ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: Θέλει αρετή, τόλμη και όχι διχασμούς… 

«Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έρχεται αντιμέτωπη με το πρώτο της μεγάλο crash test. Τo ηφαιστειακού μεγέθους και υφής πρόβλημα του μεταναστευτικού πέρασε από το στάδιο των βρυχηθμών σε αυτό των εκρήξεων (…)».

Ήταν οι πρώτες ημέρες του Οκτώβρη του 2019, ούτε 100 ημέρες από τη νίκη της Ν.Δ. στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου, που σε τούτη εδώ τη στήλη εντοπίζαμε τα… μπαστούνια που θα έβρισκε μπροστά της λόγω των μεταναστευτικών ροών η νεόκοπη «γαλάζια» διακυβέρνηση.

Ήταν μάλιστα η ίδια εποχή που είχε επιστρατευτεί από τον πρωθυπουργό ο εκλεκτός του υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος, προκειμένου να κάνει… μασάζ στους νεοδημοκράτες περιφερειάρχες που εναντιώνονταν στη δημιουργία κέντρων φιλοξενίας και μετεγκατάστασης μεταναστών στην ενδοχώρα.

Και να που τέσσερις μήνες αργότερα ξαναπαίζεται στις οθόνες μας το ίδιο έργο, αυτήν τη φορά με πρωταγωνιστές τους Αιγαιοπελαγίτες τοπικούς άρχοντες να αρνούνται να συνταχθούν με την απόφαση της κυβέρνησης να επιτάξει χώρους στους οποίους θα δομηθούν καινούργια κλειστά κέντρα στα νησιά.

Αν σε εκείνο το άρθρο αλλάζαμε τους χρόνους και το ξαναδημοσιεύαμε αυτούσιο, ουδείς από όσους θα το διάβαζαν σήμερα θα το θεωρούσε «μπαγιάτικο». Αντιθέτως θα το έβρισκαν πολύ-πολύ φρέσκο, με μόνη διαφορά ότι τότε π.χ. η Μόρια αριθμούσε σχεδόν 13.000 ανθρώπους και τώρα η ίδια ντροπή –συγγνώμη αλλά περί αυτού πρόκειται– υπολογίζεται ότι στεγάζει 25.000 πρόσφυγες και μετανάστες.

Προφανώς και δεν μπορεί να είναι υπόλογοι ή οιονεί και συλλήβδην ρατσιστές οι νησιώτες της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, της Κω και της Λέρου που διαμαρτύρονται. Η κραυγή τους είναι κατ’ αρχάς γόνος της ψυχολογικής κόπωσης που υφίστανται εδώ και πέντε χρόνια λόγω του μεταναστευτικού ζητήματος.

Είναι όμως και μία ξεκάθαρη απόδειξη ότι δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση της Νέας  Δημοκρατίας αυτή καθ’ αυτή αλλά τον made-in-Greece κρατικό τρόπο να λύνονται τα προβλήματα: είτε με ρυθμούς αραμπά κι αφού θα μας έχουν προσπεράσει οι εξελίξεις, είτε με προσωρινές πατέντες που καταλήγουν σε μόνιμα μπαλώματα.

Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος για μαξιμαλισμούς του τύπου «καμία νέα δομή και άμεση αποσυμφόρηση τώρα». Γι’ αυτό και η κυβέρνηση επιμένει ότι έχει τελειώσει η περίοδος των διαπιστώσεων και έχει έρθει  η σειρά των (όχι πάντα ευχάριστων) αποφάσεων.

Κι εδώ είναι που κάνουν λάθος οι νησιώτες, παρά τα χίλια δίκια τους. Ότι κραδαίνουν την απειλή των ακτιβιστικών αντιδράσεών τους, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη ένα ολόκληρο σχέδιο που αναζητά ζωτικό χώρο και χρόνο για να παράξει αποτελέσματα που θα ανακουφίσουν τις δοκιμαζόμενες περιοχές και τους κατοίκους τους.

Το πρόβλημα είναι τέτοιο που δεν σηκώνει εθνικούς διχασμούς και α-λά καρτ κοινωνικές ευαισθησίες. Θέλει αρετή και τόλμη, καθώς έγραφε ο Κάλβος για την ελευθερία, αλλά και υπομονή. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα μείνουν οι νησιώτες μόνοι να προσεύχονται να μη γίνει πραγματικότητα ο ολοένα και περισσότερο εντεινόμενος φόβος ότι συνολικά η Ευρώπη θα βιώσει ένα καινούργιο μεταναστευτικό τσουνάμι όπως αυτό του 2015, αν τα κράτη στα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης δεν βοηθηθούν να αντιμετωπίσουν τις ροές.