TΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ: Λατρευτική υπέρβαση ή φολκλορική αυθαιρεσία;

Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για ένα καινούργιο σχετικά «έθιμο» που εξαπλώνεται σιγά-σιγά σε όλη την Ελλάδα, η περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας την παραμονή της τίμησης της Κοιμήσεώς της, την 15η Αυγούστου, και οι ψαλμοί των Εγκωμίων της, μια πρακτική που ο μεν ο κόσμος το ενστερνίστηκε ως έθιμο, ενώ η επίσημη Εκκλησία προβληματίζεται ακόμα.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

Τα εγκώμια της Παναγίας είναι οι ύμνοι που ψάλλονταν πάνω από τον Τάφο της Παναγίας στα Ιεροσόλυμα ανήμερα της Κοιμήσεως και εμφανίστηκαν στα τέλη του περασμένου αιώνα στις Κυκλάδες, ενώ σύντομα εξαπλώθηκαν ακόμα και σε Ελληνορθόδοξες Ενορίες της Διασποράς και Μοναστήρια, εκτός από τα Αγιορείτικα.

Σύντομα το «καινοφανές» ζήτημα συζητήθηκε στην Ιερά Σύνοδο του Απριλίου 1865, η οποία υπό την Προεδρία του Μητροπολίτου Αθηνών Θεοφίλου αποφάσισε ότι δεν περιέχονται στο τυπικό της δικής μας θρησκείας, και παρ’ ότι εξυμνούν τη Μητέρα του Χριστού δεν είναι ανεκτή η «εισαγωγή» τους στη λατρεία.

Με το σκεπτικό ότι τιμούμε δεόντως την Παρθένο, όταν σεβόμαστε την τάξη της Εκκλησίας και όχι όταν την καταφρονούμε, εξέδωσε την υπ’ αριθμ 135, αριθμ. πρωτ. 4319, 21/4/1865 Εγκύκλιο «προς τους κατά το Κράτος Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας» «περί απαγορεύσεως Επιταφίου ύμνου εις την εορτήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου», επισημαίνοντας: «…η τοιαύτη ακολουθία είναι ασυνήθης και πάντη ξένη εις την καθ’ όλου ορθόδοξον Ανατολικήν του Χριστού Εκκλησίαν».

Το επίσημο τυπικό της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας συντάχτηκε από τον επιφανή πρωτοψάλτη Γεώργιο Βιολάκη και εκδόθηκε από το πατριαρχικό τυπογραφείο στην Κωνσταντινούπολη το 1888, και μέχρι σήμερα αποτελεί το επίσημο τυπικό όχι μόνον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και των πατριαρχείων και των αυτοκέφαλων Εκκλησιών της Αλεξανδρείας, των Ιεροσολύμων, της Ελλάδος, της Κύπρου και άλλων.

Σε αυτό για τα Εγκώμια αναφέρονται τα εξής: «Στον όρθρο της εορτής της Κοιμήσεως, ανήμερα στις 15 Αυγούστου, ευθύς μετά την καταβασίαν της θ´ (ωδής) συνηθίζεται ενιαχού, όπου πανηγυρίζεται η εορτή αύτη μεγαλοπρεπώς, προς πλείονα τάχα δόξα και τιμήν της Θεοτόκου, ίνα ψάλλωνται τα λεγόμενα “εγκώμια της Παναγίας”, κατά μίμησιν των του Κυρίου ημών, των ψαλλομένων εν τω όρθρω του Μ. Σαββάτου. Η Μεγάλη Εκκλησία κατακρίνουσα παν ό,τι καινοφανές και κακόζηλον, έστω και γινόμενον προς τιμήν της Θεοτόκου, αποδοκιμάζει ταύτα επισήμως και απαγορεύει μάλιστα αυστηρώς».

Με τον τρόπο αυτό επιχειρήθηκε επίσημα η παύση του ξενόφερτου εθίμου, ωστόσο παρέμεινε ως τοπικό έθιμο σε κάποιες περιοχές της χώρας, λαμβάνοντας μεγάλες διαστάσεις όταν πια «διαφημίστηκε» ως τέτοιο, με τις μπάντες να παιανίζουν πένθιμα, τις καμπάνες να χτυπούν και το χριστεπώνυμο πλήθος να ακολουθεί με ευλάβεια, λίγο πριν πάνε στο τοπικό πανηγύρι.

