Πρόβλημα στο… γήπεδο ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός είναι μία μεγάλη ομάδα που έχει περιέλθει σε οικονομική ύφεση, με συνέπειες που έχουν αποδειχθεί εξίσου επίπονες και ψυχοφθόρες. Το χειρότερο στην όλη υπόθεση είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον.. Την ίδια στιγμή, το θέμα με το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας περισσότερο περιπλέκεται, παρά ξεκαθαρίζει.

Αγωνιστικό τμήμα
Η προσπάθεια με τη λαϊκή βάση είναι όντως σοβαρή .Ωστόσο, εξαρτάται από τη συμμετοχή των οπαδών, τον καλό σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα και απαιτεί χρόνο για να αποδώσει καρπούς. Πολύ δε περισσότερο, όταν όλο αυτό το –ούτως ή άλλως «ξένο» για τα ελληνικά ειωθότα– εγχείρημα διεξάγεται εν μέσω μίας τεράστιας κρίσης σε οικονομικό, κοινωνικό και επίπεδο αξιών, που ταλανίζει τη χώρα. Σε κάθε περίπτωση, ο Παναθηναϊκός παραμένει μεγάλη ομάδα. Η φανέλα του εξακολουθεί να έχει ιδιαίτερο βάρος και όσοι ενεργοποιούνται στην ΠΑΕ, οφείλουν να έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στους οπαδούς και στην ιστορία.

Όσα αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, είναι τα δεδομένα που δεν πρέπει να λησμονούμε. Η σημείωσή τους είναι απαραίτητη, διότι στην Ελλάδα πάσχουμε ακριβώς στον συγκεκριμένο τομέα. Χρειάζεται κάθε φορά να διευκρινίζουμε τα… αυτονόητα. Ο Παναθηναϊκός, εκτός από την οικονομική ύφεση στην οποία έχει περιέλθει, διανύει και περίοδο αγωνιστικής ύφεσης, συνέπεια, σε ικανό ποσοστό, του οικονομικού μαρασμού της ΠΑΕ. Το παιχνίδι με την Ντιναμό Μόσχας και η ήττα στην πρεμιέρα του Europa League αποτέλεσε μία ακόμη απόδειξη της δύσκολης περιόδου που έχει εισέλθει ο σύλλογος. Με απολογισμό τρεις νίκες, σε σύνολο οκτώ αγώνων, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι βρίσκεται στον σωστό αγωνιστικό δρόμο. Και αν η Ντιναμό Μόσχας ήταν σίγουρα ανώτερη σε μπάτζετ, οργάνωση και ποιότητα, ομάδες όπως η Καλλονή, ή ο Λεβαδειακός, ή ακόμη και η Σταντάρ Λιέγης δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι είναι ανώτερες ή πιο εύρωστες από τον σύλλογο της Αθήνας.

Το τρίπτυχο της καθίζησης
Οι «πράσινοι» αντιμετωπίζουν και αγωνιστική κρίση, η οποία πηγάζει από αυτά καθαυτά τα προβλήματα της ΠΑΕ. Έχοντας πλέον ένα ικανό αγωνιστικό δείγμα στη διάθεσή μας, ας δούμε που υστερεί αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός.

1) Απειρία σε πάγκο και αγωνιστικό χώρο
Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός στηρίζεται σε νέα παιδιά. Ταλαντούχα μεν, αλλά χωρίς παραστάσεις. Όμως η απειρία δεν εντοπίζεται μόνο στο γήπεδο, αλλά και στον πάγκο. Αναφερόμαστε στον Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος παρουσιάζει θετικότατα δείγματα προπονητικής οξυδέρκειας, ωστόσο στερείται εμπειρίας σαν πρώτος κόουτς. Ο Γιάννης Αναστασίου ήταν βοηθός του Χενκ Τεν Κάτε. Έχει διδαχθεί την προπονητική στην Ολλανδία, γεγονός που από μόνο του είναι εξαιρετικά θετικό. Ωστόσο, θα χρειαστεί ακόμη πολλά «ψωμιά», ώστε να φτάσει στο σημείο να διαθέτει εμπειρίες που θα τον ανεβάσουν επίπεδο. Στην ουσία, μαζί με τον νέο Παναθηναϊκό της λαϊκής βάσης, γαλουχείται και ως προπονητής ο Γιάννης Αναστασίου. Στο ματς με την Ντιναμό άφησε την ομάδα δίχως δημιουργικό μέσο στον άξονα και επέλεξε να αναπτυχθεί από τα άκρα, καταφεύγοντας εκ των πραγμάτων σε σέντρες. Απέναντι σε δύο… νταμάρια αμυντικούς, το εγχείρημα ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένο. Ο Παναθηναϊκός ανέβηκε αγωνιστικά, όταν μπήκε στο κέντρο ο Δώνης και με κατά μέτωπο ανάπτυξη προκάλεσε ρήγματα στο κέντρο της άμυνας των Ρώσων. Ο Αναστασίου αντέδρασε σωστά, αλλά άργησε να το κάνει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αρκετός χρόνος.

