Σκέψεις για τη χρονιά που έφυγε, ελπίδες για τη χρονιά που έρχεται

Γράφει η Εύα Διαμαντή

Είναι από τα κείμενα που καθυστέρησα πολύ να παραδώσω, ίσως επειδή μέσα μου δεν ένιωθα καλά για να το γράψω. Δεν μου άφησε τίποτα καλό το 2021. Εκτός από την «Α»…

Μια χρονιά που ξεκίνησε μέσα σε σπιτικό lockdown και κατέληξε σε ψυχικό lockdown, μ’ ένα κάρο σκέψεις και αμφιβολίες και αμφισβητήσεις και κόντρες που δεν κατέληξαν και δεν πρόκειται να καταλήξουν πουθενά, όσο και να το προσπαθήσουμε. Εδώ που τα λέμε, ήταν μια χρονιά «κοπιαστική». Άνθρωποι που κόπιασαν να σώσουν τα σπίτια τους και τις ζωές τους από τις πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα τον περασμένο Αύγουστο. Άνθρωποι που κόπιασαν να πιαστούν από ένα κλαδί, όταν πνίγονταν στα λασπόνερα των φονικών πλημμυρών. Άνθρωποι που κόπιαζαν μια ζωή για ένα σπιτικό και ο σεισμός το ισοπέδωσε. Άνθρωποι που κόπιασαν για να πάρουν μια ανάσα στις ΜΕΘ μέσα από ένα σωληνάκι, ξαπλωμένοι μπρούμυτα. Κι άλλες… που κόπιασαν και κατέληξαν σε κάτι βράχια ριγμένες από γκρεμούς… κι άλλες που μαχαιρώθηκαν σ’ ένα πάρκινγκ… κι άλλες που έσβησαν από ασφυξία έχοντας το μωρό τους ακουμπισμένο στο στήθος… κι άλλες… κι άλλες…

Ήθελα να σου γράψω κάτι όμορφο για το τέλος της χρονιάς. Κάτι που θα σε κάνει να γελάσεις και σου υπόσχομαι ότι μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου θα το έχω καταφέρει. Όμως πρώτα θέλω να σε κάνω να θυμηθείς πώς ήσουν πριν όλα αυτά βγουν στην επιφάνεια. Τότε που κυκλοφορούσες άνετος στον δρόμο, καπνίζοντας μέσα στον χειμώνα και δεν φορούσες ούτε κασκόλ, γιατί στην Ελλάδα είσαι… τι να το κάνεις το κασκόλ;;; Τότε που έκανες καμάκι κι «έκοβε» το μάτι σου αν σε παίρνει, γιατί μπορούσες να διακρίνεις την έκφραση. Αναγνώριζες και πρόσωπα τότε. Ήξερες ποιον θ’ αποφύγεις και ποιον όχι. Εσύ, κυρία μου; Θυμάσαι τότε που γύριζες τις νύχτες τραγουδώντας και σιγομουρμουρίζοντας ελαφρολαϊκούς σκοπούς, με τα τακούνια στο χέρι, ψάχνοντας τα κλειδιά σου με το άλλο χέρι και κατέληγες να λαγοκοιμάσαι στα σκαλιά μέχρι να σου ανοίξει η μάνα σου; Σε ρωτάω, γιατί εγώ θυμάμαι, κι αν με ρωτάς, σε εκείνη την περίοδο θα ήθελα να γυρίσω. Και να φανταστείς, δεν είχαμε καν ΠΑΣΟΚ τότε. Είμαι παιδί του «βρώμικου ’89», καταλαβαίνεις…

Παραδέξου το. Γέλασες. Είμαι ακόμη στη μέση όμως.

Τώρα… ξυπνάς στραβά, κοιτάς στραβά, μιλάς απότομα, δεν αποζητάς αγκαλιές και αγγίγματα, λες «ναι» μηχανικά, λες «όχι» σιγανά, δεν ασχολείσαι τακτικά, παρκάρεις βιαστικά, μαγειρεύεις βαρετά, δουλεύεις με σακάκι από τη μέση και πάνω, φοράς πιτζάμες και παντόφλες με αρκούδια από κάτω. Λήξη ωραρίου. Γούβα στον καναπέ. Νέτφλιξ, γαριδάκια, υπνηλία και κιλά. Τι απέγινε η διασκέδαση, ρε παιδιά; Πού χαθήκαν οι παρέες; Ευτυχώς, έχεις σκύλο. Βάλε μάσκα και πηγαίνετε μια βόλτα. Ευκαιρία να πάρεις και τσιγάρα. Πάντα έτσι ήταν η γειτονιά; Ψυχή ζώσα πουθενά. Α, να… το σκουπιδιάρικο του Δήμου!!! Φίλε, πάρε με και πέτα με και μένα. 2021. Η ζωή αλλιώς. Η ζωή μας στον αυτόματο.

Θέλω το 2022 να μην παρακαλέσω ούτε για μια φορά τον Κιμ (Γιονγκ-Ουν) να πατήσει το κουμπί, να γίνουμε αστερόσκονη και να ησυχάσουμε. Θέλω αυτή την «παγκόσμια ειρήνη» – που εύχονται στα καλλιστεία και την έχουμε κάνει ανέκδοτο– περισσότερο από ποτέ. Θέλω να πάω εκδρομές, από αυτές που μπαίνουμε 6 άτομα στριμωχτά στο αυτοκίνητο, λέμε βλακείες και κάνουμε τον σταυρό μας σε λακκούβες και απότομες στροφές. Θέλω να πάω στο θέατρο και να πάρω γρανίτα φράουλα από το μπαρ. Από αυτή που κοκκινίζει τη γλώσσα και την κάνει ασορτί με το κραγιόν μου. Επίσης, θέλω να βάλω κραγιόν. Εννοείται ότι το ίδιο ισχύει και για το σινεμά… Έχω τόσα «θέλω», που καθιστούν τη σκέψη μου και τη γραφή μου άναρχη. Μακάρι να μπορούσες να με ακούσεις και όχι να με διαβάσεις. Δεν γράφω. Φωνάζω. Δεν φωνάζω. Ουρλιάζω. Γράφω τα «θέλω» μου, ουρλιάζοντας από μέσα μου. Κουράστηκα. Μπούχτισα. Σε αισθάνομαι, σε κατανοώ κι εκφράζω αυτά που κι εσύ θες να πεις από αυτό το μικρό βήμα που μου έχει δοθεί και είμαι ευγνώμων. Είναι το μοναδικό μου όνειρο που πραγματοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια, μέσα σε τόση μαυρίλα και απελπισία, και τολμώ να πω ότι είμαι εν μέρει ευτυχισμένη.

Μακάρι να ήξερα τις δικές σας μικρές ευτυχίες. Να χαρώ με τις μικρές χαρές της ζωής σας. Να αντικρύσω τα λαμπερά χαμόγελά σας. Χωρίς μάσκες. Με την υγεία μας ακλόνητη από «αόρατους εχθρούς». Χωρίς διχασμούς και τσακωμούς. Αυτή είναι η ευχή και η ελπίδα μου. Η βαθύτερη επιθυμία μου.

Το 2022 να επιβάλει το «Εμείς» και να στείλει στον διάολο το «Εγώ».

Καλή Χρονιά!!

Εύα