Σκοτεινός ουρανός…

Η εβδομάδα  που τελειώνει αύριο ξεκίνησε με ένα πολύ κακό διεθνές μαντάτο, την κατάρρευση του ιστορίας 178 ετών ταξιδιωτικού ομίλου Thomas Cook. Δεν έχουν άδικο όσοι παρομοίασαν το διεθνές «κανόνι» του βρετανικού tour operator με έναν μέγα σεισμό που με τη σειρά του θα προκαλέσει ένα επικίνδυνο οικονομικό τσουνάμι για τις κατά τόπους οικονομίες χωρών που ζουν από την τουριστική τους βιομηχανία.

Τη συνολική εικόνα του δυστοπικού πίνακα συμπληρώνει η χρονική στιγμή που «έσκασε» η Thomas Cook. Στους μη εξοικειωμένους με τα μακροοικονομικά μπορεί να μοιάζει ασύνδετο, αλλά οι ειδικοί εξηγούν πόση σημασία έχει για παράδειγμα η υποχώρηση του δείκτη PMI (δείκτης υπευθύνων προμηθειών) για τον κλάδο μεταποίησης της Γερμανίας από 43,5 που βρισκόταν τον Αύγουστο στο 41,4!

Η γερμανική μεταποίηση αποτελούσε για χρόνια τη λοκομοτίβα ανάπτυξης συνολικά της ευρωπαϊκής οικονομίας. Αυτή, λοιπόν, η ατμομηχανή μοιάζει να ξεμένει επικίνδυνα από… κάρβουνο, καθώς ο δείκτης PMI κατρακύλησε στο ιστορικά χαμηλότερο σημείο του τα τελευταία 10 χρόνια (123 μήνες για την ακρίβεια).

Την ίδια στιγμή ο επίμαχος δείκτης PMI για το σύνολο της γερμανικής οικονομίας διολίσθησε στο 49,1 με τους επαΐοντες να χτυπούν καμπανάκι ότι η υποχώρηση κάτω από το 50 αποτελεί μια βασική ένδειξη ότι μια οικονομία έχει πάρει την άγουσα για το τούνελ της ύφεσης.

Αν στα παραπάνω προστεθούν οι αναθεωρημένες επί τα χείρω προβλέψεις του ΟΟΣΑ για την ανάπτυξη στην Ευρώπη (σ.σ. «βλέπει» 1,1% ανάπτυξη το 2019 και 1% το 2020) αλλά και παγκόσμια (προβλέπεται 2,9% φέτος και 3% του χρόνου), τότε αναπόφευκτα τα σύννεφα πυκνώνουν.

«Ο ουρανός έχει σκοτεινιάσει», ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του επικεφαλής της Deutsche Bank, Κρίστιαν Σιούινγκ, καταγγέλλοντας ότι οι συνάδελφοί του Ευρωπαίοι τραπεζίτες αλλά και το πολιτικό σύστημα στην Εσπερία στραγγαλίζουν την ανάπτυξη, καθιστώντας έτσι την Ευρωπαϊκή Ένωση έναν μάλλον αποκρουστικό επενδυτικό προορισμό.

Κάπου εδώ μπαίνει στο πλάνο και η Ελλάδα. Ως γνωστόν, την Τετάρτη τα κλιμάκια των δανειστών που είχαν έρθει στην Αθήνα ολοκλήρωσαν την καθιερωμένη μεταμνημονιακή αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας. Στα καλά νέα συγκαταλέγεται το γεγονός ότι δεν εντοπίστηκαν σημαντικά δημοσιονομικά «κενά».

Στα κακά όμως νέα θα πρέπει να υπογραμμιστεί η επιφύλαξη των θεσμών για το εάν θα καταφέρει η οικονομία να επιτύχει τους δημοσιονομικούς στόχους το 2020. Θα πει κάποιος –και δικαίως– ότι οι πετυχημένες προβλέψεις δεν είναι και το… φόρτε των δανειστών, που πολλές φορές στο παρελθόν έπεσαν έξω. Πολλώ δε μάλλον τώρα, που η νέα κυβέρνηση έχει ξεκινήσει με φόρα το έργο της και εφαρμόζει ήδη κομμάτι-κομμάτι τη χωρίς αγκυλώσεις μεταρρυθμιστική ατζέντας της.

Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει βάλει ψηλά τον πήχη, βασίζοντας ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας  του προγράμματός του στην αιρεσιμότητα της εκτόξευσης της ανάπτυξης στο 4%. Αν κερδίσει αυτό το στοίχημα κόντρα στους διεθνείς οιωνούς, θα είναι βασιλιάς. Αν όχι, θα αναγκαστεί να θυμηθεί –και δεν θα είναι για καλό– τον στίχο του Ελύτη: «’κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες».