ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Μελαχρινός Βελέντζας: «Πατρίδα είναι η συνήθειά μας»

Με αφορμή την παράσταση «Lemon» στο θέατρο Radar ο εξαιρετικός ηθοποιός και πιανίστας μιλάει στην «Α» για τον ιδιόμορφο ρόλο του (Χιλιαεννιακόσια)

To ντουέτο του «Lemon», ο ηθοποιός και πιανίστας Μελαχρινός Βελέντζας (Χιλιαεννιακόσια) και ο ηθοποιός Γιώργος Δρίβας (τρομπετίστας Τιμ Τούνυ), παρέα με το πιάνο-μαγικό κουτί της παράστασης παίζουν τη μουσική του Ωκεανού, φέρνοντας στην επιφάνεια με ανάλαφρο τρόπο την υπαρξιακή αγωνία του καθένα από εμάς: «Εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;» Ήταν η φράση-κλειδί στον ποιητικό μονόλογο «Χιλιαεννιακόσια» του Αλεσάντρο Μπαρίκο, το έναυσμα αν θέλετε για τούτη την επαφή με τον Μελαχρινό Βελέντζα, ο οποίος, ενστερνιζόμενος ως απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα την αρχαιοελληνική φράση «Αδεές δέος!», δέχθηκε με σπάνια και διάχυτη ευγένεια να μας διαφωτίσει μέσα από αυτήν τη συνέντευξη τα πώς και τα γιατί του «Lemon», αυτής της τόσο διαφορετικής παράστασης που ανεβαίνει ήδη στο θέατρο Radar, μιας παράστασης που αγάπησε τόσο το κοινό όσο και οι κριτικοί  – και δικαίως, θα συμπληρώσουμε εμείς.

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου 

 

⇒ Κύριε Βελέντζα, πώς προέκυψε ο τίτλος του έργου;

«Το “Lemon” συνδέεται με την προσωπική ιστορία του ήρωα: οι μετανάστες γονείς του τον εγκατέλειψαν μέσα σε μία κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο του ατμόπλοιου Βιρτζίνιαν. Μέσα απ’ αυτή την έλλειψη, έγινε ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού. Λειτουργώντας συμβολικά μέσα στο έργο, το λεμόνι αποτυπώνει με συμπυκνωμένο τρόπο το τι σημαίνει ευτυχία για τον ήρωα».

 ⇒ Ήταν πρόκληση αυτή η επιλογή;

«“Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μία καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί”. Η φράση αυτή του έργου μού κέντρισε το ενδιαφέρον. Ήμουν και σε μία φάση ζωής, που ήθελα να πάρω μία γενικότερη ευθύνη για εμένα τον ίδιο, αλλά και ως παραγωγός για τους συνεργάτες μου. Η διασκευή του πρωτότυπου έργου από τη Γεωργία Τσαγκαράκη –από μονόλογο σε διαλογικό κείμενο για δύο ηθοποιούς, το οποίο έγινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το συγκεκριμένο κείμενο– και η σκηνοθετική της ματιά με γνώμονα την επιστροφή στα βασικά της αφήγησης συνέβαλε τα μέγιστα στο να προκύψει το “Lemon”. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτήν τη συνεργασία. Στην πορεία της παραγωγής, γεννήθηκε η ιδέα μίας παράστασης που ταξιδεύει και παίζεται ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, αντανακλώντας αυτό που συμβαίνει στον Χιλιαεννιακόσια».

⇒ Ποιος είναι ο Χιλιαεννιακόσια;

«Είναι ένας άνθρωπος χωρίς γονείς. Και χωρίς όνομα. Ο ναύτης που τον βρήκε εγκαταλελειμμένο μέσα στην κούτα από τα λεμόνια τού έδωσε το δικό του όνομα: “Ντάννυ Μπούντμαν”. Μετά πρόσθεσε δίπλα και το “Τι Ντι Λέμονς”, ακριβώς όπως η σφραγίδα στο χαρτόκουτο με τα λεμόνια. Τέλος, του έδωσε και το όνομα “Χιλιαεννιακόσια”, που ήταν η χρονιά που τον βρήκε. “Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον Χιλιαεννιακόσια”. Ο ναύτης που τον βρήκε πέθανε, κι έτσι ο μικρός έμεινε ορφανός για δεύτερη φορά. Το καράβι έγινε το σπίτι του και, μέχρι το τέλος, ο Χιλιαεννιακόσια δεν κατεβαίνει ποτέ στη στεριά».

