ΠΟΡΙΣΜΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ: Business plan για… Ραν-Ταν-Πλαν

Στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η μόνη φορά που κατατέθηκε πλήρες και εμπεριστατωμένο κυβερνητικό business plan ήρθε μόλις το απόγευμα της Τετάρτης, 19 Σεπτεμβρίου.

Πρόκειται για το πόρισμα που αφορά την αντιμετώπιση της βίας στα ΑΕΙ, στο οποίο ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Νίκος Παρασκευόπουλος, γνωστός για τον διαβόητο… αποφυλακιστήριο νόμο του, πρότεινε «ανάλυση της αγοράς (market analysis) και της εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics)» ως το μόνο μέτρο αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών στα πανεπιστήμια.

Και για να μην είμαστε άδικοι, στο manual επαναφοράς των πανεπιστημίων στην κανονικότητα συμπεριλαμβάνονται και η απομάκρυνση των ΑΤΜ από τα ιδρύματα για να μην αποτελούν στόχο, και ο επαρκής φωτισμός για να μη γίνονται ληστείες, και η παραχώρηση πανεπιστημιακών χώρων για να αποφεύγονται οι καταλήψεις «για λόγους αναψυχής».

Ειδικότερα: για εγκλήματα «χαμηλής ποινικής απαξίας» (π.χ. βίαιη παρακώλυση της λειτουργίας οργάνων ΑΕΙ, φθορές περιουσίας, ψυχολογική βία και εκφοβισμός καθηγητών κ.λπ.), η Επιτροπή πρότεινε «ήπια διαχείριση μέσω ανάπτυξης εργαλείων διαπραγμάτευσης και Κώδικα Δεοντολογίας για τους φοιτητές και τους καθηγητές», ενώ διαχώρισε τις καταλήψεις σε «πρόσκαιρες διεκδικητικού χαρακτήρα» και καταλήψεις με σκοπό τη χρήση των πανεπιστημιακών χώρων ως «στέκια».

Για τις μεν πρώτες συστήθηκε η δημιουργία Μόνιμης Επιτροπής διαπραγμάτευσης και Επικοινωνίας, για δε τις άλλες η παραχώρηση χώρων.

Στα ψιλά πέρασε, ωστόσο, η φράση-κλειδί: «Εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, εφόσον δεν είναι δυνατά τα προηγούμενα», γεγονός που ακυρώνει κάθε έννοια έννομης τάξης στο όνομα μιας «ήπιας αντιμετώπισης» της έκνομης κατάστασης που κυριαρχεί σήμερα στα Πανεπιστήμια. Μιας ήπιας αντιμετώπισης στο πλαίσιο του ανθρωπιστικού και αναμορφωτικού χαρακτήρα, σαν και αυτή που διέπνεε τον κ. Παρασκευόπουλο όταν συνέτασσε τον νόμο για τις αποφυλακίσεις που εξέθεσε την ελληνική κοινωνία στον κίνδυνο βαρυποινιτών που συνέχισαν να εγκληματούν σε βάρος της. Μιας ήπιας αντιμετώπισης που φέρνει καθημερινά αντιμέτωπα τα παιδιά μας με τη βία και τα ναρκωτικά μέσα στα πανεπιστήμιά τους.

Σε φιλοσοφικό επίπεδο και σε ένα περιβάλλον δοκιμαστικού σωλήνα, ίσως να μην έχει άδικο η Επιτροπή Παρασκευόπουλου στο συμπέρασμά της ότι η λύση για τη βία είναι η «ευαισθητοποίηση των φοιτητών και των εκπροσώπων τους ώστε να γίνει σαφές ότι όταν το θύμα είναι συνάδελφος ή καθηγητής δεν πλήττεται η άρχουσα τάξη».

Αυτό που, όμως, έμεινε εύλογα μετέωρο είναι το εάν δικαιολογείται η βία όταν όντως πλήττεται η άρχουσα τάξη.

Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τουλάχιστον θλιβερό, τραγελαφικό αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, και απλά απορριπτέο εάν δεν αφορούσε την πραγματικότητα και το μέλλον των παιδιών μας και δεν αποτύπωνε την κυβερνητική ιδεοληπτική οπτική για τις επόμενες γενιές.

Στο πόρισμα Παρασκευόπουλου η παραβατικότητα συγχέεται με την παρανομία, η πρόληψη με την καταστολή, και η κοινωνική ευαισθησία με τα ατομικά δικαιώματα, καταλήγοντας σε ένα μοντέλο ελληνικού πανεπιστημίου που ορίζει με απόλυτη ακρίβεια την ταξική πολιτική της κυβέρνησης: τη δυνατότητα μόρφωσης μόνο σε όσους μπορούν να σπουδάσουν εκτός των ελληνικών μπαχαλοποιημένων Πανεπιστημίων.

Και αν τελικά το παραπάνω business plan δεν είναι για τον… Ραν-Ταν-Πλαν, σίγουρα αν έπεφτε στο διάβα του Γιώργου Σεφέρη θα έκανε τον νομπελίστα ποιητή να επαναλάβει ότι «σε  αυτόν τον τόπο όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι…».