2) Έλλειψη ποιότητας
Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός στερείται ποιότητας. Το ταλέντο δεν αρκεί από μόνο του. Στη μεσαία γραμμή δεν υπάρχει ο παίκτης που θα πάρει την μπάλα στα πόδια και θα δώσει ρυθμό. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που το «τριφύλλι» αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα στο ξεκίνημα του φετινού πρωταθλήματος. Απέναντι σε ομάδες όπως η Καλλονή και ο Λεβαδειακός, ή ο Πανιώνιος, τον οποίο κατάφερε να νικήσει στις καθυστερήσεις, ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που καλείται να «κάνει» παιχνίδι. Όμως δεν μπορεί. Και δεν μπορεί, διότι δεν υπάρχει ο παίκτης ή οι παίκτες, που θα γυρίσουν την μπάλα, θα τη μεταφέρουν σωστά στην επίθεση και θα οργανώσουν σωστά την ανάπτυξη. Όταν η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου καλείται να έχει την πρωτοβουλία και την κατοχή της μπάλας, τα… χάνει και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει.

3) Έλλειψη αυτοπεποίθησης
Σίγουρα κάτι πρέπει να αλλάξει στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το βάρος πέφτει απόλυτα στον Γιάννη Αναστασίου και στους συνεργάτες του. Οι παίκτες φοβούνται. Δεν πιστεύουν στις δυνατότητές τους. Δεν έχουν τη νοοτροπία ποδοσφαιριστών που ανήκουν στον Παναθηναϊκό. Ενδεχομένως να έχουν λυγίσει ορισμένοι, από το βάρος των προσδοκιών που δημιουργήθηκαν κατά την περσινή περίοδο. Όπως και να έχει, η τεχνική ηγεσία οφείλει να το αντιμετωπίσει. Να βρει τρόπο και να το διορθώσει, ώστε, τουλάχιστον, να αλλάξει η εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στα πρώτα 45 λεπτά.

Αυτά είναι τα αρνητικά, τα οποία είναι αρκούντος σοβαρά και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Υπάρχουν όμως και θετικά. Οι παίκτες βγάζουν έναν εγωισμό, ένα τσαγανό, αντιδρώντας δυναμικά όταν βρίσκονται πίσω στο σκορ. Το είδαμε με τον Πανιώνιο, το είδαμε και με την Ντιναμό, ανεξάρτητα αν στη δεύτερη περίπτωση δεν προέκυψε βαθμολογικό όφελος. Το συγκεκριμένο στοιχείο αποτελεί καλή «μαγιά» και πάνω σε αυτό πρέπει να «χτίσουν» ο Γιάννης Αναστασίου και οι συνεργάτες του. Βέβαια, δεν διαθέτουν την πολυτέλεια του χρόνου, αλλά η προσπάθεια πρέπει να γίνει.

Γήπεδο Λεωφόρου: μία πονεμένη ιστορία
Λεωφόρος Αλεξάνδρας… Ως ονομασία παραπέμπει στο γνωστό κεντρικό αθηναϊκό δρόμο, που συνδέει την Πατησίων με τους Αμπελόκηπους και τη Μεσογείων. Στο άκουσμά της όμως, το μυαλό του μέσου Έλληνα πηγαίνει με μία δική του αυτόματη διαδικασία, σε κάτι διαφορετικό. Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Το «Απόστολος Νικολαΐδης», το οποίο βαφτίστηκε έτσι προς τιμήν του κορυφαίου και ιστορικού παράγοντα της ομάδας. Ωστόσο, ελάχιστοι είναι εκείνοι που το αποκαλούν με την κανονική του ονομασία. Όταν μιλάμε, άπαντες, για το γήπεδο του Παναθηναϊκού, λέμε… Λεωφόρος Αλεξάνδρας! Ή σκέτο… «πάμε στη Λεωφόρο»!

Ο Παναθηναϊκός έχει συνδέσει τη διαδρομή του, την ιστορία του, τις χαρές και τις λύπες του, την ύπαρξή του, με τη Λεωφόρο. Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν με το άκουσμα της ιστορικής Λεωφόρου να τους προκαλεί δέος, συγκίνηση, έξαρση, ενθουσιασμό, χαμόγελο. Όταν η ομάδα μεταφέρθηκε για ένα διάστημα στο ΟΑΚΑ, ακόμη και όσοι πήγαιναν στο γήπεδο της Καλογρέζας, αισθάνονταν «φιλοξενούμενοι». Η γενιά της τότε εποχής, ζούσε με το όνειρο της επιστροφής στη Λεωφόρο. Τι κι αν ήταν παλιό; Τι κι αν δεν πρόσφερε τις ανέσεις και την άπλα του Ολυμπιακού σταδίου; Το «πράσινο» DNA έσπρωχνε κάθε Παναθηναϊκό κύτταρο προς την επιστροφή στα… πάτρια εδάφη.

Το έντονο αυτό συναίσθημα δεν άλλαξε ούτε όταν ανακοινώθηκαν τα σχέδια για την κατασκευή νέου υπερσύγχρονου γηπέδου. Στο άκουσμα της είδησης ότι το νέο γήπεδο θα κατασκευαστεί – αρχικώς – στο Ελληνικό, σε έκταση του πρώην Ανατολικού αεροδρομίου, επήλθε η επανάσταση. Ήταν απλά μία δικαιολογία για τον κόσμο, που ενδόμυχα, δεν επιθυμούσε την αποχώρηση από το γηπεδάκι της Λεωφόρου. Ο «Τάφος του Ινδού», με την ιστορία που κουβαλάει, με τις στιγμές που έχει δώσει σε γενιές και γενιές, σε βάθος δεκαετιών, ήταν αναντικατάστατο στη συνείδηση του κόσμου.

Το έντονο αυτό συναίσθημα που ομοιάζει μόνο με εκείνο το απόκοσμο κενό που αισθάνεται κάποιος όταν εγκαταλείπει την πατρίδα του και ξενιτεύεται, δεν αποφεύχθηκε ούτε με την προοπτική του Βοτανικού. Η τότε Κυβέρνηση, με το νόμο Σουφλιά, νομοθέτησε, συνεννοήθηκε με την τότε ιδιοκτησία του «τριφυλλιού», την οικογένεια Βαρδινογιάννη, συνέδεσε άρρηκτα την κατασκευή του γηπέδου με την ανέγερση γνωστού εμπορικού κέντρου και κατέστρωσε τα πλάνα της βάσει επιχειρηματικών και εμπορικών κριτηρίων. Δεν ρώτησε κανέναν. Δεν ρώτησε τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Διότι στην Ελλάδα, στην κατά τα άλλα κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι έχοντες την εξουσία, δεν έχουν μάθει να ρωτάνε. Δεν έχουν μάθει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την γνώμη εκείνων, για το μέλλον των οποίων αποφασίζουν. Έχουν τα δικά τους κριτήρια, το δικό τους μικρόκοσμο και βαδίζουν βάσει των δικών τους δεδομένων, με παρωπίδες και κλειστά αυτιά.

Την ίδια ώρα που το πλάνο της Διπλής Ανάπλασης προχωρούσε και έμοιαζε να πραγματώνεται, ο κόσμος στο γήπεδο έβγαζε πανό και τραγουδούσε συνθήματα υπέρ της επιστροφής στη Λεωφόρο. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στο γήπεδο που κτίστηκε πέτρα – πέτρα, τούβλο – τούβλο, από τους ίδιους τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Στο γήπεδο που θεωρείται το σπίτι των εκατομμυρίων οπαδών της ομάδας.

Υπαρκτό το ενδεχόμενο κατεδάφισης
Φτάσαμε στο 2014 και οδεύουμε προς το 2015 και το θέμα του γηπέδου παραμένει… προς συζήτηση! Ο Δήμος Αθηναίων διεκδικεί τα δικαιώματά του στην έκταση της Λεωφόρου, με τον δήμαρχο Γιώργο Καμίνη, να δηλώνει πως η παρουσία του σε εκείνη την περιοχή, αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τους κατοίκους! Με άλλα λόγια, θέλει την έκταση του γηπέδου πίσω, προκειμένου να την αξιοποιήσει όπως εκείνος έχει φανταστεί και προτρέπει τον Παναθηναϊκό να υλοποιήσει το πλάνο της Διπλής Ανάπλασης, το οποίο προβλέπει την παράδοση της Λεωφόρου και την κατασκευή νέου γηπέδου στον Βοτανικό. Συμπαραστάτης του δημάρχου είναι η κυβέρνηση, αν και δεν αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Λειτουργεί όμως, μέσω των οργάνων της. Ο στόχος είναι να αναπτυχθεί η περιοχή του Βοτανικού – Ελαιώνα, η οποία αποτελεί μία χωματερή πολύ κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Η ανέγερση του γηπέδου του Παναθηναϊκού εκεί, θα συνεισφέρει, σύμφωνα με το σκεπτικό των κυβερνόντων και του Δήμου, στην έκρηξη ανάπτυξης και θα έχει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση της περιοχής και αρκετές θέσεις εργασίας, τις οποίες τόσο ανάγκη έχει η χώρα.

Όλα τα παραπάνω είναι και βάσιμα και ορισμένα, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στην αναβάθμιση της περιοχής, θεμιτά από κάθε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα. Ωστόσο, στο «παραμύθι» της Διπλής Ανάπλασης, οι «ήρωες» είναι δύο. Εκτός της Πολιτείας, υπάρχει και ο Παναθηναϊκός. Πριν από λίγα χρόνια, επί πολυμετοχικότητας, υπήρχαν –τουλάχιστον σε θεωρητική βάση– οι οικονομικοί πόροι για την κατασκευή ενός τόσο μεγάλου έργου. Πλέον, με το «τριφύλλι» να στηρίζεται στις… συνδρομές των μελών του, σε καθεστώς λαϊκής βάσης και δη σε νηπιακό επίπεδο, με δεδομένη την αδυναμία του ακόμη και να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή τύπου… Αχμέντ Αμπέντ, η ανέγερση γηπέδου μοιάζει με φάρσα! Ο Παναθηναϊκός δεν θέλει και δεν μπορεί να κατασκευάσει νέο γήπεδο! Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, τότε αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης ή έχει άλλους σκοπούς!

Αυτό ακριβώς υποστηρίζουν οι «πράσινοι». Επισήμως παρουσιάζονται ψύχραιμοι. Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, όμως, οι συζητήσεις περιστρέφονται σε άλλο επίπεδο. Λένε ξεκάθαρα ότι ο δήμος και η Πολιτεία, έχουν βάλει στόχο να «αρπάξουν» τη Λεωφόρο από τα χέρια του Παναθηναϊκού και να την κατεδαφίσουν. Υπάρχει και σχετική απόφαση, βάσει της οποίας το «τριφύλλι» έχει πέντε χρόνια στη διάθεσή του, προκειμένου να βρει… άλλη στέγη! Τα επιχειρηματικά πλάνα, διανθισμένα από το… βάσανο της δημιουργίας θέσεων εργασίας, αποτελούν τον κύριο σκοπό της Πολιτείας και του δήμου.

Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό και πολύπλοκο. Ο Παναθηναϊκός αποφεύγει να τραβήξει την υπόθεση στα άκρα, γι’ αυτό και κρατάει τον κόσμο, τους οργανωμένους κυρίως, οι οποίοι προσανατολίζονται σε δυναμικές αντιδράσεις. Η προσπάθεια των «πράσινων» έχει επικεντρωθεί στην απεμπλοκή του συλλόγου από τη Διπλή Ανάπλαση, ώστε οι απαιτήσεις του Δήμου, περί… επιστροφής της έκτασης της Λεωφόρου, να μην περιβάλλονται από τη δικαιολογία του εν λόγω νόμου. Όσο και να στρουθοκαμηλίζουν ορισμένοι, η πιθανότητα να κατεδαφιστεί η Λεωφόρος είναι υπαρκτή…