τέτοια που λειτουργεί ως ένα τεράστιο καταφύγιο, αφού στα «σπλάχνα» του κρύβει ένα τεράστιο δίκτυο στοών και υπόγειων εγκαταστάσεων που όλα επικοινωνούν μεταξύ τους.

Με μήκος που ξεπερνά τα 4 χιλιόμετρα, το εργοστάσιο Άζοφσταλ διαθέτει εγκαταστάσεις δομημένες σε βάθος 150 μέτρων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους στις οποίες μπορούν να φιλοξενηθούν περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι.

Λέγεται, χαρακτηριστικά, ότι οι υποδομές που διαθέτει το Άζοφσταλ το καθιστούν ένα σύγχρονο κάστρο με τις «προδιαγραφές»  που είχαν αντίστοιχα φρούρια που ξέρουμε ιστορικά από τον Μεσαίωνα.

Καταρχάς επιτρέπει  στους εντός αυτού αμυνόμενους την πανοραμική κατόπτευση του πεδίου, ενώ ταυτόχρονα η συμπαγής και μεγάλου πάχους τοιχοποιία, η δαιδαλώδης διαρρύθμιση και οι υπόσκαφες  κατασκευές το καθιστούν εξαιρετικά ανθεκτικό ακόμη και στις από αέρος επιθέσεις.

Αυτό το τελευταίο, πάντως, τίθεται υπό μερική αίρεση καθώς τα ρωσικά στρατεύματα επικουρούμενα από τα ρωσικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη και το πυροβολικό έχουν επιστρατεύσει τα bunker-buster bombs, τις λεγόμενες βόμβες καταστροφής καταφυγίων ώστε να πετύχουν τον στόχο τους. Και μέρα με τη μέρα μοιάζει να το «λυγίζουν».

Η δεύτερη φάση

Το «γιατί» της μανίας των Ρώσων να καθυποτάξουν τη Μαριούπολη δεν είναι μυστικό και έχει εξηγηθεί και από τις σελίδες της «Α» ήδη από τις πρώτες ημέρες του πολέμου που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου. Το επιβεβαίωσε, δε, η ίδια η Μόσχα ανήμερα της 25ης Μαρτίου όταν ανακοινώθηκε επισήμως ότι το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής φάσης της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης ολοκληρώθηκε και πλέον το βάρος θα ριχτεί στην «πλήρη» απελευθέρωση της περιοχής του Ντονμπάς, στην ανατολική Ουκρανία.

Άλλωστε ο σχεδιασμός βρίσκεται στα ρωσικά εγχειρίδια εμπλοκής και ξεδιπλώνεται από το 2008 με το καταδρομικό στρατιωτικό χτύπημα στη Γεωργία, συνεχιζόμενο το 2014 στην Κριμαία.

Αυτό  που τώρα εκτυλίσσεται στη Μαριούπολη έπειτα από σχεδόν 60 ημέρες συγκρούσεων είναι η τελική απόπειρα του Βλαντιμίρ Πούτιν να ενσωματώσει ουσιαστικά την αυτονομημένη «λεκάνη του Ντονμπάς» (βλ. Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ) στον κορμό της «μαμάς» Ρωσίας και έχοντας κατακτήσει την Μαριούπολη να σύρει την Ουκρανία του Βολοντίμιρ  Ζελένσκι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Σχεδόν αυτολεξεί το ίδιο παραδέχεται και το ουκρανικό υπουργείο Άμυνας που λέει ότι σκοπός της νέας επίθεσης που πραγματοποιεί η Ρωσία στην ανατολική Ουκρανία είναι να καταλάβει τις περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και να εγκαθιδρύσει μια χερσαία σύνδεση μεταξύ των εδαφών αυτών και της Κριμαίας, καταστρέφοντας τις ένοπλες δυνάμεις.

Μετά το Ντονμπάς και τη Μαριούπολη, τι;

Η ιστορία διδάσκει πως ό,τι χάνεται με πόλεμο δεν κερδίζεται στα στρογγυλά τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Οπότε όταν λέμε ότι η ειρήνευση εξαρτάται από το πόσο ΔΕΝ θα αντέξει να αντιστέκεται άλλο η Μαριούπολη, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι η Μόσχα επιδιώκει να σύρει το Κίεβο σε ειρηνευτικές συνομιλίες με το πιστόλι στον κρόταφο.

Όπερ μεθερμηνευόμενο: γνωρίζοντας ο Πούτιν ότι το νεο-τσαρικό «νταηλίκι» του σταματάει στα όρια του Ντονμπάς και της Μαριούπολης και δεν δύναται –για την ώρα τουλάχιστον– να επεκταθεί μέχρι π.χ. την Οδησσό που ορεγόταν, θα συνεχίσει να βομβαρδίζει μεγάλες πόλεις.

Με τον τρόπο αυτό εκτιμάται ότι θα εξαντληθούν οι ουκρανικοί θύλακες αντίσταση, θα καμφθεί το ηθικό της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ουκρανίας κι όταν με το… κακό «πέσει» οριστικά η Μαριούπολη και το Ντονμπάς  η κατάπαυση του πυρός θα επέλθει με τη συνθηκολόγηση του «απείθαρχου» Ζελένσκι. Σημειώνεται ότι η τελευταία φορά που οι δύο εμπόλεμες πλευρές συνομίλησαν τετ-α-τετ ήταν στις 29 Μαρτίου.

Πότε τοποθετούνται χρονικά όλα τα παραπάνω παραμένει δύσκολα προβλέψιμο. Η ευρωπαϊκή εκτίμηση, πάντως, όπως αυτή εκφράστηκε μεσοβδόμαδα από αξιωματούχο της Ε.Ε. είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις θα έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους την περιοχή του Λουγκάνσκ, ένα μέρος του Ντονμπάς και μια μικρή «γέφυρα ξηράς» στην περιοχή της Ζαπορίζια μέσα σε διάστημα «τεσσάρων έως έξι μηνών».

Το τραγικότερο; Ο ίδιος αξιωματούχος αναμένει ότι η Μαριούπολη θα καταστραφεί πλήρως και θα μετρήσει απώλειες χειρότερες από αυτές που είχαμε στη «σφαγή της Μπούτσα», της πόλης στην οποία κείτονταν διάσπαρτα στους δρόμους τα πτώματα δεκάδων αμάχων.