ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Δήμητρα Κολλά: «Τεράστιος ρόλος, τεράστιο στοίχημα…»

Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε ότι φως σημαίνει να κοιτάζεις με αθόλωτο μάτι το σκοτάδι. Αυτή τη ρήση του θυμήθηκα όταν είδα την παράσταση «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» που ανεβαίνει στο Vault (Μελενίκου 26, Βοτανικός, τηλ. 21-3035.6472), το πολυβραβευμένο μιούζικαλ του Λαρς Φον Τρίερ. Όχι πως δεν έχουμε συνηθίσει τον Δημήτρη Καρατζιά να υπερβαίνει τον εαυτό του, με έργα παράτολμα, σκοπεύοντας την επιτυχία την οποία τελικά κερδίζει πάντα. Έτσι, πλησιάσαμε την πρωταγωνίστρια του έργου, τη γλυκύτατη Δήμητρα Κολλά, ζητώντας της να μας μιλήσει για την παράσταση και όχι μόνο, η οποία, ανάμεσα σε έναν πολυτάλαντο 9μελή θίασο, έδωσε όλο της τον εαυτό με μια αξεπέραστη ερμηνεία στον κεντρικό ρόλο, τραβώντας όλο το έργο πάνω της, παραδεχόμενη ότι αυτός ο ρόλος είναι για εκείνη ένα «τεράστιο στοίχημα». Το οποίο, βέβαια, έχει κερδίσει!!!  

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου  

⇒ Πρωταντίκρισες το φως του ήλιου στη χειμωνιάτικη Αθήνα. Από εκεί κι έπειτα, πώς θα σταχυολογούσες τη διαδρομή σου μέχρι τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα ως ηθοποιός;

«Μεγάλωνα με άλλα όνειρα και άλλους στόχους. Με κάθε βήμα μου, σε κάθε επιλογή μου, υπήρχαν πάντα άνθρωποι που με δίδαξαν, είτε με ωραίο ή είτε με τον άσχημο τρόπο, το πώς να προστατεύω και να εξελίσσω τον εαυτό μου. Το σίγουρο είναι ότι, όσο μακριά και αν έφτασα από το πρωταρχικό μου όνειρο, πάντα άκουγα το ένστικτό μου για το αν το μονοπάτι που ακολουθώ με κάνει να χαμογελάω στο τέλος της μέρας. Αν έβαζα κάποιους τίτλους στα κεφάλαια της ζωής μου θα ήταν: Χόρευε Μην Περπατάς, Βρες το Αστέρι στο Σκοτάδι σου, Αγάπα εσένα και το Ταλέντο σου, Χαμογέλα, Ζήσε τη Στιγμή, Λάμψε είναι Επιλογή».

⇒ Κάποιοι σημαντικοί σταθμοί της καριέρας σου;

«Θα σου απαντήσω για όσα θυμάμαι με πολλή αγάπη μέχρι τώρα και είναι σημαντικά για μένα. Το κάθε ένα για διαφορετικούς λόγους… Θεατρικά, έχω συνεργαστεί με υπέροχους καλλιτέχνες αλλά αυτό που βιώνω αυτήν την περίοδο είναι πιστεύω ό,τι πιο δυνατό έχω κάνει, έχει τρελές απαιτήσεις ο ρόλος της Σέλμα, οπότε θα πω το “Χορεύοντας στο Σκοτάδι”. Τηλεοπτικά, όλες οι δουλειές που ήμουν ήταν πολύ ωραίες, αλλά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το “Λίτσα.com”. Κινηματογραφικά, είχα κάνει κυρίως μικρού μήκους ταινίες, άρα το “Αιγαίο SOS” παίρνει αυτόματα την πρωτιά ως η πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Μουσικά, όταν τραγούδησα μια δημιουργία του Μάνου Αντωνιάδη για το catwalk του σχεδιαστή  Στέλιου Κουδουνάρη. Χορευτικά, όταν έκανα τον πρώτο μου ρόλο ως “Ραϊμόντα” από το ομώνυμο μπαλέτο».

⇒ Με τόσο σημαντική παρουσία στα καλλιτεχνικά δρώμενα, θεωρείς ότι είναι δίκαιο πλέον να μπορείς να επιλέγεις, και με ποια κριτήρια;

«Ως φύση αλλά και ως θέση θέλω όλοι γύρω μου να χαμογελάνε, πόσω μάλλον για τον εαυτό μου. Οπότε δίκαιο για μένα είναι να ενεργείς πάντα με ευγένεια και σεβασμό. Με ξεκάθαρα τα θέλω και τα ζητούμενα της κάθε δουλειάς από όλους. Ναι! Κάνω επιλογές, σεβόμενη πάντα την ανάγκη μου την εκάστοτε περίοδο. Δεν κάνω εκπτώσεις σε αυτά που προσφέρω και σε αυτά που ζητώ. Πιστεύω στον όρο “ό,τι δίνεις – παίρνεις”, και δεν το λέω μόνο για το υλικό κομμάτι μιας συνεργασίας αλλά και την ηθική της πλευρά. Λειτουργώ πια σε όλες τις κατηγορίες της ζωής μου με αυτόν τον τρόπο!»

