Το στοίχημα της (εθνικής) ευτυχίας

Πάει κι αυτό… Η πραγματικά ξεχωριστή φετινή επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821, λόγω της συμπλήρωσης 200 ετών από το ξέσπασμα της Επανάστασης, ανήκει πλέον στην ιστορία.

Ή μήπως όχι; Πολύ σωστά γράφτηκε κάπου ότι οι εορταστικές εκδηλώσεις για το σπουδαίο εθνικό ορόσημο ούτε περιορίζονται στα εγκαίνια της Πινακοθήκης ούτε στη λιτή αλλά επιβλητική παρέλαση. Πολλώ δε μάλλον «απαγορεύεται» να εξαντληθούν σε ένα 48ωρο, αφού το ταξίδι του τρίτου αιώνα της ελεύθερης ζωής μας έχει ήδη ξεκινήσει. Και είναι ένα ταξίδι που έχει ξεκινήσει ομολογουμένως πολύ δύσκολα, αν λάβουμε υπόψη και τις γεωπολιτικές προκλήσεις στη γειτονιά μας εξαιτίας του ίδιου με το 1821 (νεο)οθωμανικού κινδύνου αλλά και την κατάσταση υγειονομικού πολέμου που βιώνει ο πλανήτης.

Ας σημειωθεί ότι η σκληρή υπενθύμιση δεν προέρχεται από τη μήτρα της κλασικής νεοελληνικής γκρίνιας, που εφευρίσκει λόγους να ενοχλείται άλλοτε από τις ενδυματολογικές επιλογές της κας Αγγελοπούλου και άλλοτε από το μενού στο Προεδρικό Μέγαρο με τον κιμά γαρίδας που επιμελήθηκε ο σεφ Λαζάρου. Προέρχεται από την ανάγκη να βρει επιτέλους η χώρα την περπατησιά της ύστερα από μία σκληρή δεκαετία για τον λαό της, ο οποίος καλείται να πολεμήσει μία νέα διπλή –υγειονομική και οικονομικο-κοινωνική– κρίση.

Μέχρι, λοιπόν, να ξαναρχίσουν οι πολιτικοί αρχηγοί να τσακώνονται για το πόσες ΜΕΘ φτιάχτηκαν επί των ημερών τους ή για το πού θα κάτσει η μπίλια της υφεσιακής ρουλέτας, ίσως θα ήταν φρόνιμο να κάνουμε μία στάση στο μήνυμα που βγήκε από το στόμα του πρωθυπουργού. Προσοχή, όχι σε αυτό, το επετειακό, ότι «μοιρασμένοι οι Έλληνες λύγισαν, ενώ ενωμένοι μεγαλούργησαν», αλλά σε εκείνο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης «έβγαλε» στη συνέντευξη που παραχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ».

Ερωτώμενος για το κυβερνητικό σχέδιο αναφορικά με τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε μία κουβέντα του με τον ιστορικό Στάθη Καλύβα. Όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το στοίχημα των πρώτων 100 χρόνων ήταν η εθνική ολοκλήρωση (ενσωμάτωση εδαφών, κρατική συγκρότηση), στα επόμενα 100 οικοδομήθηκε η ανάπτυξη. Χρειάστηκε η ματιά του σπουδαίου Έλληνα ιστορικού για να «ανιχνευθεί» το εθνικό διακύβευμα για τον επόμενο αιώνα: η ευτυχία!

Είναι όντως η ευτυχία, όπως παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός, αυτό που πρέπει να διεκδικήσει η Ελλάδα στα χρόνια που τρέχουν. Η ευτυχία ως έννοια που συνδέεται –για να χρησιμοποιήσουμε τα ακριβή λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη– «με τον τρόπο που εργαζόμαστε και με τον οποίο ζούμε την καθημερινότητά μας, συνδυάζοντας όλα όσα δικαιούμαστε ως πολίτες και ως άτομα και ξεχωριστές προσωπικότητες».

Είναι τόσο απλό; Όχι.  Για να κερδηθεί το στοίχημα της εθνικής ευτυχίας, θα απαιτηθεί από την Πολιτεία να έχει ψηλά τα μάτια, ψηλά την καρδιά, αλλά και υψηλά τα επίπεδα ενσυναίσθησης. Διότι σε μία ταλαιπωρημένη και από την πανδημία χώρα δεν μπορεί π.χ. να υπάρχει υπουργός που με το ΕΣΥ στο… μπορντοροδοκόκκινο να ισχυρίζεται ότι «αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω κλίνες».

Καλά τα λέει, λοιπόν, ο Κυριάκος και τηρουμένων των αναλογιών πολύ καλύτερα τα κάνει. Αλλά, εκτός από τον Στάθη Καλύβα, ας κρατήσει ο πρωθυπουργός κατά νου και τη συμβουλή του νομπελίστα Γάλλου συγγραφέα Αντρέ Ζιντ, ότι «δεν μπορούμε να ορίσουμε την ευτυχία. Μπορούμε μόνο να μιλήσουμε γι’ αυτό που την καταστρέφει και γι’ αυτό που τη δημιουργεί».