Τα χρέη προς τη ΔΕΠΑ και το «ναυάγιο» του ΤΑΙΠΕΔ
Κατ’ αρχάς, πρέπει να θυμίσουμε ότι η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή των προσφορών για τη ΔΕΠΑ ήταν η 10η Ιουνίου 2013, ημερομηνία κατά την οποία δεν εμφανίστηκε τελικά κανείς υποψήφιος. Όπως λοιπόν αποδεικνύεται από την επιστολή της ΔΕΠΑ, που δημοσιεύουμε σήμερα και που απευθύνεται προς την ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ αλλά και προς τον Όμιλο Μυτιληναίου, την ίδια ακριβώς περίοδο η ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ όχι μόνο χρωστούσε στη ΔΕΠΑ πάνω από 120 εκατομμύρια ευρώ, αλλά ούτε καν ανταποκρινόταν στις εκκλήσεις της ΔΕΠΑ να προσέλθει και να της υποβάλει έστω μια πρόταση για τον διακανονισμό των χρεών.
Αναφέρει συγκεκριμένα μεταξύ άλλων η επιστολή αυτή της ΔΕΠΑ, που την απευθύνει προς τον Όμιλο Μυτιληναίου και την ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ: «Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων αναφορικά με τον διακανονισμό της ληξιπρόθεσμης οφειλής σας και την κατάρτιση ενός πλάνου αποπληρωμής αυτής, σας καλέσαμε επανειλημμένα να μας υποβάλετε δεσμευτική πρόταση…». Και σε άλλο σημείο: «Επί της πρόσκλησής μας αυτής δεν λάβαμε από εσάς καμία απάντηση. Σε διάφορες δε συναντήσεις που ακολούθησαν, μας δηλώσατε την πρόθεσή σας να μας υποβάλετε από πλευράς σας δεσμευτική πρόταση, πλην όμως ουδέποτε προβήκατε σε κάτι τέτοιο».
Με άλλα λόγια, ο μεγαλύτερος οφειλέτης της ΔΕΠΑ, με οφειλές που ξεπερνούσαν τα 120 εκατομμύρια ευρώ, όχι μόνο δεν ανταποκρινόταν στις οχλήσεις της να βρεθεί μια λύση, αλλά αντίθετα συνέχιζε να αυξάνει το χρέος του, το πλέον δε εξωφρενικό της υπόθεσης ήταν ότι η ΔΕΠΑ συνέχιζε και να τον τροφοδοτεί με φυσικό αέριο. Πώς λοιπόν να έρθει οποιοσδήποτε σοβαρός υποψήφιος και να δώσει προσφορά για τη ΔΕΠΑ; Όταν τα φέσια αυξάνονταν συνεχώς και ανεξέλεγκτα και όταν δεν γνώριζε σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν η ΔΕΠΑ όταν θα αναλάμβανε τελικά τη διοίκησή της;
Και υποψήφιος αγοραστής!
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την ίδια ακριβώς περίοδο ο Όμιλος Μυτιληναίου ήταν (μέσω της κοινοπραξίας Μ&Μ) και υποψήφιος αγοραστής της ΔΕΠΑ. Από τη μια μεριά κώφευε στις οχλήσεις της ΔΕΠΑ να διακανονίσει τα χρέη του, και από την άλλη εμφανιζόταν και ως ένας εκ των δύο υποψήφιων για την εξαγορά της, προφανώς με τα λεφτά που της χρωστούσε. Εδώ μάλιστα δεν μιλάμε για μια περίπτωση όπου ένας επιχειρηματικός όμιλος από τη μια μεριά χρωστάει στο Δημόσιο και από την άλλη εξαγοράζει μια εταιρεία του Δημοσίου. Εδώ μιλάμε για μια περίπτωση όπου ένας επιχειρηματικός όμιλος χρωστάει στην ίδια ακριβώς επιχείρηση του Δημοσίου, την οποία φιλοδοξεί να εξαγοράσει. Εκτός βέβαια αν το ζητούμενο στην όλη υπόθεση δεν ήταν η εξαγορά αλλά η μη εξαγορά, γιατί θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς ποιον ή ποιους συνέφερε τελικά το ναυάγιο της πώλησης της ΔΕΠΑ. Αντί των… πολυσύνθετων σκέψεων περί γεωπολιτικών ισορροπιών, αγωγών, κ.λπ., που δήθεν εμπόδισαν την Gazprom να καταθέσει προσφορά, υπάρχουν πιθανότατα και πολύ πιο απλές εξηγήσεις. Ας δούμε ποιοι συνεχίζουν σήμερα να τροφοδοτούνται με φυσικό αέριο χωρίς να πληρώνουν, κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν αν η ΔΕΠΑ ιδιωτικοποιείτο, και ίσως να είναι αυτή η εξήγηση.
Και βέβαια, ένα μεγάλο ερώτημα είναι τι έκανε η πολιτεία για το θέμα. Πώς ήταν δυνατόν να συμμετέχει στη διαδικασία ιδιωτικοποίησης μιας δημόσιας επιχείρησης ο μεγαλύτερος οφειλέτης της. Ασχέτως του τι έλεγε ή δεν έλεγε ο οποιοσδήποτε σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, το θέμα ήταν πρωταρχικά πολιτικό, τι έκαναν δηλαδή ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Παπαγεωργίου και ο διορισμένος από την κυβένρηση πρόεδρος της ΔΕΠΑ κ. Σαχίνης για να φροντίσουν ότι η ΔΕΠΑ δεν θα είχε τέτοιου είδους ανοιχτές εκκρεμότητες κατά τη διαδικασία ιδιωτικοποίησής της. Ειδικά για τον κ. Παπαγεωργίου το ερώτημα που τίθεται είναι αν ενήργησε πολιτικά ή με προσωπική ατζέντα, όπως φαίνεται να έχει τώρα και με την υπόθεση του λιγνιτωρυχείου της Βεύης.