Το πάρτι (της αμφισβήτησης) τώρα αρχίζει…

Το 2010 οι «αγανακτισμένοι» άρχισαν σιγά-σιγά να γεμίζουν την πλατεία Συντάγματος μετά την υπογραφή του 1ου μνημονίου από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Τότε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε ένα τραγούδι σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου με τον τίτλο «Το πάρτι αρχίζει». Και ως φαίνεται, στο Κίνημα Αλλαγής το πάρτι τώρα αρχίζει. Απλώς λίγοι είναι αυτοί που χαίρονται…

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Σε αυτούς τους λίγους ικανοποιημένους είναι η πρόεδρος του Κινήματος, Φώφη Γεννηματά, και οι συνεργάτες της, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι είναι εκ των νικητών της κάλπης, επειδή όπως εξηγούν άντεξαν την πίεση του διπολισμού και πρόσθεσαν κάποια ψηφαλάκια στο σακούλι φθάνοντας στο… εξωπραγματικό 8,12% στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Μάλιστα, η ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ υπενθυμίζει ότι το 2015 ως Δημοκρατική Συμπαράταξη είχαν κερδίσει 6,5% περίπου του εκλογικού σώματος και είχαν εκλέξει 17 βουλευτές, ενώ τώρα ανέβηκαν στους 22.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Καθαρά αριθμητικά έχουν απόλυτο δίκιο. Όμως, στην πολιτική δεν αρκούν τα μαθηματικά. Κρίνονται αφηγήματα, συμπεριφορές, στρατηγική και εν συνεχεία το αποτέλεσμα. Και για να καταλήξεις σε θετικό πρόσημο, πρέπει όλα αυτά να βρίσκονται σε αρμονία. Και δυστυχώς για την κα Γεννηματά, το μόνο που έχει να επιδείξει είναι το 8,12%. Διότι σε όλα τα άλλα πιάστηκε οφσάιντ.

Το αφήγημά της για επιστροφή των «πράσινων» ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ δεν ακούμπησε κανέναν. Με βάση τα ποσοστά που έλαβε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ψηφοφόρους, τόσο προς το κόμμα Βαρουφάκη, όσο και προς την Πλεύση Ελευθερίας και τη Λαϊκή Ενότητα. Τουναντίον, γύρισε την πλάτη στα κελεύσματα του ΚΙΝΑΛ και της κας Γεννηματά. Άρα και ο εξοστρακισμός Βενιζέλου αποδείχθηκε στην πράξη 100% λανθασμένη επιλογή. Διότι οι δημοσκόποι επιμένουν ότι τουλάχιστον ένα 2% του εκλογικού σώματος που είναι φιλικό προς τις ιδέες του κ. Βενιζέλου αποφάσισε να οδηγηθεί στη σιγουριά του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ., παρά στην αβεβαιότητα του ΚΙΝΑΛ.

Και χρησιμοποιούμε τη λέξη «αβεβαιότητα», διότι οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ, όπως τονίζουν όλοι οι πολιτικοί αναλυτές, δεν είναι αυτό που λέμε βαθύ ΠΑΣΟΚ. Είναι πιστοί στο κόμμα τους, πιστεύουν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και επιθυμούν την κυβερνησιμότητα. Επίσης οι περισσότεροι απεχθάνονται τον λαϊκισμό. Κι όμως, όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι είδαν προεκλογικά την ηγεσία του κόμματός τους να μοιάζει με εκκρεμές. Διότι μπορεί να συμφωνούν με την αυτόνομη πορεία, αλλά τους ενδιαφέρει η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Και το ΚΙΝΑΛ άλλαζε θέση από ημέρα σε ημέρα. Και δεν μιλάμε για κάποια στελέχη, αλλά για την ηγεσία. Μία έλεγε ότι το σκέφτεται να συγκυβερνήσει, μία ότι θα δώσει ψήφο ανοχής, μία ότι θα συμπράξει με όποιον είναι πρώτος (δηλαδή, ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ).

 Λάθος εκτιμήσεις

Όσο περνούν οι ημέρες, όλοι πλέον στο ΚΙΝΑΛ, ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί της κας Γεννηματά κατανοούν ότι το να ελπίζει η ηγεσία ότι θα επιστρέψουν πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ οι ψηφοφόροι θυμίζει δύο πράγματα. Ή το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, που εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου με τον τίτλο «Περιμένοντας τον Γκοντό», στο οποίο οι χαρακτήρες περιμένουν έναν άνθρωπο που δεν έρχεται ποτέ, ή θυμίζουν την απατημένη σύζυγο, η οποία διεκδικεί από κάποια νεότερη τον άνδρα της, ο οποίος έχει αποφασίσει να αλλάξει ζωή.