⇒ Δεν είναι η πρώτη συνεργασία σου με τον Δημήτρη Καρατζιά και το Vault. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;

«Τον Δημήτρη τον ήξερα ως συνάδελφο και είχαμε γίνει φίλοι πολλά χρόνια πριν έρθει η πρότασή του για να συνεργαστούμε. Η πρώτη μας συνεργασία ήταν και η πρώτη του σκηνοθεσία, στην οποία πέρασα υπέροχα και ενθουσιάστηκα μαζί του, μετά έφυγα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό. Σε αυτό το διάστημα γεννήθηκε το Vault από τον Δημήτρη και τον Μάνο Αντωνιάδη, δυο πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους και ταλαντούχους καλλιτέχνες. Γυρνώντας λοιπόν πίσω, βρήκα έναν χώρο που έγινε το νέο μου σπίτι, αυτή ήταν και η αρχή του κοινού μας ταξιδιού. Όταν βρίσκεις δημιουργούς που μιλάτε την ίδια καλλιτεχνική γλώσσα, δεν μπορείς να μη νιώθεις ευλογημένος. Νιώθω τυχερή, γιατί αυτό μου έχει συμβεί σχεδόν σε όλες τις συνεργασίες μου. Με τα χρόνια, το Vault έγινε το σημείο αναφοράς μου, μπήκα πιο ενεργά στη δράση του και στον τρόπο λειτουργίας του πέρα της υπόστασής μου ως ηθοποιού. Η αλήθεια είναι ότι την ελευθερία, τη ζεστασιά και την ασφάλεια που νιώθω όταν είμαι στο Vault δεν την έχω αισθανθεί μέχρι στιγμής σε κανέναν άλλο χώρο».

⇒ Πώς ήρθε η πρόταση να παίξεις στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» και πώς ένιωσες στο άκουσμά της;

«“Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα” στο Βρυσάκι, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι,  ήταν η τελευταία μου θεατρική δουλειά πριν από τρία χρόνια σχεδόν. Ο Δημήτρης μού είχε αναφέρει ότι θέλει να κάνει το “Xορεύοντας στο Σκοτάδι” αλλά και μια άλλη δουλειά για τις οποίες με ήθελε μέσα στην ομάδα του, οπότε φυσικά και ενθουσιάστηκα. Είπα πολλά “όχι” σε άλλες δουλειές, που δεν μου κάλυπταν τον ενθουσιασμό που είχα νιώσει για το “Χορεύοντας στο Σκοτάδι”. Ήξερα ότι ο Δημήτρης έψαχνε για όλους τους ρόλους σιγά-σιγά, αυτό που δεν ήξερα ήταν για ποιο ρόλο ήθελε εμένα! Πριν από ένα χρόνο λοιπόν ήρθε και μου ανακοίνωσε ότι έχει σχεδόν ολοκληρώσει την ομάδα. Στην ερώτησή μου ποια θα κάνει τη Σέλμα, με κοίταξε λες και ήμουν εξωγήινη. Το “Εσύ” που άκουσα με μούδιασε ολόκληρη και νομίζω ότι δεν μπορούσα να αντιδράσω για λίγη ώρα! Δεν είχα καταλάβει ότι με ήθελε για αυτόν τον ρόλο, η χαρά μου που θα ήμουν σε αυτό το έργο μεταλλάχθηκε σε σοκ! Τεράστιος ρόλος και τεράστιο στοίχημα…»

⇒ Η μεταφορά στο θεατρικό σανίδι μιας τόσο σημαντικής ταινίας –βραβευμένης με τον Χρυσό Φοίνικα– δεν σε τρόμαξε; Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για μιούζικαλ…

«Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν με φόβισε το μέγεθος της ευθύνης που φέρει ένα τέτοιο έργο. Αλλά, όχι, δεν τρόμαξα, δεν φοβάμαι τη σκληρή δουλειά, το μόνο που με φοβίζει είναι να μην υπάρχει το ίδιο πάθος και η αφοσίωση από όσους εμπλέκονται σε αυτή. Δόξα τω Θεώ, είμαι τυχερή, γιατί όλοι τους είναι υπέροχοι και παθιασμένοι καλλιτέχνες!»

⇒ Ο Δημήτρης Καρατζιάς δήλωσε πρόσφατα ότι «αυτό το έργο δεν μπορεί να ανέβει χωρίς να έχεις βρει τη Σέλμα», προσθέτοντας: «Ευτυχώς, βρέθηκε η Δήμητρα Κολλά». Μεγάλη η ευθύνη να τραβήξεις το έργο πάνω σου;  

«Το σχόλιο αυτό ομολογώ ότι με χαροποιεί ιδιαίτερα! Ο Δημήτρης δεν χαρίζει εύκολα καλά λόγια, αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν ήξερα πως πιστεύει σε μένα ως ηθοποιό. Είναι μεγάλη ευθύνη απέναντι σε όλους και κυρίως στο στοίχημα που καλείσαι να κερδίσεις ωθώντας τον εαυτό σου εκτός ασφαλούς ζώνης! Για μένα αυτός είναι ο πρώτος μου ουσιαστικά δραματικός ρόλος, το πρώτο μου μιούζικαλ και ο πρώτος κεντρικός χαρακτήρας που ερμηνεύω. Αυτό που αισθάνθηκα είναι ότι ο πήχης ανεβαίνει και έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις από μένα». 

⇒ Από την εμπειρία σου θεωρείς πως είναι εφικτό –κάτω από ιδανική σκηνοθεσία, μουσική και ερμηνεία– να μεταφέρεται ένα μιούζικαλ σε μικρή θεατρική σκηνή;

«Νομίζω ότι το “Χορεύοντας στο Σκοτάδι” είναι μια περίτρανη απόδειξη για αυτό…» 

⇒ Ποιοι κατά τη γνώμη σου ήταν οι παράγοντες που ένα τόσο σημαντικό και γνωστό έργο κατάφερε να σταθεί με επιτυχία στο Vault;

«Όταν ένα έργο που έχει αγαπηθεί από τους συντελεστές του τόσο πολύ, παρουσιάζεται στο μικρό μας Vault, που οι σκηνές του σηκώνουν μόνο την αλήθεια του καλλιτέχνη: ο κύριος παράγοντας. Είναι σχεδόν αδύνατον να μην εισπράξεις ως θεατής, το πάθος, τη δουλειά, την αγάπη και τη χαρά όλων μας για το αποτέλεσμά της. Όλοι μας γινόμαστε αρωγοί δυνατών συναισθημάτων που το κοινό ρουφάει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Είναι ευλογία όταν τους παρασέρνεις στο ταξίδι σου…»  

⇒ Πόσο διάστημα κράτησαν οι πρόβες;

«Ξεκινήσαμε τις πρώτες συναντήσεις μας στα μέσα Ιουλίου, οι εντατικές πρόβες πρόζας άρχισαν από τα τέλη Σεπτεμβρίου, και ακολούθησαν τα τραγούδια και οι χορογραφίες. Συγκεντρωτικά, ήταν κοντά στους πέντε μήνες». 

⇒ Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε μέχρι το τελικό αποτέλεσμα;

«Αρκετές τεχνικές θα έλεγα, και μόνο αυτές…»

⇒ «Χορεύοντας στο Σκοτάδι»… Ποιο το μήνυμα;

«Το έργο μιλάει στον καθέναν μας ξεχωριστά, με αποτέλεσμα να λαμβάνεις το προσωπικό σου μήνυμα από αυτό. Για μένα ο τίτλος και μόνο έχει ελπιδοφόρο μήνυμα: όσο σκοτάδι και να σου ρίχνει η ζωή, εσύ θα δίνεις φως στο σκοτάδι της γιατί είναι η επιλογή σου. Με τι ματιά θα κοιτάς την καθημερινότητα και όσα σου συμβαίνουν, αποκαλύπτουν το ποιος είσαι. Η αυτοθυσία, η αγάπη, η παιδική αθωότητα αλλά και τα ιδανικά της Σέλμα θα με ακολουθούν μια ζωή. Τεράστιο σχολείο αυτό το έργο, αυτός ο ρόλος!» 

⇒ Με εντυπωσίασε η έντονη παρουσία της νεολαίας στο κοινό. Θεωρείς ότι τα νέα παιδιά διψούν για ποιότητα;

«Αν η ποιότητα είναι ταυτόσημη με την αλήθεια των καλλιτεχνών, τότε νομίζω ότι αυτό είναι και η καλύτερη επιλογή τους. Χαίρομαι που βλέπω πολλά νέα παιδιά με την αυτήν τη δίψα! Δεν έχει σημασία το είδος, αλλά ο τρόπος και ο σεβασμός που το προσεγγίζεις μέσω της δουλειάς σου. Σημασία έχει η ποιότητα του αποτελέσματος που θα προσφέρεις στο κοινό σου. Η ευθύνη μας προς το κοινό είναι να τους ταξιδεύουμε μέσα από ευφάνταστες καταστάσεις και να τους να τους γεμίζουμε συναισθήματα, να τους εκπαιδεύσουμε στο τι βλέπουν και στο γιατί να το δουν την εκάστοτε στιγμή, ώστε πάντα να είναι χαρούμενοι για τις επιλογές τους. Η fastfood διάθεση στον χώρο μας δεν ήταν ποτέ του γούστου μου».

⇒ Πρωταγωνιστείς ανάμεσα σε ταλαντούχους ηθοποιούς, δένετε όλοι μαζί, γίνεστε γροθιά και το αποτέλεσμα είναι ασύλληπτο. Πώς το καταφέρατε αυτό;

«Αγάπη, σεβασμός, όραμα, αλληλοστήριξη, πάθος και ταλέντο! Αυτές τις αξίες μοιράζομαι με αυτούς τους υπέροχους οκτώ καλλιτέχνες! Είμαι τυχερή που, αν και ερχόμενοι από διαφορετικές εμπειρίες και δουλειές, μοιραζόμαστε όλοι ένα μοναδικό ομαδικό πνεύμα! Θα ήθελα να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους Βιργινία, Θοδωρή, Στέλιο, Ορνέλα, Πωλ, Ράσμι, Σωτήρη και Αντώνη, που με κάνετε κάθε φορά να νιώθω ασφαλής και ευλογημένη!!!»

⇒ Μια φράση από το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι», που θα εξακολουθεί να σε συγκλονίζει όπως την πρώτη φορά;

«Δύσκολο να βρω μια φράση μόνο… Σε πολλά σημεία του έργου η Σέλμα λέει κάτι στην πρόζα της ή μέσα από ένα τραγούδι της που τονίζει την πολυδιάστατη ψυχοσύνθεσή της και με μετατοπίζει συναισθηματικά… Αυτός ο χαρακτήρας με συγκλονίζει στο σύνολό του…»

⇒ Ρίγος… Το ρίγος που μεταφέρετε με την αυλαία της παράστασης στους θεατές σας το έχετε αντιληφθεί;

«Χαίρομαι όταν στο φουαγιέ υπάρχουν ανοιχτές αγκαλιές και με περιμένουν. Είναι ευλογία κάποιος άγνωστος, κάποιος που ίσως να μην ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου να έχει ανάγκη την αγκαλιά σου για να γαληνέψει… Ρίγος; Όχι, δεν το έχω αντιληφθεί, αλλά χαίρομαι και είμαι ευγνώμων αν αυτό συμβαίνει».

⇒ Ένα μεγάλο της ζωής σου «γιατί»;

«Γιατί κάνουμε τις καταστάσεις πολύπλοκες, ενώ όλα τα πράγματα στη ζωή μας είναι απλά. Γιατί κοιτάμε το πρόβλημα, και δεν ψάχνουμε την λύση».

⇒ Ένα μεγάλο της ζωής σου «θέλω»;

«Θέλω να είμαι ειλικρινής με τα “θέλω” μου… Να είναι δικά μου και όχι κάποιου άλλου…»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Συγγραφέας: Λαρς φον Τρίερ
Διασκευή: Πάτρικ Ελσουέρθ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική – Τραγούδια παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Στίχοι τραγουδιών: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Κινησιολογία – Χορογραφίες: Έλιο Φοίβος Μπέικο
Σκηνικά: Δημήτρης Καρατζιάς – Μάνος Αντωνιάδης
Κατασκευή σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Κοστούμια γυναικών: Μάριος Βουτσινάς
Κατασκευή γυναικείων κοστουμιών: Γεωργία Σάντυ
Κοστούμια ανδρών: Γιώργος Λυντζέρης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός φωτιστή: Θοδωρής Μαργαρίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιέλενα Γκάγκιτς
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου 
Παραγωγή: VAULT

ΔΙΑΝΟΜΗ
Σέλμα: Δήμητρα Κολλά
Τζιν: Αντώνης Σταμόπουλος 
Κάθι: Βιργινία Ταμπαροπούλου
Μπιλ / Κατήγορος / Φύλακας: Στέλιος Καλαϊτζής 
Λίντα / Δικαστής / Αναπληρώτρια διευθύντρια φυλακών: Ράσμι Σούκουλη
Τζεφ / Φύλακας: Θοδωρής Αντωνιάδης
Σαμουήλ / Επικεφαλής των ενόρκων: Πωλ Ζαχαριάδης
Νόρμαν / Συνήγορος / Φύλακας: Σωτήρης Μεντζέλος
Μπρέντα / Γιατρός / Ντολόρες: Ορνέλα Λούτη