Λίγο μετά την έναρξη του αγώνα Σκωτία – Αγγλία, στο πλαίσιο του British Home Championship, κατέρρευσε η νεόκτιστη δυτική κερκίδα του γηπέδου, με αποτέλεσμα μια μεγάλη μερίδα φιλάθλων να πέσει στο κενό από τα 15 μέτρα. Οι περισσότεροι επέζησαν γιατί έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον, όμως 25 φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους και 517 τραυματίστηκαν. Η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα έκανε τα ξύλα να μαλακώσουν και να μην αντέξουν το βάρος των θεατών. Στην αρχή ελάχιστοι αντιλήφθηκαν τι συνέβη. Τα χειροκροτήματα μπερδεύονταν με τις κραυγές απόγνωσης των τραυματιών. Οι περισσότεροι πέθαναν ακαριαία, ενώ άλλοι από τα χαλάσματα που τους καταπλάκωσαν. Δύο άτομα υπέστησαν καρδιακή ανακοπή από σοκ. Μερίδα φιλάθλων πανικόβλητη μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να διακοπεί σχεδόν 20 λεπτά.

Χωρίς να υπάρχουν επίσημες καταγραφές, υπολογίζεται ότι εκείνη την ημέρα περίπου 70.000 φίλαθλοι παρακολούθησαν την αναμέτρηση. Η έδρα της Εθνικής Σκωτίας ήταν το γήπεδο της Σέλτικ στη Γλασκώβη, αλλά η «αιώνια» αντίπαλός της, η Ρέιντζερς, επιθυμούσε να μετατρέψει το δικό της γήπεδο σε επίσημη έδρα της εθνικής ομάδας της χώρας και συνέβη το μοιραίο…

Μετά το τέλος του αγώνα επικράτησε πανικός. Οι νοσοκομειακές υποδομές της Γλασκώβης δεν ήταν σε θέση να περιθάλψουν τους σχεδόν 600 τραυματίες. Τα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων υποδέχτηκαν όσους τραυματίες μπορούσαν, ενώ ακόμη και οι αστυνομικοί εκτελούσαν χρέη νοσοκόμων. Στο σημείο της τραγωδίας το ιατρικό προσωπικό αντίκρισε πρωτόγνωρες εικόνες. Για τη μεταφορά των τραυματιών χρησιμοποιήθηκαν ως φορεία τα μεγάλα κομμάτια ξύλου που είχαν αποκολληθεί από την κερκίδα. Τις επόμενες ημέρες η Γλασκώβη θύμισε βομβαρδισμένη πόλη.

Ο εργολάβος που προμήθευσε την ξυλεία για την κατασκευή της κερκίδας διώχτηκε με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας. Στο δικαστήριο αθωώθηκε, γιατί κρίθηκε ότι δεν έφταιγε το υλικό αλλά το σχέδιο κατασκευής. Έκτοτε οι κατασκευαστικές εταιρείες προτίμησαν το τσιμέντο και το ατσάλι ως κύριο υλικό και όχι το ξύλο.
Προκλήθηκε σάλος και οι δύο ομοσπονδίες αποφάσισαν να επαναλάβουν το ματς στο «Βίλα Παρκ» του Μπέρμιγχαμ στις 3 Μαΐου 1902, όπου όλα τα έσοδα διατέθηκαν στις οικογένειες των θυμάτων.

Οι διοικούντες τη Ρέιντζερς αφαίρεσαν αυτό το μέρος της εξέδρας με αποτέλεσμα η χωρητικότητα να πέσει στις 25.000 θέσεις. Λίγο αργότερα σχεδιάστηκε η ανακατασκευή του γηπέδου, που επρόκειτο να φτάσει τις 63.000 θέσεις μέχρι το 1910. Έτσι η Σκωτία είχε τα τρία μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά γήπεδα στον κόσμο εκείνη την εποχή.