Προφανώς η κα Γεννηματά και οι συν αυτώ δεν έχουν καταλάβει ότι οι ψηφοφόροι που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ εκεί θα μείνουν. Ειδικά τώρα που βρίσκουν και στασίδι κάποιοι πρώην υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Για να δελεαστούν οι πρώην «πράσινοι» ψηφοφόροι, θα πρέπει να ακούσουν και να αφουγκραστούν κάτι νέο. Και δυστυχώς το ΚΙΝΑΛ της Γεννηματά δεν φέρνει κάτι το νέο. Καμία ρεαλιστική νέα πρόταση. Με συνέπεια να ακούγεται ως μονότονος αμανές το κάλεσμα «ελάτε πίσω στο σπίτι».

Προφανώς δεν έχουν καταλάβει οι πανηγυρίζοντες ΚΙΝΑΛιστές ότι το κόμμα τους προτιμήθηκε μόλις από το 5,7% στην ηλικιακή ομάδα 17-34, δηλαδή έμειναν πίσω περισσότερες από 30 ποσοστιαίες μονάδες από αυτό που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ. Συν τοις άλλοις, με βάση τους βουλευτές που εξέλεξε, θα έχει σοβαρό πρόβλημα στο Κοινοβούλιο, καθώς επί της ουσίας ξέμεινε με τον Ανδρέα Λοβέρδο για να τραβήξει κουπί στην ολομέλεια. Δεν βγήκαν βασικοί κοινοβουλευτικοί, που πολλάκις είχαν συγκρουστεί με τις κυβερνήσεις ως αντιπολίτευση, όπως ήταν ο Γιάννης Κουτσούκος Γεννηματά έσπρωξε τον Μιχάλη Κατρίνη), ο Γιάννης Μανιάτης (δέχθηκε τεράστιο πόλεμο από τη Χαριλάου Τρικούπη για να χάσει τελικά από τον Ανδρέα Πουλά), ο Λεωνίδας Γρηγοράκος (έμεινε εκτός λόγω εκλογικού νόμου).

Και οι απουσίες αυτές μπορεί να βόλεψαν την κα Γεννηματά για να κατέχει ένα μικρό κόμμα της τάξεως του 5% (το ΚΚΕ του κέντρου, όπως λένε κοροϊδευτικά) αλλά δεν υπάρχει μέλλον. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο λεκανοπέδιο Αττικής το ΚΙΝΑΛ είναι 4ο πίσω από το ΚΚΕ, έβγαλε μόλις τέσσερις βουλευτές για πρώτη φορά στις 8 εκλογικές περιφέρειες της Αττικής, κι όμως η Χαριλάου Τρικούπη πανηγυρίζει.

 

Αμφισβήτηση…

Όπως είπαμε και στην αρχή, το πάρτι τώρα αρχίζει. Διότι η αποχώρηση του Σταμάτη Μαλέλη μπορεί να θεωρείται ηχηρή για τα ΜΜΕ, όμως η κα Γεννηματά γνωρίζει πολύ καλά πως ο βασικός της αντίπαλος είναι ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος απέστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα μέσω ραδιοφωνικών του δηλώσεων: «Το αποτέλεσμα δεν συμβαδίζει με τις προσδοκίες του κόμματός μας. Οφείλουμε να συζητήσουμε τα αίτια και να δούμε συντεταγμένα τις επόμενες κινήσεις. Στα όργανά μας συζητάμε για όλα». Και όλοι γνωρίζουν ότι ο κ. Ανδρουλάκης ελέγχει το 40% του κόμματος, ενώ το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο σε ό,τι αφορά τις επιλογές που υπάρχουν: «Ή επιχειρούμε άνοιγμα του ΚΙΝΑΛ σε νέες δυνάμεις, ή επιστρέφουμε στο ΠΑΣΟΚ».

Υποτίθεται ότι η κα Γεννηματά του απάντησε μέσω της ομιλίας της στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος, λέγοντας πως όποιος επιθυμεί καρέκλες είτε προς τα δεξιά, είτε προς τα αριστερά, να φύγει τώρα. Όμως, η απάντηση είναι στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου. Διότι ο κ. Ανδρουλάκης δεν είπε ποτέ ότι θα φύγει. Το πιο σωστό με τον δικό του τρόπο ο ευρωβουλευτής άνοιξε την πόρτα της εξόδου στην ηγετική ομάδα της Χαριλάου Τρικούπη.

Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό μπορεί το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ να έχει ένα μικρό ποσοστό, αλλά όπως δείχνει και η μακρόχρονη ιστορία του δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε. Γι’ αυτό ταιριάζει γάντι το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «το πάρτι αρχίζει».

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα