Στα πόσα casus belli καιγόμαστε; 

«Δεν γίνεται να σε κυνηγούν στα χωρικά σου ύδατα και εσύ να φεύγεις σαν κυνηγημένος. Αυτός είναι ο ευτελισμός της συνοριακής μας άμυνας». Τα λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον υπερεθνικιστή που θέλει να πάρει την… Πόλη ή που δεν έχει ιδέα τι εστί ελληνοτουρκική κρίση.

Βγήκαν από το στόμα του επίτιμου αρχηγού Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Αντώνη Αντωνιάδη, ο οποίος κλήθηκε να σχολιάσει το τελευταίο casus belli της Άγκυρας, με τον εμβολισμό σκάφους του Λιμενικού Σώματος από τούρκικη ακταιωρό, εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στην Κω.

Ήταν ακόμη ένα επεισόδιο στη μακρά λίστα των επαναλαμβανόμενων προκλήσεων της Τουρκίας έναντι της χώρας μας, που σε διάστημα μόλις λίγων ημερών «μετρά»:

>>Μία απόπειρα τουρκικού στρατιωτικού οχήματος να ρίξει τον φράχτη στον Έβρο.

>>Πυροβολισμούς που φέρεται να έριξαν Τούρκοι κομάντο των Ειδικών Δυνάμεων Επιχειρήσεων πάνω από τζιπ του ελληνικού στρατού που ήταν σταθμευμένο στην ελληνική πλευρά των συνόρων.

>>Υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών F-16 πάνω από τον βόρειο Έβρο (σ.σ. για πρώτη φορά στη συγκεκριμένη περιοχή) τα οποία «κατέβηκαν» μέχρι και τα 160 μέτρα από το έδαφος.

Ο σχολιασμός του επίτιμου αρχηγού ΓΕΝ δεν αφήνει περιθώριο ούτε για παρερμηνείες ούτε για εφησυχασμούς. Ουδείς ζητάει –πολλώ δε μάλλον ο έμπειρος στρατιωτικός– να ζωστεί η Ελλάδα τα… φυσεκλίκια και να αρχίσει να τορπιλίζει κάθε τουρκικό πλοίο που παραβιάζει τα ελληνικά χωρικά ύδατα ή να καταρρίπτει κάθε τουρκικό μαχητικό με την ημισέληνο που «τρυπάει» το γαλανόλευκο FIR.

Το υπογράμμισε όμως ο ναύαρχος Αντωνιάδης και έχει δίκιο: δεν μπορεί επί μισό αιώνα να παίζουμε το παιχνίδι των Τούρκων, χωρίς να αντιδρούμε. Διότι επί της ουσίας χωρίς αντίδραση έμεινε η μίνι τουρκική πειρατεία που εξελίχθηκε ανοιχτά της Κω τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Όταν, για παράδειγμα, ο υπουργός Ναυτιλίας, Γιάννης Πλακιωτάκης, καταθέτει τη βεβαιότητα ότι αν καταπατηθούν οι εθνικές «κόκκινες», ήτοι απειληθούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, «τότε το Λιμενικό Σώμα θα αντιδράσει αναλόγως», δημιουργείται η εύλογη αναρώτηση, αν μιλάμε όλοι τα ίδια ελληνικά. Εν προκειμένω πόσο «ελαστική» ήταν στην Κω αυτή η ερυθρού χρώματος κλωστή και δεν έσπασε; Δεν είναι πράξη πολέμου το ότι μία τουρκική ακταιωρός εμβολίζει και σπάει τα ρέλια ενός σκάφους του ελληνικού λιμενικού;

Τι θα έπρεπε να συμβεί, δηλαδή, για να χαρακτηριστεί ως εχθρική κίνηση; Να κάνουν ρεσάλτο οι Τούρκοι λιμενικοί στο ελληνικό σκάφος ή μήπως να στηθούν αρόδο στο λιμάνι του νησιού του Ιπποκράτη και να αρχίσουν τους κανονιοβολισμούς προς την προβλήτα;

«Πείτε μας εσείς τι θέλετε να κάνουμε», είναι προφανώς η ανταπάντηση-καραμέλα. Με τη διαφορά ότι η κοινωνία είναι προορισμένη να θέτει τις ερωτήσεις και όχι να προτείνει τις λύσεις. Αν ήταν αντεστραμμένη η πραγματικότητα, τότε οι χώρες δεν θα χρειάζονταν ούτε κυβερνήσεις ούτε ηγεσίες αλλά θα διοικούνταν με δημοψηφίσματα.

Γι’ αυτό, όσο είναι καιρός, ας μάθουμε πού θα την πάμε την ιστορία με τους γείτονες. Ή τουλάχιστον, στα πόσα casus belli καιγόμαστε…