Θρύλος: Ξυπνάει όταν φάει το γκολάκι…

Ολυμπιακός είναι κουρασμένος. Μάλιστα. Άπαξ και ζούσε ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν, θα την είχε βάψει ο Ολυμπιακός. Έμεινε αθάνατη στην ιστορία εκείνη η ατάκα του Χάρρυ: «Κουρασμένος; Τι καντς; Σκαβς»; Σκάβεις, δηλαδή και κουράστηκες; Άλλο θέλω να σου πω εγώ για τον Ολυμπιακό. Κάθε φορά που δεν περπατάει, το τροπάρι είναι το ίδιο. Είναι κουρασμένος όλος ο Ολυμπιακός. Κουρασμένος από τα συνεχή παιχνίδια. Κανένας Ολυμπιακός δεν είναι κουρασμένος. Και θα στο αποδείξω.

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Αυτό το πράγμα «είναι κουρασμένη η ομάδα  είναι μια παπαριά και μισή στο τετράγωνο. Δεν υπάρχει είναι κουρασμένη η ομάδα ολόκληρη. Μερικοί παίκτες της μπορεί να είναι κουρασμένοι, αλλά ολόκληρη η ομάδα, αποκλείεται.

Ο Ολυμπιακός είναι σοβαρό σωματείο. Με τους αθλητίατρους, τους εργοφυσιολόγους, τους διαιτολόγους τα πάντα όλα. Και κάνουνε μετρήσεις στους παίκτες. Λίγο αίμα παίρνουν και τα βρίσκουνε όλα οι επιστήμονες, αν ένας παίκτης είναι κουρασμένος ή όχι.

Μετράνε τον μυϊκό κάματο και το γαλακτικό οξύ και λένε στο τέλος, ότι ο Βαλμπουενά, για παράδειγμα, αντέχει να παίζει ένα εικοσάλεπτο. Ο Μασούρας, 70 λεπτά, ο Αγκιμπού μπορεί να βγάλει δυο ημίχρονα. Έχει να κάνει με την ανθεκτικότητα του κάθε παίκτη και τον βαθμό επιβάρυνσης από τις προπονήσεις και τα παιχνίδια. Δεν κουράζονται όλοι το ίδιο, ρε. Δεν αντιδρούνε το ίδιο όλοι οι ζώντες οργανισμοί από τα παιχνίδια και τις προπονήσεις. Είναι παπάρας και άσχετος όποιος το λέει αυτό, ότι όλη η ομάδα είναι κουρασμένη.

Να ξεφύγω λίγο τώρα. Τον θυμάστε το Νέρι Καστίγιο; Αυτός ήταν από άλλο ανέκδοτο, καμία σχέση με ανθρώπινο ον. Όπως στο λέω. Κάθε φορά που του παίρνανε αίμα, τρέλανε γιατρούς, εργομετρικούς, μέχρι τους φροντιστές. Ο Καστίγιο, σύμφωνα με τις μετρήσεις, μπορούσε να βγάζει σερί τέσσερα ημίχρονα σε κάθε αγώνα. Όχι μονάχα δυο. Έτσι ήτανε το σκαρί του. Δεν κουραζότανε ποτέ. Το κλείνω.

Κανένας παίκτης δεν μπορεί να βγάλει τέσσερα ημίχρονα σερί. Και ποιος το λέει αυτό; Οι μετρήσεις. Γι αυτό σου είπα πιο πάνω ότι ο καθένας έχει τις αντοχές τους. Άρα, είναι τεράστια παπαριά ότι όλοι οι παίκτες είναι κουρασμένοι. Δεν παίζει αυτό. Οι δημοσιογράφοι κάτι πρέπει να πούνε και τσαμπουνάνε την παπαριά τους, το διαβάζει ο αναγνώστης και σου λέει, δίκαιο έχει ο κύριος δημοσιογράφος. Δεν περπατάει ο θρύλος γιατί είναι κουρασμένος.

Να σου πω και το άλλο, μάστορα. Ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ έχουνε παίξει από 46 παιχνίδια μέχρι τώρα. Από 28 στο πρωτάθλημα, τέσσερα στο κύπελλο και 14 στην Ευρώπη. Και μην πει κανένα κορόιδο ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε με πιο δύσκολους αντιπάλους. Το τρέξιμο είναι πάνω – κάτω το ίδιο. Ο ΠΑΟΚ γιατί δεν είναι κουρασμένος κι ο Ολυμπιακός είναι;

Και μην πει κανένα κορόιδο, πάλι, ότι ο ΠΑΟΚ έκανε κοιλιά με τρεις σερί ήττες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπαριά απ αυτό, ότι όποια ομάδα χάνει μπορεί να κάνει κοιλιά στην απόφασή της, που δεν είναι συνέπεια της κούρασης. Μην τα μπερδεύουμε.

Πάμε παρακάτω στα πιο ωραία. Καμία κούραση δεν έχει ο Ολυμπιακός. Τι σημαίνει κούραση, στο φινάλε; Ότι από το 70 και μετά, κλατάρω.  Κωλοβαράω. Μάλιστα. Πάμε να τα δούμε ένα – ένα πως πάει το πράγμα.

Παίζει ο Ολυμπιακός στα Γιάννινα και προηγείται. Μάλιστα. Και μετά, τι έγινε, ρε κουράστηκε; Άντε, κουράστηκε, σου λέω εγώ. Ισοφαρίζεται σε 1-1 και από το 75’ έως το 95’, όπως τα μετράει αυτά ο Νικολακόπουλος, ο Ολυμπιακός κάνει οκτώ τελικές προσπάθειες, τέσσερις του Αγκιμπού, δύο του Ελ Αραμπί κι από μία των Ροντρίγκες, Τικίνιο, μεταξύ των οποίων οι δύο σε μία φοβερή ευκαιρία για γκολ. Μάλιστα. Δηλαδή, ξεκουράστηκε και τις έκανε τις οκτώ τελικές; Έριξε κανένα ύπνο στην διάρκεια του αγώνα και ξεκουράστηκε; Πλάκα κάνουμε τώρα, ρε;

Πάμε παρακάτω. Παίζει με τον Άρη στο «Καραϊσκάκης». Μάλιστα. Προηγείται στο σκορ, 1-0. Και μετά κουράστηκε πάλι και δεν έκανε τίποτα. Και πώς να κάνει αφού ήταν κουρασμένος κατά τους δημοσιογράφους; Όταν όμως, ισοφάρισε ο Άρης, ο Ολυμπιακός ξαναξεκουράστηκε. Έκανε από 72’ έως το 85’ έξι τελικές για γκολ και ισοφάρισε τελικά με πέναλτι. Ποια κούραση, ρε και πράσινα άλογα και κόκκινα μαζί. Έτσι κάνουνε οι κουρασμένες ομάδες;

Σάμπως στο Χαριλάου το ίδιο πράγμα δεν έγινε με τον Άρη; Προηγείται στο σκορ. Μάλιστα. Και μετά, του βγήκε η κούραση, φαίνεται και σταμάτησε να φορτσάρει. Τρώει δυο τεμάχια μετά και στο τελευταίο τέταρτο ξαναφορτσάρει ο… κουρασμένος, χάνει μεγάλη ευκαιρία με τον Μαντί Καμαρά και από το 81’ έως το 88’ έχει τρεις τελικές. Μιλάμε για φοβερή κούραση.

Και δεν είναι μονάχα αυτά, μάστορα. Είναι κι άλλα, πολύ περισσότερα, που ο Ολυμπιακός ενώ προηγείται, κάθεται πίσω και ισοφαρίζεται. Από τη Λούντογκορετς (τελικό 2-2), από την Σλόβαν (τελικό 2-2), από την Άντβερπ (τελικό 2-1), από τον ΠΑΣ (τελικό 2-1), από τον Παναιτωλικό (τελικό 2-1), από την Άιντραχτ (τελικό 1-2), από την ΑΕΚ (τελικό 3-2), από το Βόλο (τελικό 2-1), από τον Παναιτωλικό ξανά (τελικό 1-2), από τον Παναιτωλικό τρίτη φορά (τελικό 3-1), από την Αταλάντα (τελικό 1-2).

Αλλού είναι το θέμα, μάστορα. Ο Ολυμπιακός έχει προηγηθεί 14 φορές και ισοφαρίστηκε. Ούτε μία, ούτε δυο. Είναι από την κούραση αυτό το πράγμα ή από λάθος επιλογή στρατηγικής; Κάπως έτσι έκανε τέσσερις ήττες κι έφερε τρεις ισοπαλίες. Και μόλις τα επτά κέρδισε. Ένα στα δύο, δηλαδή. Πλάκα κάνουμε τώρα; Καμία κούραση δεν υπάρχει, ρε, φίλε.

Κι αυτό πρέπει να ρωτήσουνε τον Πέδρο Μαρτίνς, γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα στο χορτάρι. Αυτός ξέρει. Προπονητής είναι. Γιατί, κύριε Πέδρο, όταν ο Ολυμπιακός στήνεται στον τοίχο, τότε παίζει φουριόζα μπάλα και δημιουργεί τελικές και δεν τις κάνει από πριν;

Διότι άπαξ και προηγηθείς και παίξεις φουλ επίθεση για να βάλεις και το δεύτερο, κάθεται και σε παρακολουθεί ο άλλος. Άπαξ και σε δει ότι κλείνεσαι πίσω και κοιτάς το ρολόι να περάσει η ώρα, σου λένε στα Γιάννινα, ρε, αυτοί τα’ φτυσαν δεν έχουνε κουράγια, πάμε μπροστά να τους κολλήσουμε ένα γκολάκι. Όπως θα έπαιζε μία μικρομεσαία ομάδα, έτσι και παίζει κι ο Ολυμπιακός.

Έτσι είναι. Δεν παίζει το έργο, μόλις ισοφαρίζεται ο Ολυμπιακός να κάνει ίδιες τελικές σε δέκα λεπτά στο τέλος, όσες έκανε σ’ ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Κολλάς ένα τεμάχιο ακόμα και μετά το ρίχνεις στο καλαμπαλίκι και στην άμυνα.

Έχω άδικό; Ολυμπιακός είσαι, δεν είσαι Λαμία. Πας και παίζεις με τον Παναιτωλικό σε πρωτάθλημα και κύπελλο, σούμα τέσσερα παιχνίδια. Μάλιστα. Προηγείσαι σε όλα και στα τρία σε ισοφαρίζει ο Μπακαδήμας και ο Διαμαντής Χουχούμης. Και να σε πάει στην παράταση στο κύπελλο ο Μαλής με τον Άγγελο Τσιγγάρα. Ο Ολυμπιακός δεν ισοφαρίστηκε από τον Παναιτωλικό, μόνο στο ματς που προηγήθηκε 2-0 στα πρώτα πέντε λεπτά. Πρέπει να το κοιτάξεις, μάστορα. Αχώνευτο δεν καταπίνεται τέτοιο πράγμα.

Και ξαναρωτάω τώρα εγώ: Είναι από την κούραση αυτό το πράγμα; Με την καμία δεν είναι. Ολυμπιακός είσαι. Και πτώμα και ξενύχτης να είσαι από ουίσκια και καπνούς, δεν γίνεται να χάνεις. Ξέρεις, όμως, ποια είναι η πλάκα με τους κουρασμένους δημοσιογράφους που βλέπουν κουρασμένο τον Ολυμπιακό; Δεν ρωτάνε. Μπορεί ο Πέδρο να έχει να σου πει κάτι. Που σίγουρα θα έχει, δηλαδή, να σου αναλύσει γιατί φέτος δεν βλέπεται ο Ολυμπιακός στα περισσότερα παιχνίδια, ενώ πέρυσι και ειδικά πρόπερσι, έπαιζε ευρωπαϊκιά μπάλα και τον παραδεχότανε εχθροί και φίλοι. Χαίρεται.