Συγχωροχάρτια παντός καιρού…

Λίγα χρόνια μετά το ημερολογιακό τέλος του Μεσαίωνα, ένας Δομινικανός μοναχός με το όνομα Γιόχαν Τέτζελ έκανε χρυσές δουλειές με τα περίφημα συγχωροχάρτια. Του είχε δώσει –λένε οι ιστορικές πηγές– εντολή ο Πάπας να συγκεντρώσει κεφάλαια για την οικονομική ενίσχυση της οικοδόμησης της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, και εκείνος έστησε την… μπίζνα με την έγχαρτη άφεση αμαρτιών και τα πληρωτέα μετά θάνατον γραμμάτια του Παραδείσου σε Γερμανούς πιστούς. Του αποδίδεται, μάλιστα, το πειστικό επιχείρημα που χρησιμοποιούσε ότι «μόλις ο ήχος του χρυσού νομίσματος ακουστεί πέφτοντας στον δίσκο, η ψυχή αναπηδάει έξω από το καθαρτήριο πυρ», δηλαδή τον τόπο της τιμωρίας της.

Πόση σχέση μπορεί να έχει αυτή η μικρή… γουλιά Ιστορίας με την Ελλάδα του 2019; Μικρή, αλλά ικανή για να παρομοιαστεί με το πολιτικό συγχωροχάρτι που μοιράζει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, σε όλους όσοι για πολύ καιρό θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως τον πολιτικό συγχρωτισμό μαζί του, αλλά μία εβδομάδα πριν τον αποθέωναν στο κλειστό ολυμπιακό γυμναστήριο του Γαλατσίου όπου έγινε η πρώτη πανελλαδική συνάντηση της «Προοδευτικής Συμμαχίας».

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο πρόεδρος της κυβέρνησης δεν εισέπραξε χρήματα από τους όψιμους πιστούς τους, πουλώντας τους άφεση αμαρτιών και μετά θάνατον παραδείσους. Επίσης βέβαιο είναι, όμως, ότι έστησε ένα φτηνό όραμα προοδευτικής συλλογικότητας, επικαλέστηκε τον εύκολο –λόγω δημοκρατικών αντανακλαστικών που όμως δεν είναι προνόμιο του κόμματός του– αντίπαλο της «διαβολικής» (ακρο)δεξιάς και έκανε προσκλητήριο φθαρμένων υλικών, πολλά εκ των οποίων τα «αποκατέστησε» χαρίζοντάς τους μία θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Η συνταγή γνωστή και πανάρχαια από τα χρόνια του… Μεσαίωνα: βάζουμε έναν εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού στερεώματος, βρίσκουμε έναν αναγνωρίσιμο αθλητή, προσθέτουμε νυν υπουργούς που προτίθενται να μετακομίσουν στην ασφάλεια των Βρυξελλών, πασπαλίζουμε με… ξύσμα κοινωνικής διαστρωμάτωσης (ένας Ρομά, ένας εργάτης, ένας φοιτητής, ένας αγρότης κ.λπ.), ώστε να προσποριστούμε ψήφους από κάθε τάξη, τα ανακατεύουμε και έτοιμη η σούπα.

Όσο εύκολο είναι, βέβαια, να φτιαχτεί η σούπα, άλλο τόσο εύκολο είναι να χαλάσει. Ειδικά όταν ένας εξ αυτών προσπαθήσει να «μεταπωλήσει» το συγχωροχάρτι που πήρε. Διότι αυτό έκανε ο Παναγιώτης Κουρουμπλής πηγαίνοντας να επισκεφτεί τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο, ο οποίος βγάζει φλύκταινες με το που ακούει ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο και αν ο δηλωμένος «παπανδρεϊκός» υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, υποστηρίζει ότι συνάντησε τυχαία τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και υπεραμύνεται της κίνησής του με το επιχείρημα ότι η Δημοκρατία πρέπει να δείχνει ανεκτικότητα, η αλήθεια τελικά δεν κρύβεται. Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής διεξάγει την προσωπική εκστρατεία του για τις ευρωεκλογές, θεωρώντας ότι μπορεί να απευθυνθεί σε μία χριστεπώνυμη δεξαμενή ψηφοφόρων, έστω και αν αυτή ακολουθεί έναν ιερέα που έχει κατακριθεί πολλές φορές για τις ακραίες θέσεις του.

Τώρα, τι σόι μέτωπο κατά της ακροδεξιάς πάει να στήσει ο Αλέξης Τσίπρας με τον υποψήφιο Κουρουμπλή να συναγελάζεται με τον Αμβρόσιο, είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικό.

Προφανώς, λοιπόν, βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα, όπου η άθροιση ψηφαλακίων –αυτός είναι ο σκοπός, μην κρυβόμαστε–  αγιάζει τα μέσα, αλλά δυστυχώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ένας Μαρτίνος Λούθηρος, που ενοχλημένος από την κατάπτωση της Δυτικής Εκκλησίας κατήγγειλε την πρακτική με τα συγχωροχάρτια θυροκολλώντας ένα 95 θέσεων μανιφέστο διαμαρτυρίας στην πόρτα του ναού της Βιτεμβέργης. Αυτός θα ήταν καλύτερος ευρωβουλευτής από τον κύριο Κουρουμπλή…