Ένα… εωσφορικό επταήμερο φτάνει στο τέλος του και ο χαρακτηρισμός δεν αφορά μόνο στην αποκάλυψη ότι ο πραγματικός δολοφόνος των Γλυκών Νερών ήταν ο διαβολικός σύζυγος της άτυχης Καρολάιν.

Είναι και η σύλληψη του 34χρονου άντρα που κατηγορείται ότι για ώρες βίαζε μία 50χρονη καθαρίστρια που είχε πάει να βγάλει το μεροκάματό της στα Πετράλωνα. Είναι, επίσης, ο βιασμός που κατήγγειλε μία κοπέλα 24 ετών και τριών μηνών έγκυος από τρεις νεαρούς άντρες που φέρονται να την πήραν με ταξί από την Ομόνοια, να την αιχμαλώτισαν σε υπόγειο διαμέρισμα στον Άγιο Παντελεήμονα και ομαδικά να την κακοποίησαν σεξουαλικά. Είναι, τέλος, και η επίθεση με βιτριόλι ενός 37χρονου ιερέα εναντίον μητροπολιτών στη Μονή Πετράκη, την ώρα που δίκαζαν τον φερόμενο δράστη στο δευτεροβάθμιο συνοδικό δικαστήριο για υπόθεση ναρκωτικών!!!

Την αίσθηση που πλανάται όλες αυτές τις ημέρες στον αέρα περιγράφει εξαίσια η δημοσιογράφος Κατερίνα Γαλανού σε σχετικό άρθρο της στο liberal.gr, λέγοντας ότι «ο πολίτης αισθάνεται ότι παρακολουθεί όλα τα επεισόδια του Criminal Minds μαζί».

Ακούγεται κλισέ, αλλά υπερβολή δεν είναι ότι παρακολουθούμε ένα εν εξελίξει crimimal party στο οποίο δεν είναι «διοργανωτές» μόνο τα καλόπαιδα της επονομαζόμενης greek mafia. Αντίστοιχο «πάρτι» φαίνεται ότι γίνεται και στις γειτονιές των νοικοκυραίων, πίσω από τις κλειστές πόρτες των διπλανών διαμερισμάτων, στα ασανσέρ και όπου αλλού μπορούν να «φαντασιωθούν» διαταραγμένοι εγκέφαλοι. Δυστυχώς, ο προβληματισμός δεν περιορίζεται στη μεγέθυνση της λίστας του καθημερινού αστυνομικού δελτίου. Αφορά και τη μονοθεματική ενασχόληση των ΜΜΕ με τις ανατριχιαστικές, αλλά αχρείαστες λεπτομέρειες των διαπραχθέντων εγκλημάτων.

Αν αυτή η μονομέρεια είχε ένα νόημα με την περίπτωση της πανδημίας, που λόγω της παγκοσμιοποιημένης έντασής της και των ασύμμετρων συνεπειών της έκρυβε από τα φώτα της δημοσιότητας εξίσου σπουδαία θέματα, εδώ οι δικαιολογίες δεν πείθουν.

Το τι ώρα ξηλώθηκε η κάμερα ασφαλείας στα Γλυκά Νερά, ποια ήταν η τελευταία φωτογραφία του ζεύγους, πώς θανατώθηκε ο σκύλος –για να μην αναφερθούμε στον… έγκριτο δημοσιογραφικό σχολιασμό που ακούστηκε ότι ο καθ’ ομολογίαν δολοφόνος «Δεν είναι για αίματα, είναι πιο αποστειρωμένος»– δεν εξυπηρετούν την ενημέρωση της κοινής γνώμης.

Εξυπηρετούν το τζάμπα «γέμισμα» σελίδων σε εφημερίδες και sites και τον αδυσώπητο τηλεοπτικό χρόνο που όσο λίγος και αν είναι πάντα, τόσο δύσκολα καλύπτεται.

Με αυτή την επιλογή, ωστόσο, τα ΜΜΕ χάνουν την ευκαιρία να προσφέρουν σπουδαία υπηρεσία στους πολίτες, αναδεικνύοντας τις αιτίες που οδηγούν σε τέτοιας υψηλής ηθικής απαξίας αδικήματα. Από το σχολείο ακόμη μαθαίναμε ότι τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας δεν είναι μονοσήμαντα και δεν είναι μία η μήτρα που τα γεννά. Είναι ένα σύνθετο παζλ πολυάριθμων κομματιών που η μεγάλη εικόνα εμφανίζεται μόνο όταν σφιχταγκαλιαστούν οι ψηφίδες του.

Αυτά τα κομμάτια οφείλει να αναδείξει η ερευνητική δημοσιογραφία. Το πώς η οικογένεια, το σχολείο, όλοι μας, μεγαλώνουμε «αρσενικά κυνηγούς» και όχι άντρες. Πώς ανατρέφουμε μέλλουσες νύφες και μανάδες (όπως ήθελε πρόσφατο συνέδριο) και δευτερευόντως αυτόφωτες και αυθύπαρκτες οντότητες. Γιατί ανεχόμαστε φαινόμενα μπούλινγκ στα σχολεία που συνειδητά ή ασυνείδητα στέλνουν 14χρονες στο χειρουργικό κρεβάτι για τοποθέτηση γαστρικού δαχτυλιδιού – και ενίοτε στον άλλο κόσμο.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω ας φέρουν τα ΜΜΕ στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης και τον προβληματισμό για τους ποινικούς κώδικες, το ύψος των ποινών, την ευμενή ή όχι έκτισή τους, τον εν τέλει ουσιαστικό σωφρονισμό των παραβατικών στοιχείων.

Έτσι θα σώσουμε αθώες ζωές. Και θα σώζουμε ακόμη περισσότερες κάθε φορά που θα διαψεύδουμε ως κοινωνία τα λόγια του Τάκιτου ότι «τα πιο μεγάλα εγκλήματα τα έχουν διαπράξει λίγοι, τα έχουν ευχηθεί περισσότεροι και τα έχουν ανεχθεί όλοι».