Το… αλάθητο του Στέφενς

Είναι να αναρωτιέται κανείς, τι θα γινόταν στην περίπτωση που στη θέση του Χουμπ Στέφενς στον πάγκο του ΠΑΟΚ, ήταν ένας άλλος προπονητής, όχι της εμβέλειας του Ολλανδού. Και για να μην το πάμε μακριά, ας το πιάσουμε από την περίπτωση του Γιώργου Δώνη ή, έστω, κάποιου άλλου τεχνικού, με λιγότερο πλούσιο βιογραφικό.

Η αρχή θα είχε γίνει με τον Γκαρσία (πάλι), επειδή δεν χρησιμοποιείται, αλλά επειδή υπάρχει κοινή γραμμής διοίκησης και τεχνικής ηγεσίας αυτό το αφήνουμε στην άκρη. Η αρχή, λοιπόν, θα είχε γίνει με το ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί στο έπακρο το ρόστερ του ΠΑΟΚ. Άλλος, αν έβαζε τον Τζαβέλλα κεντρικό αμυντικό, χωρίς να σημαίνει ότι ο διεθνής μπακ έχει ευθύνες για κάτι, θα τα άκουγε μέρα-νύχτα. Η συνέχεια και πιθανότατα το κερασάκι στην τούρτα, θα ήταν η «τεσσάρα» στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εκεί σίγουρα θα μας είχε πει «afscheid», όπως είναι το «αντίο» στα ολλανδικά, ο οποιοσδήποτε τεχνικός, με πιο φτωχό –όπως προείπαμε– βιογραφικό από τον Στέφενς.

Μέχρι σήμερα όμως, μοιάζει να φταίνε όλοι, εκτός από τον ίδιο. Τη μία οι παίκτες, την άλλη οι διαιτητές και την άλλη η… κακιά η τύχη. Μετά το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, αναρωτήθηκε «γιατί να τρώμε πάντα πρώτοι γκολ», αλλά η απάντηση είναι απλή. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε 4-2-4 αν το σκεφτεί κανείς, αφού στον άξονα ήταν μόνο ο Κατσουράνης και ο Λάζαρ, που δεν φημίζονται για το μαρκάρισμά τους, και μπροστά… όλοι οι άλλοι. Λάζαρ και Κατσουράνης δεν μαρκάρουν, όπως ο Τζιόλης για παράδειγμα ή ο Κάτσε, που ήταν να παίξει και δεν έπαιξε. Όλοι οι άλλοι ήταν επιθετικοί, ούτε καν μέσοι. Σαλπιγγίδης, Λούκας, Βούκιτς και Ολίσε, ενώ έλειπε και ο Αθανασιάδης από τη βασική ενδεκάδα. Οπότε δεν είναι να αναρωτιέσαι γιατί τρως πρώτος γκολ.

Σε άλλα ματς δεχόταν πρώτος γκολ, αλλά στην επίθεση έβαζε ένα παραπάνω. Κι αντί να λέμε όλοι πως έφτασε στο σημείο να κερδίζει με ανατροπή, λέγαμε για μαχητικότητα μέχρι το τελευταίο λεπτό και άλλα τέτοια.

Για να μην παρεξηγηθούμε, έχει και πολλά θετικά η υπόθεση του Στέφενς στον ΠΑΟΚ. Παίζει αρκετά επιθετικά που… αρέσει και προσπαθεί η ομάδα του να κάνει κουμάντο στον αγωνιστικό χώρο και να ορίζει το παιχνίδι, κάτι το οποίο το καταφέρνει μέχρι στιγμής. Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι αντίπαλοι ίδιοι.

Περί διαιτησίας
Ακόμη και η κουβέντα για τη διαιτησία, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι άκυρη. Για διαιτησία μπορείς να μιλάς, όταν πραγματικά σου φταίει μόνο αυτή και όχι και πολλά άλλα. Αλλιώς ακούγεται σαν μια δικαιολογία, η οποία δεν ευσταθεί. Αν δεν έτρωγε τα τέσσερα στο «Γ. Καραϊσκάκης», αν δεν έχανε ένα σωρό βαθμούς που τον έχουν φέρει δέκα βαθμούς διαφορά από τον πρώτο και παραλίγο τέσσερις από τον τρίτο, τότε ίσως να έφταιγε μόνο η διαιτησία. Τώρα όμως δεν φταίει και αυτό είναι ξεκάθαρο.

«Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για τη διαιτησία, αλλά καμιά φορά είναι καλύτερο να μη λες τίποτα. Είμαστε και στην Αθήνα… Μερικές φορές πρέπει να χαμογελάς. Κάποιες φορές λέω ότι το να μιλάς είναι αργυρός και το να κλείνεις το στόμα σου χρυσός», είπε μετά το παιχνίδι με τον Ατρόμητο, ύστερα από ερώτηση που του έγινε. Το σωστό θα ήταν να μην είχε πει ποτέ τίποτα, λόγω των συνολικά κακών αποτελεσμάτων. Όχι απλώς να μην τα αναφέρει προχθές. Γιατί αν το έκανε, θα ήταν απλώς μια επανάληψη των λεγομένων του, οπότε δεν παίρνει τα εύσημα επειδή δεν τα επανέλαβε. Θα τα έπαιρνε αν δεν τα είχε πει καν και περιοριζόταν στα προβλήματα της ομάδας του.

Ζητείται σταθερότητα
Προφανώς και ο ΠΑΟΚ δεν είναι κακή ομάδα. Το μόνο που ζητάει είναι μια σταθερότητα, η οποία οφείλεται στα πολλά μπερδέματα του Ολλανδού στην ενδεκάδα. Ο Κατσουράνης παίζει εδώ και καιρό σέντερ μπακ, αλλά στο Περιστέρι πήγε πάλι στον άξονα για να παίξει ο Τζαβέλλας στόπερ. Ο Τζιόλης είναι ο μοναδικός κόφτης και δεν έπαιξε, όπως και ο Κάτσε. Ο Σπυρόπουλος μια ξεκινάει, μια είναι εκτός αποστολής. Ο «Κλάους» το ίδιο, ο Ολίσε επίσης. Δεν έχει σταθερότητα στον κορμό του, η οποία ίσως και να οφείλεται στην έλλειψη παικτών, όπως τους θέλει ο Ολλανδός. Η μεταγραφική περίοδος όμως του Γενάρη έφτασε και μένει να δούμε τι… ψάρια θα βγάλει.

Χαράλαμπος Μάνος