Το «διάλειμμα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα δεν κράτησε δύο ζωές…

«Ον γαρ οι θεοί φιλούσιν, αποθνήσκει νέος», έγραφε ο Μένανδρος («εκείνος που αγαπούν οι θεοί, πεθαίνει νέος»). Και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έφυγε τόσο μα τόσο νέος… Στο απόγειο της καριέρας του… Και τόσο ξαφνικά, λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία που θα έδινε μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Ηρώδειο, για την ενίσχυση των 30.000 παιδιών που αγκαλιάζει η Ένωση «Μαζί για το Παιδί». Αυτή ήταν και η τελευταία του ανάρτηση εξάλλου στο Instagram, προσκαλώντας τον κόσμο να συμβάλει στη μεγαλειώδη αυτή προσπάθειά του, λίγες μόλις ώρες πριν μας αποχαιρετήσει χαμογελώντας και τραγουδώντας μας «Ευκλεώς τοι κατθανείν χάρις βροτώ» («Σίγουρα το να πεθαίνεις ένδοξα είναι μεγάλη χάρη για τους ανθρώπους»), όπως ο Αισχύλος αναφέρει στο έργο του «Αγαμέμνων».

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου στη Νέα Ιωνία του Βόλου και σε ηλικία 6 ετών αρχίζει μαθήματα πιάνου, καθ’ ότι ο πατέρας του ήταν διευθυντής της Ορχήστρας της ΕΡΤ, σπουδαίος κλασικός πιανίστας, στη μουσική του οποίου αντέδρασε μαζί με τον αδελφό του και σε ηλικία 9 ετών αγοράζει τον πρώτο του δίσκο, το «Help» των Beattles. Σε τρία χρόνια ανακαλύπτει το «Revolver», και πάλι των Beattles.

Η πρώτη δουλειά που κάνει είναι στην αποθήκη της δισκογραφικής εταιρείας Μίνως Μάτσας και Υιός, αλλά η ασυνέπεια στο ωράριο της εταιρείας είναι η αιτία που τον διώχνουν (συμπτωματικά τα προσωπικά του albums κυκλοφορούν από την MINOS-EMI). Το σχολείο το έχει σταματήσει προ πολλού, γιατί δεν τα πήγαινε καλά στα μαθήματα, αλλά και γιατί είχε τσακωθεί μ’ έναν καθηγητή του, με αποτέλεσμα να αποβληθεί από όλα τα γυμνάσια!

Αναπληρώνει το κενό δουλεύοντας παντού, μπάρμαν, παρκαδόρος, σερβιτόρος σε καφετέρια κ.λπ.

Στον στρατό υπηρετεί 14 μήνες σαν προστάτης (και άλλους 5-6 μήνες φυλακή!).

Μόλις απολύεται, αρχίζει να τραγουδά αντάρτικα τραγούδια με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Η εποχή που τα αντάρτικα ήταν της μόδας έχει ήδη περάσει, όμως για εκείνον είναι μια αρχή. Έχει φτάσει 20 πλέον χρονών και γεννιέται η ιδέα των P.L.J. Το ξεκίνημα γίνεται από τον ίδιο και τον Παύλο Κικριλή. Αυτός με τη σειρά του φέρνει τον Τάκη Βασαλάκη και το συγκρότημα είναι έτοιμο! Με την προσθήκη του Αντώνη Μιτζέλου στην κιθάρα, οι P.L.J. ξεκινούν για τη Γαλλία με σκοπό μια διεθνή καριέρα. Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί τελικά, όμως το 1982 κυκλοφορεί το «Armageddon» από την Polygram, με παραγωγό τον Γιάννη Δουλάμη, με τον οποίο και γίνονται όλοι οι δίσκοι του συγκροτήματος. Το «Armageddon» είναι βασισμένο στην «Παλαιά Διαθήκη» και η συνθετική ιδέα έχει τη βάση της στην «Αποκάλυψη του Ιωάννη».

Στον Λαυρέντη αρέσει η ενασχόληση με θρησκευτικά θέματα, ενώ έχει κάνει και μαθήματα θρησκευτικής μουσικής και ψαλμωδίες στη Μονή Πετράκη.

Την εποχή εκείνη όμως το rock που προωθεί το συγκρότημα δεν έχει τόση απήχηση. Είναι περίεργο το γεγονός ότι όταν πρόσφατα το «Armageddon» βγαίνει σε CD, θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους ελληνικούς rock δίσκους. Η απογοήτευση κάνει το συγκρότημα να στραφεί σε ελληνικό στίχο, και έτσι το 1983 βγαίνει ο 2ος δίσκος του συγκροτήματος. Τότε το συγκρότημα μετονομάζεται σε «Τερμίτες» (υπάρχει ένα τραγούδι με αυτόν τον τίτλο στο 2ο δίσκο), όνομα που θυμίζει Beattles (σκαθάρια).

Ο τρίτος δίσκος είναι αυτός που κάνει τους πάντες να ενδιαφερθούν για τους Τερμίτες, το 1984. Με τίτλο «Αμαρτωλή Μαρία» και με τον Γιώργο Νταλάρα να συμμετέχει στα τραγούδια «Αρκούδες» και «Σκόνη», ο δίσκος πουλάει χιλιάδες αντίτυπα και ακολουθούν εμφανίσεις, συναυλίες και άλλα.

Τον Σεπτέμβριο του ’86 κυκλοφορεί το τέταρτο album, με τίτλο «Τσιμεντένια Τρένα», από την Virgin. Περιέχει τραγούδια όπως τη «Σκληρή Μουσική» και το «Ούτε με γνωρίζεις, ούτε σε γνωρίζω». Σε αυτόν τον δίσκο συμμετέχει η Σοφία Βόσσου και η Φλέρυ Νταντωνάκη. Στο πιάνο είναι ο Γιάννης Μπαχ-Σπυρόπουλος, ενώ στα ντραμς ο Φίλιππος Σπυρόπουλος.

Τελευταίο studio album των Τερμιτών είναι το «Περιμένοντας τη  βροχή», που κυκλοφορεί το 1988 με τραγούδια όπως το «Πόσο σε θέλω», «Πάρε με από ’δώ» και άλλα.

Μια σπουδαία καλλιτεχνική πορεία αλλά και ένας «αντάρτικος» βίος έσβησαν σε μία στιγμή, βυθίζοντας στο πένθος την Ελλάδα της τέχνης και του πολιτισμού…

Με το album «Τσιμεντένιο Κοντσέρτο», ζωντανά ηχογραφημένο από μια καταπληκτική συναυλία στον Λυκαβηττό όπου και συμμετέχει πλειάδα καλλιτεχνών, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Σοφία Βόσσου, ο Αντώνης Βαρδής (με τον οποίο ο Λαυρέντης τραγουδά το «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα») και οι Κατσιμιχαίοι, κλείνει ο κύκλος των Τερμιτών.

Έτσι, το 1989 ξεκινά η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής ταυτόχρονα. Πρώτο album «Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ» από τη MINOS-EMI, σε στίχους του Μιχάλη Μαρματάκη που έγραφε στίχους και για τους Τερμίτες.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1991, κυκλοφορεί το «Διδυμότειχο Blues», το οποίο γίνεται χρυσός δίσκος. Ο Γιώργος Νταλάρας συμμετέχει στο ομώνυμο τραγούδι. Οι στίχοι των: Γιάννη Μπαχ-Σπυρόπουλου, Αφροδίτης Μάνου, Γιάννη Προεστάκη, Σάββα Πασχαλίδη και Χάρη Καφετζόπουλου.

Στη συνέχεια, το 1993 κυκλοφορεί το «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα».

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έχει ήδη ξεκινήσει κοινές καλλιτεχνικές εμφανίσεις με τον Διονύση Τσακνή, οι οποίες και αποτυπώνονται δισκογραφικά στο album «Η νύχτα θα το πει», σε ζωντανή ηχογράφηση από τη συναυλία στον Λυκαβηττό στις 6 Σεπτεμβρίου 1993 και από τις εμφανίσεις στις 25 και 26 Φεβρουαρίου 1994 στο Μετρό. Ο Λαυρέντης και ο Διονύσης είναι πλέον ένα αχώριστο δίδυμο (έγιναν και κουμπάροι) σε κάθε live εμφάνισή τους.

Το 1995 κυκλοφορεί ο δίσκος «Παράθυρα που κούρασε η θέα». Ένας από τους καλύτερους δίσκους του Λαυρέντη, ο οποίος όμως δεν θα έχει και ανάλογη εμπορική επιτυχία.

Σε λιγότερο από 2 χρόνια, κυκλοφορεί μέσα στο 1996 το «Παυσίλυπον». Ένα album-σταθμός που αγαπήθηκε πάρα πολύ, παρουσιάζοντας πολύ μεγάλες πωλήσεις. Η μουσική πάντα του Λαυρέντη (η «Απουσία» είναι γραμμένη από τον Μίλτο Πασχαλίδη) και οι στίχοι του Ισαάκ Σούση, του Γιώργου Οικονομέα και της Λίνας Δημοπούλου. Τους στίχους στο ομώνυμο τραγούδι έγραψε ο Νίκος Τσακνής, αδελφός του Διονύση. Συμμετέχουν οι Πυξ Λαξ στο «Ένας Τούρκος στο Παρίσι», ο Μπάμπης Στόκας (τραγουδιστής των Πυξ Λαξ) στον «Νότο», καθώς και ο Δημήτρης Μητροπάνος στα «Κίτρινα βράδια».

Μετά από δυόμισι και πλέον χρόνια δισκογραφικής απουσίας (συμμετέχει μόνο σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών κατά την περίοδο αυτή) ο Λαυρέντης επιστρέφει τον Ιούνιο του 1999 με το νέο του CD, «Έτσι δραπετεύω απ’ τις παρέες». Η μουσική στα 8 από τα 11 τραγούδια είναι του δική του, με ένα τραγούδι του Lucio Battisti (από τους αγαπημένους του καλλιτέχνες), ένα του Vasco Rossi και ένα του Δημήτρη Βασαλάκη (από τους Τερμίτες). Στο album αυτό συμμετέχει ο Διονύσης Σαββόπουλος, στο τραγούδι «Και τι ζητάω».

Η συνέχεια είναι το ίδιο σημαντική. Ο Λαυρέντης γράφει μουσική για την ταινία «Ένας κι ένας» και αφού γράψει τη μουσική σε πολλά τραγούδια του 2πλου CD του Γ. Νταλάρα, βγάζει τον επόμενο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές». Σημαντική στιγμή του δίσκου η συνεργασία με τον Angelo Branduardi. Επόμενη δισκογραφική δουλειά του Λαυρέντη, το single με τη μουσική της ταινίας «Εφάπαξ», όπου τραγουδάει ο Γιάννης Κότσιρας (για τον οποίο έγραψε και τη μουσική για το CD «Ξύλινο Αλογάκι»). Ακολουθεί το CD «Στο αφιερώνω», ενώ συμμετείχε και στον δίσκο «Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ», που ουσιαστικά αποτελεί το πρόγραμμα των Μαχαιρίτσα, Τσακνή και Πλιάτσικα στον Σταυρό του Νότου.

Η πετυχημένη δισκογραφική του πορεία συνεχίζεται με τα album «Αλκυονίδες Μέρες» (2005), «Ήρωες με Καρμπόν» (2006), «Τόσα Χρόνια Μια Ανάσα» (2007), «Η Ενοχή των Αμνών» (2010), «Οι Άγγελοι ζουν Ακόμα στη Μεσόγειο» (2012), «Μία Τρύπα στον Καιρό… Κύριε Μάνο» (2014) και η τελευταία του δουλειά με τίτλο «Άλλαξαν Πολλά» (2017).

Εκτός από τη δισκογραφική δραστηριότητα, τα τελευταία χρόνια, μαζί με τον Διονύση Τσακνή, «οργώνει» την Ελλάδα τα καλοκαίρια, δίνοντας συναυλίες σε όλη την επικράτεια. Παράλληλα, το ίδιο πάντα δίδυμο κάνει και επιλεγμένες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Εκτός από τον Διονύση, ο Λαυρέντης έχει συνεργαστεί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.ά. Το περσινό καλοκαίρι έδωσε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο με τον Χρήστο Θηβαίο, ενώ τα τελευταία χρόνια τον συναντάμε πολύ συχνά μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: μια σπουδαία καλλιτεχνική πορεία αλλά και ένας «αντάρτικος» βίος που έσβησαν σε μία στιγμή, βυθίζοντας στο πένθος την Ελλάδα της τέχνης και του πολιτισμού

 «Για ποιο ταξίδι μου μιλάς / εγώ έχω πια γυρίσει / για ποια ζωή παρακαλάς / τέλειωσε πριν ν’ αρχίσει…»

[Με πληροφορίες από ΑΠΕ, tvxs.gr, Wikipedia]

 «Διδυμότειχο μπλουζ»: Όταν η αυτοβιογραφία γίνεται λαμπρή επιτυχία

«…Διδυμότειχο blues με ξεκούρδιστη κιθάρα

Διδυμότειχο blues η χαμένη μου πεντάρα

Διδυμότειχο blues η λιγδιασμένη μου τσατσάρα

τα βρεγμένα μου τσιγάρα σάπια φρούτα στα τελάρα

Διδυμότειχο blues…

»Διδυμότειχο blues τ’ όνομά του είναι αιτία

Διδυμότειχο blues τρύπα στη γεωγραφία

Διδυμότειχο blues αδειανή φωτογραφία

του παράλογου η θητεία αγχωμένη μαλακία

Διδυμότειχο blues…»

Ένα τραγούδι αυτοβιογραφικό, που έμελλε να αλλάξει την πορεία τού χαμηλών τόνων και σχεδόν άγνωστου Λαυρέντη Μαχαιρίτσα σε ολόλαμπρο άστρο στο μουσικό στερέωμα.

Ο Μάκης Μάτσας είχε αναφέρει στο βιβλίο του «Πίσω από τη Μαρκίζα, 40 χρόνια ελληνικής μουσικής όπως την έζησα» αυτούσια τη φράση του Λαυρέτη: «Το τραγούδι αυτό είναι βιογραφικό κι αφορά την προσωπική μου ιστορία στον στρατό. Την διηγούμουνα μια μέρα στον Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλο και τ’ απόγευμα μου την έφερε σε στίχους! Ετοίμασα τον δίσκο και περίμενα ότι θα κάνει κάποια επιτυχία ένα άλλο τραγούδι, το “Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε”. Όταν όμως ολοκληρώθηκε το “Διδυμότειχο Blues” και το τραγούδησα μαζί με τον Νταλάρα, είδα τις αντιδράσεις όλων στην εταιρεία, που έλεγαν ότι με το τραγούδι αυτό θα γίνει της κακομοίρας! Το είχε καταλάβει ο Μάτσας! Είχε και τρομερές εμπειρίες βέβαια αυτός. Εγώ δεν περίμενα τίποτα και γι’ αυτό ήμουν κι ελεύθερος. Κι όμως, ήταν καταιγιστική η επιτυχία του. Το “Διδυμότειχο Blues”, τώρα, μετά από τόσα χρόνια, το καταλαβαίνω, είναι ένα διαχρονικό τραγούδι κι ένα τραγούδι που δεν ξεφτίζει με τίποτα».

Ήταν η επιτυχία που τον έφερε και πάλι στη δισκογραφία, λίγο πριν την εγκαταλείψει οριστικά. Ευτυχώς!!!

«Τόσα χρόνια μια ανάσα»: Όταν η αγάπη του για τη γυναίκα του και την κόρη του γίνεται παραδοχή με τραγούδι

«Σε μιαν ανάσα, ό,τι έγινα σε σένα το χρωστάω,

Σ’ το χρωστάω κι ο δειλός

δεν το ξεστόμισα ποτέ…»

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε δυο μεγάλες αδυναμίες στη ζωή του: τη γυναίκα του και την κόρη του. Για εκείνες τα τραγούδια του, για εκείνες απομακρύνθηκε από τα πάθη του. Για εκείνες ζούσε…

Όπως είχε αποκαλύψει στο περιοδικό «Εγώ», για χάρη της γυναίκας του έκοψε το «τσιγάρο». Όταν παντρεύτηκε ήταν ήδη 40 χρόνων. Τη γνώρισε και είδε ότι ήταν ό,τι καλύτερο ήρθε στη ζωή του. Λίγο αργότερα έγινε πατέρας. Αυτό ήταν. Τέρμα!

«Ευτυχώς, οι φόβοι μου με συγκράτησαν και δεν έπεσα σε επικίνδυνα πράγματα. Γι’ αυτό σταμάτησα. Είπα, “άσε, προτιμώ να ζήσω”», είχε δηλώσει.

Γνώριζε το πρόβλημα υγείας με την καρδιά του και έκανε ό,τι μπορούσε να το νικήσει. Είχε όμως επιπτώσεις άσχημες, καθώς πέρασε το στάδιο της κατάθλιψης. Και τελικά… νικήθηκε από αυτό που είχε καταφέρει να νικήσει. Και ήταν μόλις 63 χρόνων! Τόσο νέος για να δημιουργήσει ακόμη, αλλά και τόσο έμπειρος για να διδάξει ακόμη…