Τι είπαν off camera;

Ντέρμπι Δένδια-Τσαβούσογλου, αλλά με γνωστές θέσεις εκατέρωθεν – Τι συζήτησαν όμως πίσω από τις κλειστές πόρτες; ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα ήταν στο μενού; Η Χάγη αποκλείστηκε;

 Σε ανθολογίες με αποφθέγματα υπάρχει κι ένα που αφορά τις διεθνείς σχέσεις και λέει περιπαικτικά ότι «διπλωματία είναι να λες “καλό σκυλάκι!”, μέχρι να βρεις πέτρα». Το γνωμικό είναι αγνώστου… πατρός αλλά απολύτως ταιριαστό στην περίπτωση του on air καβγά που είχαν την Πέμπτη στην Τουρκία ο Νίκος Δένδιας και ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Του Νίκου Τσαγκατάκη

«Αν συνεχίσουμε έτσι, θα χάσουμε το δείπνο». «Ελπίζω η διαφωνία μας να μη σε οδήγησε να ματαιώσεις την πρόσκληση για δείπνο, διότι πεινάω εξαιρετικά». Και μόνο από τη στιχομυθία που αντάλλαξαν με το τέλος των εκρηκτικών κοινών δηλώσεών τους μπροστά στις κάμερες, αποδεικνύεται ότι αν ο Μ. Τσαβούσογλου και ο Ν. Δένδιας δεν ήταν διπλωμάτες, όντως θα είχαμε πετροβολήματα και σήμερα θα μετρούσαμε… τσιρότα. Δεν είναι, άλλωστε, και το πιο σύνηθες πράγμα του κόσμου να διεξάγεται live μια τέτοια (γεω)πολιτική κόντρα με πινγκ-πονγκ αιχμηρών τοποθετήσεων όπως:

Ν. Δένδιας εκπυρσοκρότησε και κατήγγειλε την τουρκική εξωτερική πολιτική για το casus belli στο Αιγαίο, για την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, για την προκλητική εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας (υπενθυμίζοντας ότι η Τουρκία έχει υπογράψει τη συνθήκη της Λωζάννης) και για τις υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, λέγοντας φόρα-παρτίδα ότι «δεν μπορεί η Τουρκία να κάνει μάθημα στην Ελλάδα» για το μεταναστευτικό.

Μ. Τσαβούσογλου ανταπάντησε ότι προκλητικές είναι οι τοποθετήσεις της ελληνικής πλευράς και όχι οι δικές του, ισχυρίστηκε ότι πρέπει να λέγονται Τούρκοι οι μουσουλμάνοι στη Θράκη «γιατί έτσι το νιώθουν», και έψεξε τον Έλληνα ομόλογό του ότι διαβάζει… συμφεροντολογικά τη Συνθήκη της Λωζάννης θέτοντας θέμα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.

-Ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. ξαναπήρε τον λόγο και θύμισε ότι «στρατός στα νησιά υπάρχει γιατί απειλούνται από κάπου. Αν δεν υπάρχει αποβατική απειλή, ας μας το πουν». Αναφέρθηκε δε και στα θέματα των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου στα οποία είχε αναφερθεί ο Τούρκος ΥΠ.ΕΞ., τονίζοντας ότι το εν λόγω ζήτημα υφίσταται από τη δεκαετία του 1930, ωστόσο «η Τουρκία το θυμήθηκε τη δεκαετία του 1950».

Όλο το παρασκήνιο της ρωμαλέας στάσης που κράτησε η Ελλάδα στην Τουρκία, τα υπονοούμενα που αφήνει η αντιπολίτευση, αλλά και η αναρώτηση για την «εκδίκηση» της Άγκυρας

Έτσι φτάσαμε στο… κατς

Έστω κι έτσι, η συνάντηση της 15ης Απριλίου είναι πλέον παρελθόν, κι αυτό που πρέπει αφενός να ψηλαφηθεί είναι το πώς φτάσαμε στη σύγκρουση της Άγκυρας, αφετέρου απαιτείται να ακτινογραφηθεί το τι μέλλει γενέσθαι την επομένη αυτής.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο κομμάτι, κυβερνητικές πηγές ανέφεραν ότι ο Ν. Δένδιας ήταν σε πλήρη συνεννόηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τους δύο άνδρες να έχουν συνομιλήσει εκτενώς ακριβώς μετά τη συνάντηση του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. με τον Ταγίπ Ερντογάν και πριν από τη συνάντησή του με τον Τσαβούσογλου, σημειώνοντας οι ίδιες πηγές χαρακτηριστικά ότι ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας «είχε ρητή εντολή, αν προκληθεί, να απαντήσει αναλόγως».

Εύλογα, δίχως άλλο, η ελληνική πλευρά προετοιμάστηκε να απαντήσει ανάλογα σε όποια πρόκληση προκύψει. Και θα ήταν αφελές να μην έχει εξετάσει η Αθήνα όλα τα role playing σενάρια, όταν μία ημέρα πριν από τη συνάντηση ΔένδιαΤσαβούσογλου ο Ταγίπ Ερντογάν απειλούσε την Κύπρο με νέο Αττίλα!!!

Οι δύο «αφανείς» καταλύτες

Αξίζει ωστόσο να επισημανθούν ακόμη δύο παράγοντες, που έστω και «υποφωτισμένοι» στις διάφορες πολιτικές αναλύσεις έπαιξαν τον ρόλο τους –συνειδητά ή ασυναίσθητα– στη ρωμαλέα εμφάνιση της ελληνικής διπλωματίας μέσα στην «έδρα» της Τουρκίας.