⇒ Ποιος είναι ο φίλος του;

«Ο “Τιμ Τούνυ” –τρομπετίστας και μοναδικός φίλος του Χιλιαεννιακόσια– είναι ένας άνθρωπος της “πιάτσας”. Ο Χιλιαεννιακόσια αποτελεί ένα μυστήριο γι’ αυτόν, ακατανόητο. Τους συνδέει όμως μία βαθιά αγάπη, όπως συμβαίνει στις πραγματικές φιλίες. Οι δυο τους παίζανε μουσική για τους γνωστούς άγνωστους της πρώτης θέσης έως τη στιγμή που ήρθε ο πόλεμος και τα άλλαξε όλα. Ο Τιμ Τούνυ κατέβηκε απ’ το καράβι κι ο Χιλιαεννιακόσια έμεινε εκεί. Έπειτα απ’ το τέλος του πολέμου, το “Βιρτζίνιαν” ετοιμάζεται ν’ ανατιναχθεί. Ο Τιμ Τούνυ επιστρέφει να βρει τονφίλο του, που είναι πια μόνος του μέσα στο καράβι. Τον συναντά πάνω σε μία κασόνα γεμάτη δυναμίτη. Και εκεί, ξεκινά να μας αφηγείται αυτή την απίστευτη ιστορία. Αν τελικά μετακινήθηκε κάποιος σε αυτή την ιστορία, αυτός είναι ο Τιμ Τούνυ».

⇒ Τι σημαίνει φιλία στη μοναξιά ενός πλοίου;

«Η μοναξιά του πλοίου δεν διαφέρει και πολύ από τη μοναξιά της στεριάς. Η ύπαρξη ενός συντρόφου ανακουφίζει το βάρος της απομόνωσης».

⇒ Πώς είναι, άραγε, να γεννιέται κάποιος στη θάλασσα… να μεγαλώνει εκεί, με συντροφιά το πιάνο του;

«Όταν περπατάω στη σκηνή, είναι φορές που νιώθω πως το πάτωμα είναι τα κύματα και πως ακριβώς από κάτω υπάρχει ένας κόσμος όπου δεν θα πάω ποτέ: ο βυθός με τα μυστικά του που με παρακολουθεί. Το να μεγαλώνεις στη θάλασσα μπορεί να είναι τόσο τρομακτικό, που τελικά γίνεται απελευθερωτικό. Είναι λυτρωτικό να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι τίποτα περισσότερο από μία σταγόνα στον ωκεανό. Ο Χιλιαεννιακόσια το ήξερε αυτό πολύ καλά. Αυτό ήταν που τον έκανε απέραντο».

⇒ Πατρίδα του το πλοίο… Πόσο αντέχεται αυτό;

«Εξαρτάται πού στέκεται κανείς όταν κάνει αυτή την ερώτηση. Οι ναυτικοί, για παράδειγμα, λείπουν από τα σπίτια τους για χρόνια ολόκληρα κι όταν επιστρέφουν θέλουν να γυρίσουν πίσω, στο πλοίο. Πατρίδα είναι η συνήθειά μας».

⇒ Κι όταν τα κύματα αγριεύουν;

«Ανάλαφρα ταξιδεύεις εκεί που θα σε κατευθύνει η φορά τους. Αρκεί να αφεθείς. Αν αντισταθείς, τότε κινδυνεύεις να πνιγείς και να χαθείς μέσα τους. Η ιστορία που αφηγούμαστε σερφάρει πάνω στα κύματα, φέρνοντας στην επιφάνεια την υπαρξιακή αγωνία του καθένα».

⇒ Πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι η παράσταση σ’ έναν κλειστό χώρο, όπως μια θεατρική σκηνή;

«Πρέπει να είσαι εκεί, γιατί η παράσταση υπάρχει μόνο τη στιγμή που είσαι επί σκηνής. Επίσης, είναι δύσκολο, επειδή ξέρεις από πριν τι θα πεις. Δεν ξέρεις όμως τι μπορεί να συμβεί επί σκηνής. Κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Αρκεί να είσαι ανοιχτός σ’ ένα καινούργιο ενδεχόμενο. Η μάχη που δίνει ο ηθοποιός είναι μία μάχη με τον εαυτό του και τη σιγουριά που αποκτά καθώς παίζει ξανά και ξανά το ίδιο έργο. Η δυσκολία είναι να πολεμήσεις την ευκολία σου».

⇒ Και αντιστρόφως: τι συμβαίνει στις περιοδείες σας;

«Παίζοντας σε πρωτότυπους προορισμούς συναντάμε αντικειμενικές δυσκολίες, όπως το ότι πάνω σ’ ένα καράβι κουνιέσαι λόγω του κύματος και δεν έχεις σταθερότητα. Αυτή η αστάθεια όμως σε οδηγεί να δημιουργήσεις νέα σταθερά σημεία, που θα βοηθήσουν την αφήγησή σου. Έτσι, σχεδόν αναγκαστικά, ανακαλύπτεις νέες σταθερές μέσα στο έργο που νομίζεις πως ξέρεις».

⇒ Κάτι χαρακτηριστικό θα μας πείτε από τις περιοδείες σας; Κάτι που θα το θυμάστε για πάντα;

«Η παράσταση που δώσαμε εν πλω στο καράβι που ταξίδευε ανάμεσα στη Σαντορίνη και τη Θηρασιά με ανοιχτή την μπουκαπόρτα. Το τοπίο εναλλασσόταν μπροστά από μάτια των θεατών και τα δικά μας, καθώς αφηγούμασταν την ιστορία. Είναι από εκείνες τις φορές, που η πραγματικότητα είναι εφάμιλλη της φαντασίας και ίσως την ξεπερνά».

⇒ Ιδανικός προορισμός της περιοδείας σας;

«Είμαστε μία παρέα καλλιτεχνών που ταξιδεύει. Αυτό από μόνο του είναι προορισμός: ένα δεύτερο παράλληλο έργο που είναι η ιστορία του ταξιδιού αυτής της ομάδας».

⇒ Πείτε μας λίγα λόγια για τους Experimento.

«Οι Experimento είναι ένα καλλιτεχνικό δίκτυο Έρευνας και Παραγωγής. Προετοιμάζουμε έργα που μας αφορούν, που έχουμε έναν βαθύτερο λόγο να μιλήσουμε γι’ αυτά». 

⇒ Μελλοντικά σχέδια;

«Το “Lemon” συνεχίζει το ταξίδι του στο Θέατρο Radar κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι και τις 19 Μαρτίου. Χαιρόμαστε που μέσα από την παράστασή μας αναδεικνύεται αυτός ο υπέροχος χώρος, που βρίσκεται εκτός του θεατρικού κέντρου. Αυτήν τη στιγμή προετοιμάζουμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία σε πρωτότυπους προορισμούς και θεατρικές σκηνές».

«Lemon»: H απίστευτη ιστορία του Χιλιαεννιακόσια

Θέατρο Radar (Πλατεία Αγίου Ιωάννη και Πυθέου 93, απέναντι από τη στάση μετρό Άγιος Ιωάννης, Δάφνη, Τηλ.: 210-9769294)

Το πλήρωμα

Διασκευή – Σκηνοθεσία – Κίνηση: Γεωργία Τσαγκαράκη

Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου

Σκηνογραφία: Νατάσα Τσιντικίδη

Κοστούμια: Κέλλυ Σταματοπούλου

Ηχητικός σχεδιασμός: Λευτέρης Δούρος

Σχεδιασμός φωτισμού: Μαρία Αθανασοπούλου

Φωτογραφίες – Trailer: Χάρης Γερμανίδης

Κατασκευή σκηνικού: Θωμάς Μαριάς

Οργάνωση παραγωγής: Λυδία Καραγιαννίδη & Μαριαρίνα Μπουκίου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μελαχρινός Βελέντζας, Γιώργος Δρίβας

Μια παραγωγή των Experimento

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα