Τι δεν είπε ο Ζελένσκι, τι δεν έκανε η Αθήνα

Ως ένα περιστατικό που θα διδάσκεται στις σχολές διπλωματών ως παράδειγμα προς αποφυγή μπορεί να περιγραφεί η «τηλεμεταφερόμενη» εμφάνιση Ζελένσκι στο ελληνικό και το κυπριακό κοινοβούλιο. Με την απρόσμενη εμφάνιση του μαχητή του Αζόφ και το… Αλτζχάιμερ για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Ουκρανός πρόεδρος πυροβόλησε τα πόδια του, αλλά τα σκάγια «πήραν» και την ελληνική Βουλή για την τσαπατσουλιά με την οποία μοιάζει να αντιμετώπισε το θέμα. Κατά τα λοιπά το εγχώριο πολιτικό σύστημα βρήκε ακόμη μία αφορμή να τσακωθεί… 

Στον εξώστη του πρωτοσέλιδού της είχε τοποθετήσει την προηγούμενη εβδομάδα η «Α» το ρεπορτάζ για την τηλε-ομιλία του Προέδρου της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο ελληνικό κοινοβούλιο. Γράψαμε συγκεκριμένα για το ελληνικό «δίλημμα» του Ζελένσκι, στοιχηματίζοντας ότι στο ολιγόλεπτο μήνυμά του ο 44χρονος ηγέτης της Ουκρανίας δεν επρόκειτο να κάνει την παραμικρή νύξη για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 που τόσες ομοιότητες έχει με τη βαρβαρότητα που βιώνει η χώρα του, σχεδόν 50 χρόνια μετά, από την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων.

Όπερ και εγένετο. Το πρωί της Πέμπτης ακούσαμε από το στόμα του Ζελένσκι για τους υπερχιλιετείς ιστορικούς δεσμούς των δύο χωρών, για το ότι η Ουκρανία οφείλει τον εκχριστιανισμό της στην Ελλάδα, για την ανάγκη να ξανασυσταθεί στις μέρες μας μία νέα Φιλική Εταιρεία που θα σώσει την Ουκρανία από τον Ρώσο κατακτητή, αλλά και για την πατριωτική στάση των Ουκρανών πολιτών να υπερασπιστούν την πατρίδα τους ασπαζόμενοι το μότο των αγωνιστών του 1821 «Ελευθερία ή Θάνατος».

Αυτό που δεν μπορούσε να προβλεφθεί ήταν το παρένθετο μήνυμα του Ελληνο-ουκρανού μαχητή, ονόματι Μιχαήλ, ο οποίος μεταξύ άλλων επικαλέστηκε το νεοναζιστικό τάγμα «Αζόφ».

Η αμηχανία που προκλήθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο με το πέρα της ομιλίας Ζελένσκι ήταν έκδηλη και εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι βουλευτές αποχώρησαν από την αίθουσα ενοχλημένοι, κάποιοι άλλοι παρέμειναν σιωπηλοί και σχεδόν ακίνητοι στις θέσεις τους, ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που πιθανότατα μη έχοντας συνειδητοποιήσει τι συνέβη συνέχισαν το παρατεταμένο χειροκρότημα. Φυσικά όσο κυλούσε η ώρα οι αντιδράσεις θέριευαν. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ το «ανάθεμα» ρίχτηκε καθ΄ ολοκληρίαν  στον Κυριάκο Μητσοτάκη με την επισήμανση ότι «οι ναζί δεν μπορεί να έχουν το λόγο στη Βουλή», ενώ από το ΚΙΝΑΛ «δείχνουν» ως υπαίτιο τον Πρόεδρο της Βουλή, Κώστα Τασούλα.

Οι κομματικές αντεγκλήσεις δεν αλλοιώνουν, πάντως, τη δικαιολογημένη αναστάτωση που ανάγκασε ακόμη και τον πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά να πει μιλώντας σε κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι ήταν «μεγάλο λάθος» η ομιλία του Αζοφίτη μαχητή στην ελληνική Βουλή.

Η μεγάλη και οι «μικρές» εικόνες 

Στο Μαξίμου επιδιώκουν τώρα να φέρουν σε πρώτο πλάνο την «μεγάλη εικόνα» όπως την χαρακτηρίζουν της αντιπολεμικής ομιλίας Ζελένσκι, αποφεύγοντας τεχνηέντως να εξηγήσουν τι ακριβώς πήγε στραβά. Ωστόσο και οι πολλές «μικρές εικόνες» του επίμαχου περιστατικού είναι άκρως… διδακτικές.

Καταρχάς δεν μπορεί να υποστηρίζεται σοβαρά ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος εν έτη 2022 δεν είχε την τεχνική δυνατότητα σύνδεσης με την Ουκρανία κι αυτό έπρεπε να γίνει μέσω ιδιωτικής εταιρείας. Ούτε φυσικά μπορεί να γίνεται πιστευτό ότι η Ελλάδα  δεν βρήκε έναν γλωσσομαθή από τους τόσους που έχει π.χ. το υπουργείο Εξωτερικών ώστε να μεταφράζει on-air τα λεγόμενα από τα Ουκρανικά στα Ελληνικά.

Τη σπουδαιότερη όμως σημασία έχει ότι η ομιλία Ζελένσκι αποτελεί ακόμη ένα «πειστήριο» της α-λα καρτ επίκλησης του διεθνούς δικαίου. Ο Ουκρανός πρόεδρος δεν ψέλλισε ούτε μία κουβέντα για την Κύπρο ακριβώς επειδή δεν ήθελε να κακοκαρδίσει τον Τούρκο ομόλογό του και προνομιακό συνομιλητή του, τον Ταγίπ Ερντογάν.

Έφτασε, μάλιστα, να υποστηρίξει προκλητικά ο Ζελένσκι στην κυπριακή εθνοσυνέλευση ότι μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ευρώπη δεν είχε αντικρίσει τέτοιου είδους εισβολή, προκαλώντας τη δημόσια ενόχληση του προέδρου Αναστασιάδη. Ευτυχώς πήρε την πληρωμένη απάντηση της προέδρου του κυπριακού κοινοβουλίου, Αννίτας Δημητρίου, ότι οι Ελλαδίτες συναισθάνονται περισσότερο από κάθε άλλον το δράμα των Ουκρανών ακριβώς επειδή οι Τούρκοι έχουν καταλάβει δια της βίας των όπλων και κατέχουν επί σχεδόν μισό αιώνα το 37% της Κύπρου.

Όσο για τις κυρώσεις που ζητάει η Ουκρανία για τη Ρωσία κι αυτές σε α-λα καρτ «μενού» σερβίρονται. Ρητορική είναι η ερώτηση πότε απαίτησε η Ουκρανία και η Δύση την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία τόσο για το διαρκές έγκλημα  της εισβολής και κατοχής ευρωπαϊκού εδάφους, όσο και για την πειρατική συμπεριφορά της σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο.

Κι όλα αυτά πότε; Την ώρα που η Αθήνα σπεύδει να στοιχηθεί στο πλευρό των συμμάχων πρωτοστατώντας στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας, στην απέλαση Ρώσων διπλωματών και στην αποστολή αμυντικού οπλισμού στην Ουκρανία, αλλά οι σύμμαχοι ανταμείβουν την Άγκυρα για την επιτήδεια ουδετερότητά της και «ταΐζουν» τον νέο-οθωμανικό αναθεωρητισμό της.

Το επιτήδειο τσουβάλιασμα

Η ατυχής παρένθεση με το μήνυμα στη Βουλή του Ουκρανού μαχητή που δήλωσε ΑΖΟΦίτης, έδωσε την ευκαιρία στους εγχώριους «διεθνολόγους» της… οκάς να τσουβαλιάσουν ως φασιστική και ακροδεξιά κάθε έκφανση πατριωτισμού, προσπαθώντας μάλιστα να «χρεώσουν» στην φιλελεύθερη παράταξη της χώρας δήθεν «εξαγνισμό» νεοναζιστικών μορφωμάτων όπως το Τάγμα Αζόφ.

Το επιτήδειο τσουβάλιασμα θυμίζει την περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός ότι οι Ουκρανοί, με οποιαδήποτε ιδιότητα και ιδεολογία, πολεμούν τον εισβολέα και μάχονται για την ελευθερία της πατρίδας τους, δεν τους καθιστά αυτόματα οπαδούς του ναζισμού, όπως ακριβώς δεν ήταν όλοι στη Χρυσή Αυγή νεοναζιστές.

Αντιθέτως, ο κυρίαρχος χαρακτήρας του ηγετικού πυρήνα της εγκληματικής οργάνωσης ήταν τέτοιος που όπως και στην περίπτωση του τάγματος του Αζόφ, προσέβαλλαν την ιστορία, τις αξίες και τα ιερά της Ελλάδας, παρασύροντας στις τάξεις τους και οι μεν (Χ.Α.) και οι δε (Αζόφ) απλούς ανθρώπους.

Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ελλάδα έχει διαχρονικά μετωπική σύγκρουση με τον ναζισμό και με όσους άμεσα ή έμμεσα τον υπηρετούν ή έστω τον ανέχονται δίχως μάλιστα αυτός ο «ανένδοτος» να είναι προνόμιο της Αριστεράς. Απόδειξη ότι η Ν.Δ. του Αντώνη  Σαμαρά ήταν αυτή που ανέλαβε τη μεγάλη εθνική και πατριωτική ευθύνη –και με τεράστιο προσωπικό κόστος για τον πρώην πρωθυπουργό– να κηρύξει τον πόλεμο στην Χ.Α. και να γλιτώσει την Ελλάδα από νεοναζιστικά φαινόμενα, με Αζοφικούς να διαδηλώνουν υπέρ των Χρυσαυγιτών έξω από την ελληνική πρεσβεία στην Ουκρανία.

Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να κάνει κάτι διαφορετικό ο Αντ. Σαμαράς αφού ο αντιφασισμός είναι ιστορικά γραμμένος στο DNA του, όντας δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα η οποία 81 χρόνια πριν, στις 27 Απριλίου του 1941, δεν άντεξε να βλέπει τα γερμανικά στρατεύματα να καταλαμβάνουν την Αθήνα και αυτοδηλητηριάστηκε.

Υπό αυτό το πρίσμα, μόνο ως σπέκουλα μπορεί να ιδωθεί ο παράφρων ισχυρισμός ότι όσοι καταδικάζουν τη παρουσία του μαχητή του τάγματος Αζόφ είναι δήθεν «φιλοπουτινικοί» ή επιδιώκουν συμψηφισμούς με την φασιστική εκδοχή της Αριστεράς. Κι ως σπέκουλα πρέπει να σταματήσει, διότι η Ελλάδα έχει ματώσει από τον ναζισμό και τις παραφυάδες του, ως και τούτου είναι αδιαπραγμάτευτα απέναντί του, με όποιες μορφές και αν παρουσιάζεται!