Ο ένας καταλύτης είναι το ίδιο το κλίμα που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες ημέρες στην Αθήνα από τη σύγκρουση των Σημίτη – Καραμανλή, αναφορικά με το πόσο δυναμική ή κατευναστική ήταν η στάση που τήρησαν οι κυβερνήσεις των οποίων ηγήθηκαν αντίστοιχα οι δύο πρώην πρωθυπουργοί απέναντι στη διαχρονικά προκαλούσα Τουρκία. Με τον Κ. Καραμανλή να κατακεραυνώνει τη στρατηγική Χάγης που πρεσβεύει η σημιτική αντίληψη –αλλά και κάποιοι σημερινοί «μουσαφιραίοι» σύμβουλοι και στελέχη της Ν.Δ.–, καθώς και την αμηχανία της Ηρώδου Αττικού να στηρίξει ξεκάθαρα τον πρώην ηγέτη της παράταξης στη εν λόγω κόντρα, η σθεναρή στάση Δένδια στην Άγκυρα ήταν περίπου μονόδρομος για να διατηρηθεί μία μίνιμουμ «ειρήνη» στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Αν τώρα προστεθεί στην εξίσωση και η παγίως διατυπωμένη άποψη για τα ελληνοτουρκικά και του έτερου πρώην αρχηγού της παράταξης και πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ότι δεν κάνεις διάλογο με πειρατές (σ.σ. άρα τους αντιμετωπίζεις και ως τέτοιους σε όλα τα φόρα), θα έμοιαζε με πολιτικά απονενοημένο διάβημα να «δασκαλευτεί» ο Ν. Δένδιας να κάνει ότι δεν άκουσε τις προκλήσεις ή να ισχυριστεί διπλωματικά ότι ήταν υπερβολές της στιγμής.

Ο δεύτερος καταλύτης που μοιάζει να έπαιξε ρόλο στο να δούμε αυτό που είδαμε στην Άγκυρα είναι ο ίδιος ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Ο 61 Μαΐων Κερκυραίος υπουργός έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του σε τρία κομβικά χαρτοφυλάκια (υπουργός Εθνικής Άμυνας, Ανάπτυξης/Ανταγωνιστικότητας και Δημόσιας Τάξης) επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και σε ένα (υπουργός Δικαιοσύνης) επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, ασκώντας πάντα τα καθήκοντά του με έναν διπλωματικό αλλά συνάμα δωρικό τρόπο. Ανεξάρτητα, τώρα, αν οι κακές γλώσσες τον κατατάσσουν στους μελλοντικούς δελφίνους του κόμματος, σίγουρα ο Ν. Δένδιας δεν πήγε ως τέτοιος στην Τουρκία. Αλλά ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι η στάση του απέπνεε αυτή την αύρα (όχι αλαζονεία) που δίνει σε έναν πολιτικό η μεγάλη δημοφιλία του, την οποία και ήξερε ότι θα «μπετονάρει» μη αφήνοντας να πέσουν κάτω ούτε τα… σπόρια των προκλήσεων του «αγαπητού Μεβλούτ».

Και τώρα, τι; 

Αυτό που μένει τώρα να αποδειχτεί στην πράξη είναι το τι κέρδισε η Ελλάδα από το ταξίδι Δένδια στην Τουρκία, πέρα από τα προφανή επικοινωνιακά οφέλη. Το βέβαιο είναι ότι αποφύγαμε την τουρκική κουτοπονηριά της τεχνητής έντασης χωρίς ούτε να την υποστούμε άνευ απάντησης αλλά ούτε υπερβάλλοντας, γεγονός που θα μας έφερνε σε θέση απολογούμενου και υπαίτιου διακοπής του διαλόγου.

Το… αβέβαιο; Το πώς θα επιδιώξει η τουρκική πλευρά να «εκδικηθεί». Στην πρώτη επίσημη αντίδρασή της, που ίσως να υποκρύπτει και την προσεχή στάση της στα ελληνοτουρκικά, η Άγκυρα έκανε λόγο για «ασέβεια», «μισαλλοδοξία» και «φανατισμό» εκ μέρους του Έλληνα ΥΠ.ΕΞ. Οπότε, ας μην έχουμε και πολλές προσδοκίες για διαλλακτική επίλυση των διαφορών, εν όψει μάλιστα της συνάντησης στη Γενεύη για το Κυπριακό που κοντοζυγώνει. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μάθουμε τι διημείφθη στη συνάντηση Δένδια – Τσαβούσογλου όχι σε ζωντανή μετάδοση αλλά στην αίθουσα που τα είπαν χωρίς κάμερες. Με δεδομένο ότι η ελληνική θέση υποστηρίζει διαχρονικά ότι συζητάει μόνο για την ΑΟΖ και την Υφαλοκρηπίδα, έχει σημασία αν έγινε συζήτηση και για αυτά, και όχι μόνο για όσα ελέχθησαν on camera, τα οποία είναι και γνωστά από καιρό.

Και αυτό διότι με τους Ντόκους, τους Αποστολίδηδες και τους Τσούκαληδες, αλλά και την κυρία Ντόρα που επιμένει για τη  Χάγη, κάπου έχουμε μπερδευτεί για το τι συμβαίνει…

Αυτό το τελευταίο ας μην το πετάξουμε στη θάλασσα, καθώς είναι ένα ακανθώδες πολιτικό υπονοούμενο που βάζει η αντιπολίτευση, λέγοντας ξεκάθαρα (κυρίως το ΚΙΝΑΛ) ότι θα περιμένει να ενημερωθεί αρμοδίως και για τον στόχο της συνάντησης, και για το πόσο καλά αυτή προετοιμάστηκε, αλλά πρωτίστως για το τι συζητήθηκε κατ’ ίδιαν. Και εκεί ίσως υπάρχει αρκετό ζουμί…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα