Ράβε, ξήλωνε, ιός να μην (εκ)λείπει
«Αν το δεύτερο lockdown ισχύσει για πάντα, δεν θα έχουμε λόγο να ανησυχήσουμε για το επόμενο», είναι από τα τελευταία χαιρέκακα ανεκδοτάκια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, «ψέγοντας» την κυβερνητική απόφαση να αυστηροποιήσει την καραντίνα, την ώρα που η Αττική βρίσκεται σε καραντίνα ήδη από την πρώτη εβδομάδα του περασμένου Νοεμβρίου!!!
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η υγειονομική κρίση δεν προσφέρεται για εύκολη κριτική και, παρά τα όσα εκστομίζονται από την Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη, ουδείς από τη μείζονα και την ελάσσονα αντιπολίτευση θα ευχόταν να κράταγε εκείνος το τιμόνι σε τούτες τις κρίσιμες ώρες. Αρκεί μία ματιά στον υγειονομικό χάρτη του ΕΟΔΥ: η μισή χώρα βρίσκεται στο κόκκινο, η υπόλοιπη μισή στο… κατακόκκινο, οι νεκροί από την αρχή της πανδημίας έχουν ξεπεράσει τους 6.600 και 450 διασωληνωμένοι παλεύουν με τους γιατρούς στις εντατικές για να αποφύγουν το μοιραίο.
Είναι, άραγε, αυτή μία εικόνα που μπορεί να χρεωθεί σε κυβερνητική ολιγωρία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι», ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος την αύξηση του αριθμού των ΜΕΘ και την εν γένει ενίσχυση του ΕΣΥ, αλλά κυρίως αν συνυπολογίσει το γεγονός ότι πλέον η αυξημένης μεταδοτικότητας βρετανική μετάλλαξη του κορωνοϊού φαίνεται –σύμφωνα με τους ειδικούς– να είναι αυτή που κάνει τη μεγάλη ζημία, ευθυνόμενη ουσιαστικά για την αύξηση των νέων λοιμώξεων, παρά το αυστηρό lockdown.
Αυτό, από την άλλη, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν γίνει λάθη και μάλιστα αξιοσημείωτα από την πλευρά όλων των αρμόδιων αρχών που συμμετέχουν στη μάχη για την ανάσχεση της πανδημικής κρίσης. Από μόνο του το γεγονός ότι τα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ από τα ξημερώματα της Πέμπτης χρειάστηκε να επικαιροποιηθούν προς το σκληρότερο, ενώ βρισκόμαστε σε καθεστώς lockdown επί 17(!!!) εβδομάδες, σημαίνει ότι κάτι κάνουμε πολύ λάθος.
Δεν θα αγνοηθεί η ατομική ευθύνη όσων μποτιλιάρονται σε κεντρικούς οδικούς άξονες ή σε πάρκα όλον αυτόν τον καιρό. Αλλά ακόμη και το γεγονός ότι πιο εύκολα έπεφτες σε μπλόκο για τον… Κουφοντίνα παρά σε έλεγχο για τη μετακίνηση βαραίνει την ελλιπή αστυνόμευση εκ μέρους της πολιτείας που αγνόησε-υποτίμησε τον παράγοντα της κόπωσης των πολιτών. Κάπως έτσι ήρθαν οι παλινωδίες: αφενός οι διαρροές για δρακόντειο lockdown τύπου Μαλεσίνας και Μαρτίου έγιναν τελικά σε «ήπιο αντίδοτο» –όπως λέει ακόμη και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος–, αφετέρου παρατηρήθηκε αλαλούμ με τους κωδικούς επιτρεπόμενης μετακίνησης (σ.σ. την προηγούμενη εβδομάδα ο Νίκος Χαρδαλιάς εξηγούσε ότι επιτράπηκαν οι διαδημοτικές μετακινήσεις για να μην υπάρχει ταξική διαφοροποίηση ενώ τώρα κόπηκαν). Εν ολίγοις, ράβε-ξήλωνε… ιός να μην (εκ)λείπει…
Πίσω, λοιπόν, από τα «έξυπνα μέτρα» κατά της διασποράς της πανδημίας, δεν κρύβεται τόσο η έλλειψη… εξυπνάδας, όπως καταγγέλλεται, αλλά η ανάγκη να λυθεί γρήγορα μια εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση που πολλές φορές έχει επισημάνει η «Α». Κι αυτή είναι η ισορροπία μεταξύ της υγειονομικής ασφάλειας και της διατήρησης της οικονομίας εν ζωή. Όσο, δε, αδειάζει ο κουμπαράς των μέτρων στήριξης, τόσο δυσκολεύει η εξίσωση. Και για να λυθεί οριστικά, θέλει λίγη υπομονή ακόμη…