Θα ήταν πρωθυπουργός ο Κυριάκος, αν…

Από την πολιτική αφάνεια στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κι από ‘κει στο σκαμνί και στα… βραχιολάκια

Όσο ξεμακραίνουμε από την ανακοίνωση της δικαστικής απόφασης για τη Χρυσή Αυγή, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πώς το ξεσκέπασμα του εκτρώματος που υποδυόταν το κοινοβουλευτικό κόμμα επηρέασε με έναν αδιόρατο τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις όπως τουλάχιστον τις ζούμε σήμερα.

Χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν τη σημασία τους οι ευθύνες όσων «αδυνάτισαν» του Ποινικούς Κώδικες ή δεν φρόντισαν να τρέξει γρηγορότερα η διερεύνηση των κακουργημάτων που διέπραξαν ο Νίκος Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του, αξίζει να ξαναθυμηθούμε τη διαδρομή που διένυσε το εθνικιστικό μόρφωμα μέχρι να φτάσει από την πολιτική αφάνεια στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση κι από ’κεί στο σκαμνί και στα… βραχιολάκια.

Όταν τον Οκτώβρη του 2009 η σκυτάλη της εξουσίας πέρασε από τα χέρια του Κώστα Καραμανλή στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου, η Ελλάδα έμπαινε ταυτόχρονα σε μία δύσκολη πολιτική περίοδο. Το έλλειμμα είχε εκτοξευτεί, η οικονομία πήγαινε στα βράχια, και λίγους μήνες μετά ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την είσοδο της Ελλάδας στον αστερισμό των μνημονίων και της λιτότητας, που με τη σειρά τους «γέννησαν» το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και άλλαξαν άρδην τις συντεταγμένες του εγχώριου πολιτικού χάρτη (βλ. κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο τον Νοέμβριο του 2011, διπλές εκλογές τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 που οδήγησαν στον σχηματισμό τρικομματικής κυβέρνησης από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ).

Μαύρη κηλίδα εκείνου του χάρτη ήταν αναμφίβολα η εκλογική εκτόξευση της Χρυσής Αυγής, που από τις +19.000 ψήφους και το ανύπαρκτο 0,29% που πήρε στις κάλπες του 2009 έφτασε στις σχεδόν 441.000 ψήφους και το 6,97% των εκλογών του Μαΐου του 2012 που την έβαλαν στη Βουλή με 21 έδρες. Και ο λεκές έγινε ακόμη μεγαλύτερος το βράδυ της στυγνής δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι εκείνη τη νύχτα η οδός Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι που έπεσε νεκρός ο Φύσσας έγινε το ground zero του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Κι όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, ευτυχώς που στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας βρισκόταν εκείνη την εποχή ο Αντώνης Σαμαράς. Διότι ήταν ο πολιτικός που δεν είχε δεύτερες σκέψεις ως προς τη διαλεύκανση της  δολοφονικής βίας των νεοναζί και την παράδοση των ενόχων στη Δικαιοσύνη, με τους ίδιους τους χρυσαυγίτες να παραδέχονται ότι ο τότε πρωθυπουργός ήταν επί της ουσίας ο δήμιός τους.

Μπορεί όταν έγιναν οι διπλές εκλογές του 2015 η Χρυσή Αυγή να κόμπαζε ότι διατήρησε σχεδόν ανέπαφα τα ποσοστά της –πήρε 6,28% τον Ιανουάριο και 6,99% τον Σεπτέμβριο, αφού το παραπεμπτικό βούλευμα για τα έδρανα του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων εκδόθηκε μόλις τον Νοέμβριο του 2014, δηλαδή μόλις δύο μήνες πριν από τις εκλογές της 25ης  Ιανουαρίου 2015–, αλλά η αρχή του τέλους της φαινόταν ΚΑΙ στον απόλυτο αριθμό των ψηφοφόρων που έχανε: από τις 440.894 ψήφους του 2012, τον Σεπτέμβρη του 2015 κατάφερε να πείσει 61.313 ψηφοφόρους λιγότερους και να πέσει στις 379.581 ψήφους. Ώσπου η Χ.Α. έφτασε να μετρήσει κάτι περισσότερο από 165.000 «κουκιά» και ποσοστό 2,93% στις κάλπες του 2019, καταδικασμένη από τους πολίτες με εξοστρακισμό από τη Βουλή πριν την καταδικάσει η Θέμιδα.

Προφανώς και δεν μπορεί να αποτυπωθεί με ακρίβεια το πού πήγαν αυτές οι χαμένες ψήφοι της Χρυσή Αυγής. Είναι, όμως, σχεδόν αυταπόδεικτο ότι χωρίς το ξεδόντιασμα της συμμορίας και το δέσιμο της σκοτεινής υπόθεσης επί ημερών Σαμαρά, η Χ.Α. θα συνέχιζε την επικοινωνιακή στρατηγική της, με τα δημόσια συσσίτια, την αντιμεταναστευτική πολιτική της, τις γριούλες που βοηθούσε να περάσουν τα φανάρια στους δρόμους, και βεβαίως θα αντλούσε ψήφους από τη Ν.Δ. και όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ, με συνέπεια το 39,8 του Κυριάκου να μην ήταν εύκολα επιτευκτό, με κίνδυνο η ποθητή αυτοδυναμία να μην είχε +8 επιπλέον των 150 βουλευτών, αλλά λιγότερους.

Μία «αλέκιαστη» Χρυσή Αυγή σίγουρα θα είχε περισσότερες ψήφους, που ίσως ξεπερνούσαν το 2,93% και να έφθαναν στο ποθητό αλλά ανέφικτο 3% για την είσοδό τους στη Βουλή, οπότε και μέσα από το λίκνο της Δημοκρατίας θα εκφωνούσαν τα επιχειρήματά τους για «καθαρά χέρια», πριν ακόμη η Δικαιοσύνη τα προσδιορίσει ως «ματωμένα».

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα