Συστήματα και τακτική (ημιμαθών δημοσιογράφων και προπονητών)

Ο super gentleman Βάσκος προπονητής της Μπαρτσελόνα είχε προσφερθεί να μάθει ποδόσφαιρο στους δημοσιογράφους και τους προπονητές, δεν ασχολήθηκε κανένας μαζί του, κι έτσι συνεχίζουμε να ζούμε την ημιμάθειά μας περί συστημάτων και τακτικής

«Ο Ολυμπιακός παίζει 4-2-3-1 και το γυρίζει σε… 4-4-2 και μερικές φορές σε 4-3-3». Ανάλογα με τα κέφια του Μαρτίνς, προφανώς. «Ο Παναθηναϊκός παίζει “καθαρό” 4-3-3, αλλά αν ο Δώνης “φάει φλασιά”, το γυρνάει σε 4-2-3-1». «Ο ΠΑΟΚ παίζει με δύο “6άρια” στο 4-3-3, αλλά ο Φερέιρα μπορεί να κάνει “8άρι” το ένα 6άρι». «Η ΑΕΚ έχει σταθερό σύστημα 4-3-3 όταν επιτίθεται και 4-4-2 όταν αμύνεται».

Όλα αυτά είναι «αναλύσεις» στο διαδίκτυο κυρίως, από την «εξισωμένη δημοσιογραφία» μεταξύ δημοσιογράφων και αναγνωστών. Τα διεθνή δημοσιογραφικά φόρα την ονοματίζουν «δημοσιογραφία των πολιτών». Που στην Ελλάδα δεν διαφέρουν και πολύ από τη «δημοσιογραφία των δημοσιογράφων». Ημιμάθεια εναντίον… ημιμάθειας.

«Θύματα» της ημιμάθειας είναι, φυσικά, οι σκεπτόμενοι οπαδοί, που διαβάζοντας το διαδίκτυο μπερδεύονται τόσο πολύ, που στο τέλος σχηματίζουν τη «δική τους» αλήθεια για τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα τους. Διότι και ο κάθε δημοσιογράφος έχει κι αυτός τη «δική» του. Πώς, στην πραγματικότητα, έχουν τα πράγματα; Θα σας πω μια ιστορία.

Στην πρώτη του θητεία στον Ολυμπιακό ο Ερνέστο Βαλβέρδε είχε πάθει ένα «συστημικό σοκ» μ’ αυτά που διάβαζε για τον Ολυμπιακό και τις άλλες ομάδες, σχετικά με τον τρόπο που αμύνονται ή επιτίθενται. Ο Βάσκος προπονητής της Μπαρτσελόνα είχε προσφερθεί να διδάξει ο ίδιος τους Έλληνες δημοσιογράφους περί των συστημάτων και τακτικής. Αμισθί. Αφιλοκερδώς. Κι όχι μόνο τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού.

Η πρόθεση του super gentleman Βαλβέρδε έγινε μέσω εμού, κάπου ένα βράδυ στη Γλυφάδα. Προώθησα αυτή την επιθυμία του Βάσκου. Δεν έχει σημασία πού. Δεν έγινε απολύτως τίποτα, κι αυτό έχει σημασία. Συνεχίζουμε να σκορπάμε ημιμάθεια και μετά να την… εμπορευόμαστε επαγγελματικά! Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία απ’ όλα. Ότι (και) στο ποδόσφαιρο ζούμε στο «περίπου», δηλαδή σε εικονιστική πραγματικότητα.

Προπονητής μεγάλης ομάδας μού εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται σε τρομερά δύσκολη θέση ν’ απαντήσει σε ερωτήσεις συστημάτων και τακτικής, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, και αναγκάζεται να σκηνοθετεί ένα σενάριο της στιγμής, μόνο και μόνο για να μην προσβάλει τον δημοσιογράφο που ρωτάει.

Έχει, λέει, το άγχος ο προπονητής, ότι αν διαφωνήσει με το περιεχόμενο της ερώτησης… κινδυνεύει. Γιατί; Διότι ο δημοσιογράφος θεωρεί ότι γνωρίζει περισσότερο απ’ αυτόν, τον ίδιο, τον προπονητή! Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει να υπάρξει τέτοια αντιπαράθεση; Ο προπονητής είναι «χαμένος από χέρι» στην πρώτη αποτυχία.

Στην Ελλάδα έχουμε προπονητές… κανονικούς. Οι δύο Πορτογάλοι των μεγάλων ομάδων, Μαρτίνς, Φερέιρα αλλά και ορισμένοι Έλληνες.

Για να πάρουν το δίπλωμα του προπονητή φοίτησαν κανονικά στη σχολή προπονητών, δεν έγιναν κάνοντας… μπάνια στη Ρόδο, για να χρησιμοποιήσω τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας.

Ούτε κατοχυρώνει κανέναν το δίπλωμα της UEFA από μία εβδομάδα σεμιναρίων. Στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, δίπλωμα προπονητή παίρνουν σε δύο χρόνια σπουδών κι όχι δύο εβδομάδων.

Αυτοί, λοιπόν, οι κανονικοί προπονητές (θεωρώ πως) δεν θα έχουν πρόβλημα να διδάξουν ποδόσφαιρο στους δημοσιογράφους και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικών Συντακτών θα μπορούσε να θέσει υπό την αιγίδα του το όλο project.

Η FIFA και η UEFA κάνουν συχνά-πυκνά σεμινάρια για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, με ομιλητές πρωτοκλασάτα ονόματα του ποδοσφαίρου.

Σπάνια βρίσκεις Έλληνα προπονητή να τα παρακολουθεί. Κοινός παρονομαστής των σεμιναρίων αυτών είναι ότι το ποδόσφαιρο αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Είτε σε θέματα εκγύμνασης, είτε τακτικής, ψυχολογίας κ.λπ.

Ποιος Έλληνας προπονητής τα παρακολουθεί; Ουδείς, είναι η απάντηση. Ποιος Έλληνας προπονητής έχει συνάψει προσωπικές σχέσεις με ξένους προπονητές ώστε να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο;

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, συνεπώς… ενημερώνονται από τους Έλληνες προπονητές, εισπράττουν ένα ασαφές τοπίο ημιμάθειας και, μετά, το μεταφέρουν στους αναγνώστες τους.

Οι ξένοι προπονητές, λοιπόν, δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία τακτικής ανάλυσης ενός αγώνα στους δημοσιογράφους, γιατί πρωτίστως… κινδυνεύουν να… γελοιοποιηθούν. Από τους δημοσιογράφους! Κι αρκούνται σε διάφορα «κλισέ» τού στυλ «δεν είχαμε πάθος, ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, εμείς δεν παίξαμε καλά», και άλλα τέτοια γλυκανάλατα.

Τι είναι σύστημα και τι τακτική

Στη διπλανή στήλη θα διαβάσετε για την ημιμάθεια (όχι όλων, φυσικά) των Ελλήνων προπονητών και δημοσιογράφων στο ν’ αποτυπώσουν το στυλ που αγωνίζεται μια ποδοσφαιρική ομάδα. Περί συστημάτων και τακτικής.

Ας ξεκινήσουμε από έναν βασικό κανόνα. Τι είναι σύστημα και τι τακτική. Σύστημα είναι ο τρόπος που στήνεται μία ομάδα στο γήπεδο για να κλέψει την μπάλα.

Τακτική είναι ο τρόπος που προσπαθεί να βάλει γκολ, αφότου κλέψει την μπάλα. Το σύστημα, συνεπώς, είναι ο τρόπος άμυνας και μόνο. Και πώς αποσαφηνίζεται; Εύκολα.

Όταν ο αντίπαλος τερματοφύλακας κάνει το ελεύθερο, αντί να κοιτάμε την μπάλα, παρατηρούμε πώς είναι στημένη η αντίπαλη ομάδα. Εκεί φαίνεται πεντακάθαρα το 4-2-3-1, το 4-3-3 κ.λπ. Μια απλή ερώτηση:

Ποιες είναι η διαφορές μιας ομάδας που αμύνεται σε 4-4-2 και μιας άλλης με 4-2-3-1; Ή ακόμα μία: Πώς εξουδετερώνεται το χάντικαπ της ομάδας που παίζει με τέσσερις στη μεσαία γραμμή, όταν η αντίπαλός της αγωνίζεται με πέντε;

Η «Α» προσεχώς θα κάνει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση περί των συστημάτων και της τακτικής.

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα