Ποτέ μη λες ποτέ…

Η κούρσα για τον προεδρικό θρόνο της Χαριλάου Τρικούπη έχει μία «προγραμματική» παράμετρο που δυσκολεύει –σε ένα βαθμό, τουλάχιστον– τους υποψήφιους ΚΙΝΑΛάρχες. Κι αυτό διότι έκαστος των μνηστήρων καλείται να τοποθετηθεί δημοσίως και ξεκάθαρα για τις μετεκλογικές επιλογές του την επαύριον της κάλπης της απλής αναλογικής.

Εν ολίγοις, τους ζητείται να απαντήσουν αν ως αρχηγοί του κόμματος θα συνεργαστούν με τη Ν.Δ. ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι, φυσικά, ομνύουν στην αυτόνομη πορεία και στη μεγέθυνση των ποσοστών του κόμματος, ώστε να είναι το ΚΙΝΑΛ που θα παίξει μπαλίτσα και να μην εμφανίζεται ως ο φτωχός συγγενής της… προσκολλήσεως.

Αλλά επειδή είναι πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται πώς λόγου χάριν θα αποδεχτεί ο Γιώργος Παπανδρέου να κάτσει στο ίδιο κυβερνητικό τραπέζι με τον Αλέξη Τσίπρα που τον έλεγε «Ολανδρέου», η απάντηση είναι απλή: ποτέ μη λες ποτέ!

Απόδειξη του πόσο εύκολα ξεχνιούνται τα πάθη και οι ύβρεις στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι μόνο η συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ το 2012. Δεν είναι καν η συγκυβέρνηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ με τη Ν.Δ.

Είναι πρωτίστως η πολιτική συνύπαρξη του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην Οικουμενική Ζολώτα που έστειλε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου.

Για τους έχοντες ασθενή μνήμη, θυμίζεται ότι σε εκείνη την κυβέρνηση η Χαριλάου Τρικούπη είχε… εισφέρει ούτε έναν ούτε δύο αλλά 7 «πράσινους» υπουργούς.

Και ας μην ακουστεί ο ισχυρισμός ότι στις παραπάνω περιπτώσεις ο σκοπός ήταν ειδικός και το διακύβευμα βαρύ. Η κατάκτηση της εξουσίας είναι από μόνη της αρκετά βαρύ διακύβευμα που μάλιστα βοηθά να… ανακατευτεί το νερό με το αλάτι.