Συγκλονίζει το “γράμμα” Έλληνα τραγουδιστή στον μπαμπά του, που δεν ζει πια

“Καληνύχτα Μπαμπά.

Τι κάνεις Μπαμπάκα μου? Ξέρω δεν σε είχα ποτέ πει έτσι γιατί δεν μεγάλωσα μαζί σου. Όμως έτσι θέλω να σε πω τώρα Μπαμπάκα μου.
Χρόνια πολλά Μπαμπάκα μου. Σήμερα θα γινόσουν 67. Όμως δεν ήτανε γραφτό. Πέρυσι Μπαμπάκα έκανα κάτι για πρώτη φορά. Έγραψα στα social μου για την προσωπική μου ζωή. Ξέρεις Μπαμπάκα μου εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό Δεν μου άρεσε, δεν το πίστευα σωστό. Ενίοτε ήμουν και επικριτικός για αυτούς που το έκαναν. Όμως έκανα μια εξαίρεση για εσένα Μπαμπάκα μου. Ένιωσα ότι ίσως η θετική ενέργεια του κόσμου που με ακολουθεί Μπορεί να σε βοηθούσε και έγραψα για σένα Μπαμπάκα μου. Έγραψα για τα γενέθλια που έκανες μέσα στο νοσοκομείο διασωληνωμένος. Έγραψα για εσένα που ήσουν ο πιο δραστήριος άνθρωπος και ποσό ήθελα να σε δω να σηκώνεσαι να ξανά κάνεις ότι αγαπάς Έγραψα μήπως κι ότι μάλλον εσύ με “κόλλησες” και βγήκα κι εγώ καλλιτέχνης? Μπορεί.
Και ξέρεις τι έγινε τότε Μπαμπά? Έγραψαν και άλλοι για εσένα Είδαν το post μου και έγραψαν και site blogs και περιοδικά. Και μετά έγινε κάτι μαγικό. Άνθρωποι που δεν ήξερα καν με σταματούσαν στο δρόμο και μου έδιναν ευχές για σένα. Μου έλεγαν ότι τους συγκίνησε το γράμμα μου. Και είπα “τόσοι άνθρωποι αν σε έχουν στο μυαλό τους Μπαμπάκα μου θα τα καταφέρεις”. Ταλαιπωρήθηκες πολύ Μπαμπάκα μου. Το σκέφτομαι και δακρύζω. Δάκρυα όχι μόνο για σένα αλλά και για μένα που δεν άντεχα να βλέπω τον πιο ζωντανό άνθρωπο που ήξερα να λέει “Αφήστε με να φύγω”.
Ήμουν εγωιστής Μπαμπάκα μου το γράφω και κλαίω. Ήθελα να μείνεις εδώ να παλέψεις κι άλλο,πέρα από τις δυνάμεις σου. Γιατί δεν είχα προλάβει να κάνω μαζί σου πράγματα Μπαμπάκα μου. Και τώρα δεν θα τα κάνω ποτέ όσο κι αν κλάψω. Ήθελα να με δεις να τραγουδάω στο εξωτερικό Μπαμπάκα μου και την αγάπη που οι Έλληνες σε όλο τον πλανήτη μου έδειχναν να την δείξουν και σε σένα Ήθελα να σε πάω ταξίδια Μπαμπάκα μου να δεις τον κόσμο και έξω από την αγαπημένη σου Θεσσαλονίκη. Ήθελα να δω την υπερηφάνεια με την οποία μου μιλούσες και στα μάτια σου. Ήθελα να σου προσφέρω ότι δεν μπόρεσες να κάνεις.

Πάνω από όλα όμως Μπαμπάκα μου ήθελα να ήσουν εδώ Όμως έφυγες. Και δεν το πίστευα. Ούτε όταν σε είδα εκεί στην Εκκλησία γαλήνιο και ήρεμο με σταυρωμένα τα χέρια ούτε τότε. Κι ας έκλαιγα σαν παιδάκι δεν το πίστευα. Δεν μπορεί εσύ που έκανες τα πάντα, που αγαπούσες τόσο την ζωή να είσαι τώρα αυτός που ρίχνω μια χούφτα χώμα από πάνω του.
Και ξέρεις τι έπαθα Μπαμπάκα μου? Έσπασα. Άδειασα. Πήρες μαζί σου και την δική μου θέληση για ζωή. Σταμάτησα να δουλεύω να γράφω τραγούδια να αγαπάω να υπάρχω να ζω.
Και ακόμα εκεί θα ήμουν Μπαμπάκα μου. Να κοιτάζω την φωτογραφία σου που τύπωσα από όταν ήσουν νέος, όταν σε ερωτεύτηκε η Μαμά, και να μην κάνω τίποτα απολύτως.
Ξέρεις τι με έσωσε Μπαμπάκα μου? Αυτοί που τώρα ίσως διαβάζουν αυτό το γράμμα. Με έσωσαν οι fan μου. Στην Ελλάδα. Στην Κύπρο. Στην Αμερική. Στην Αγγλία. Γιατί με κάλεσαν να τραγουδήσω για αυτούς. Και κάθε φορά που ανέβαινα στην σκηνή ξανά γινόμουν για 3 ώρες αυτός που ήθελα να δεις. Για σένα. Για να με κοιτάς από ψηλά. Τραγούδησα Μπαμπάκα μου για Έλληνες κοντά αλλά και πολύ, πολύ μακριά. Και αυτοί, ΌΛΟΙ μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω.
Δεν έγραφα τίποτα Δεν ηχογραφούσα τίποτα Δεν πόσταρα τίποτα Όμως ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑ και αυτό με κρατούσε όρθιο. Και σε σκεφτόμουν δίπλα μου εκεί να είσαι περήφανος για μένα κι εγώ να σε αγαπάω. Πέρασαν μήνες πια που λείπεις και ξανά ήρθαν τα γενέθλια σου Μπαμπάκα μου. Και ο κόσμος ακόμα θυμάται τα προηγούμενα σου. Που αν και με καλώδια και σωλήνες να αναπνέεις…γελούσες! Ναι γελούσες. Το θυμούνται και με ρωτούν “πως είναι ό Μπαμπάς σου”? Και τους εξηγώ ότι έφυγες. Νέος. Πριν προλάβω κι εγώ που δεν ζήσαμε μαζί να σε χαρώ.
Ελπίζω να υπάρχει το “Μετά” Μπαμπάκα μου και να είσαι εκεί. Να παίζεις πρέφα με τους φίλους σου που ήρθαν ήδη εκεί και όσους στο μέλλον θα έρθουν. Να τρως ότι θέλεις με χαρά και όχι από σωληνάκια. Να ξαναγελάς.

Κι εγώ Μπαμπά μου ήρθε η ώρα να κάνω την πρώτη μου “δημοσίευση” μετά που σε έχασα. Ντρεπόμουν να μιλήσω για χαρές, για συναυλίες, για τραγούδια. Ντρεπόμουν να πιάσω χαρτί και στυλό να γράψω στίχους, να γράψω για οτιδήποτε άλλο εκτός από εσένα που χάθηκες άδικα και πρόωρα. Ξέρω όμως ότι ήταν λάθος τελικά αυτό. Γιατί εσύ είχες μάθει το “facebook” και έμπαινες να δεις τα νέα μου. Και ένιωθα στην φωνή σου την χαρά. Ένιωθα πως ότι έβλεπες το “ζούσες” μαζί μου με τον δικό σου τρόπο από μακριά. Κι αν λοιπόν μπορείς να έχεις “facebook” και “Instagram” και “Twitter” και “Snapchat” εκεί Μπαμπάκα μου? Και σου λείπει να με δεις?
Γράφω ξανά τραγούδια Μπαμπάκα μου. Και από αύριο θα ξανά αρχίσω να μοιράζομαι τις σκέψεις τις εμπνεύσεις και τις εμπειρίες μου εδώ. Και τα καλά και κακά θα τα μοιράζομαι Μπαμπάκα μου, γιατί μπορεί από εδώ…να τα μαθαίνεις κι εσύ.
Σε αγαπάω Μπαμπάκα μου. Καληνύχτα.”