Για πολλούς στην επίσημη Εκκλησία το ζήτημα της καταστρατήγησης του τυπικού δημιουργήθηκε από αυτούς ακριβώς που όφειλαν να το τηρούν, καθώς οι περισσότεροι ψάλτες, ακόμη και κάποιοι από τους κληρικούς δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει επίσημο και υποχρεωτικό τυπικό της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα να υιοθετούν πρακτικές στο όνομα κάποιων αόριστων, αλλά θελκτικών για τον κόσμο «εθίμων».

Το γεγονός ότι τα χαρακτηριζόμενα «εγκώμια της Παναγίας» δεν ανήκουν στους επίσημους ύμνους της Εκκλησίας, ούτε στην ακολουθία της 15ης Αυγούστου, ούτε στον εσπερινό, ούτε στον όρθρο, ούτε στα μεθέορτα, αλλά και το ότι δεν έχουν σταθερό ή επίσημο κείμενο, έχει οδηγήσει στο φαινόμενο κάθε μοναστήρι ή εκκλησία που τα συμπεριέλαβε στους εορτασμούς του Δεκαπενταύγουστου να έχει τα δικά του «εγκώμια», χωρίς πλέον αυτά να έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά Ιεροσολυμίτικα Εγκώμια από τα οποία προήλθαν.

Ο Επιτάφιος της Παναγίας

Ακόμα ένα σημαντικό θέμα δημιουργήθηκε από την επικράτηση της πρακτικής της λιτάνευσης του Επιταφίου της Παναγίας, που παρ’ ότι δεν καταγράφεται επισήμως στο τυπικό της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, έφτασε σε κάποιες περιοχές της Ελλάδος να θεωρείται και να πραγματώνεται ως τυπική λατρεία του Δεκαπενταύγουστου.

Η τελετουργία της «Ταφής της Θεοτόκου» ξεκίνησε και αυτή στην Ιερουσαλήμ και από εκεί μεταφέρθηκε στη Ρωσία, όπου λάβαινε αρχικώς χώρα μόνο στον Καθεδρικό Ναό Ουσπένσκυ της Μόσχας.

Η τέλεσή του εξαπλώθηκε αργά ανάμεσα στους Ρωσοορθόδοξους, χωρίς να υιοθετηθεί από την πλειονότητα των ναών ή των μοναστηρίων, αποκτώντας και εκεί τοπικό χαρακτήρα, καθώς αλλού πραγματοποιείται κατά την Αγρύπνια της Κοιμήσεως και αλλού την τρίτη ημέρα μετά την Κοίμηση.

Το δε θεολογικό ζήτημα που προκύπτει είναι ξεκάθαρο: στην Παναγία δεν έχουμε Ταφή και Ανάσταση όπως στον Χριστό, αλλά Κοίμηση και Μετάσταση στους Ουρανούς, κατά συνέπεια δεν ετάφη, άρα δεν «δικαιούται» Επιτάφιο!

Στην πολεμική που έχει αναπτυχθεί καταγράφεται το επιχείρημα ότι εφόσον πουθενά δεν αναφέρεται ότι απαγορεύεται (όπως τα Εγκώμια), άρα επιτρέπεται, ωστόσο σε κανένα επίσημο κείμενο της δικής μας Εκκλησίας δεν υπάρχει αναφορά σε Επιτάφιο.

Αντιθέτως, ο Παλαιών Πατρών Διονύσιος το 1541 καταγράφει στα Αγιοταφίτικα εγκώμια ότι «…προευτρεπισθέντος αναλογίου, τίθεται η αγία εικών της Κοιμήσεως της Θεοτόκου», άρα τίθεται η εικόνα της Κοιμήσεως στο αναλόγιο για προσκύνημα και δεν περιφέρεται σε λιτανεία πάνω σε επιτάφιο.

Το αντεπιχείρημα ωστόσο είναι ότι το τυπικό κάθε θρησκείας δεν είναι εθιμικό, καταγράφεται στα βιβλία αυτής και αναπροσαρμόζεται από τα αρμόδια όργανά της, όπως ακριβώς η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος καθιέρωσε τον εορτασμό της Κοιμήσεως στα πλαίσια της καθιέρωσης του Μαριολογικού Δόγματος.